اين كتاب تقديم به شكنجه گرم

به گزارش نويد شاهد،بخشي كه آمد تقديميه كتاب «پايي كه جا ماند» خاطرات سيد ناصر حسيني پور از روزهاي اسارت است. روزهايي كه با اسارت او در جزيره مجنون در حالي كه پاي راستش تير خورده بود آغاز مي شود و در ادامه به عراق منتقل مي شود و بيست روز بعد به دليل وضعيت دردناك پاي او،پزشكان مجبور مي شوند پاي او را قطع كنند و سيد ناصر بدين گونه پاي خود را در بغداد جا گذاشت. حسيني پور در 800 روز اسارت شديدترين و سبعانه ترين شكنجه ها را از بعثي ها به جان خريد و شقاوت و بي رحمي گروهبان عراقي وليد فرحان باعث شد كه او تصميم بگيرد كتابش را به او كه بدترين شكنجه ها را به سيد روا داشت تقديم كند.

سيد ناصر حسيني پوراهل روستاي ده بزرگ از توابع شهرستان باشت استان كهگيلويه و بويراحمد داراي اصالتي از سادات بحريني است و جد هفتم پدري او حضرت آيت الله سيدعبدالله برادي بحريني است. حاكم بحرين او را از بحرين تبعيد كرد؛ آيت الله به بهبهان آمد و آنجا به تبليغ دين پرداخت. او در شهريورماه 1365 در چهارده سالگي به جبهه مي رود و هفده ماه اول را تخريب چي بوده، برادرش، سيدهدايت الله حسيني، كه جانشين واحد اطلاعات و عمليات تيپ 48 فتح بود، در كردستان به شهادت مي رسد و بچه هاي اطلاعات به خاطر علاقه اي كه به برادر شهيدش داشتند او را به واحد اطلاعات منتقل كردند. در واحد اطلاعات ديده بان بوده ....

گفت و گوي ما سيدناصر حسيني پور را بخوانيد.

از اسارتتان بگوييد.

آن روز،يعني چهارم تيرماه 1367،من بلدچي و راهنماي گردان ويژه شهدا بودم. دشمن در جزيره مجنون تك زد. آن روز صد و نوزده نفر از بهترين رزمندگان تيپ 48 فتح، كه هشتاد و هشت نفرشان از بچه هاي استان كهگيلويه و بويراحمد بودند، در جاده خندق در محاصره قرار گرفتند. آن ها مردانه ماندند و حسين وار شهيد شدند. حماسه خندق شباهت زيادي با حماسه عاشورا داشت. من تنها رزمنده اي بودم كه در جاده خندق جزيره مجنون زنده ماندم.

پايتان را در پاتك آن روز عراقي ها از دست داديد؟

ظهر آن روز پاي راستم از پايين زانو تير خورد. استخوان هايش خُرد شد و فقط به يك تكه گوشت و چند رگ وصل بود. بيست روز بعد، عراقي ها پاي راستم را در بيمارستان الرشيد بغداد قطع كردند. البته زماني كه كرم زده و بدجور بو گرفته بود. افتخار مي كنم پايم در بغداد ماند تا يك وجب از خاك اين كشور در دست دشمن نماند.

چه شد كه تصميم گرفتيد خاطرات خودتان را بنويسيد؟

خاطرات مثل غذاست، براي طالبان حقيقت و كمال و خودسازي. براي آن هايي كه مي خواهند بدانند چگونه فرزندان اين ملت ره چندساله را يك شبه طي كردند. خاطرات و فرهنگ دفاع مقدس غذاي روح است. غذايي براي ساختن روح و دل و شكل دادن به انگيزه ها و باورها در مسير تكامل و معنويت و خوب بودن. طالبان و تشنگان اين فرهنگ روي اين سفره مي نشينند، مزمزه مي كنند، مي خورند و سير مي شوند. دوست داشتم من هم در انتقال اين فرهنگ و اين منش به نسل هاي بعدي سهمي داشته باشم.

چرا عنوان كتابتان را گذاشتيد «پايي كه جا ماند»؟

خب در اين هدف و راه مقدس، پايم در بيمارستاني در بغداد قطع و همان جا دفن شد و جا ماند؛ به همين دليل نامش را گذاشتم پايي كه جا ماند. البته، الان درباره اينكه پايم جا مانده، نظر ديگري دارم. من معتقدم خودم از پايم جا مانده ام.

كتاب «پايي كه جا ماند» حامل چه پيامي است؟

اين كتاب هشتصد صفحه اي خاطرات روزانة يك اسير قطع عضو ايراني است. اين كتاب مقاومتِ صد و نوزده شهيد را در يك محاصره و جنگ تمام عيار در جزيره مجنون نشان مي دهد. اين كتاب در حقيقت تصويري است از سرگذشت نامه يك نيروي اطلاعات و عمليات كه لو رفته است. اين كتاب گوشه اي از سرگذشت نامه اسراي مجروح ايراني است در زندان هاي مخفي عراق و در بيمارستان الرشيد بغداد. در فصل هاي پاياني كتاب زندگي اسراي مفقودالاثر ايراني را در اردوگاه هاي تكريت به تصوير مي كشد. ناگفته هايي از جنگ كه از زبان بعضي از نظاميان عراقي شنيدم. شمه اي از مظلوميت اسراي مفقودالاثر را نشان مي دهد، در اردوگاهي كه وقتي بچه ها از ستوان قحطان، معاون اردوگاه شانزده تكريت، مي پرسيدند: «سيدي! ما كي آزاد مي شويم؟» و ستوان قحطان مي گفت: «هر وقت ديديد مردي حامله شد، شما هم آزاد مي شويد.» يعني شما هيچ وقت آزاد نمي شويد چون مردان باردار نمي شوند.

در اين كتاب از خاطرات جبهه تان هم نوشته ايد؟

از دوران جبهه و عمليات هايي كه بوده ام چيزي ننوشته ام. اين كتاب يادداشت هاي روزانه حدود دويست روز از هشتصد و هشت روز زندگي بازداشتگاهي يك اسير مجروح شانزده ساله ايراني است. جاهايي از كتاب خاطراتي از دوران جبهه يادم مي افتد كه در پانوشت ها آمده است.

كتاب «پايي كه جا ماند» در قالب يادداشت هاي روزانه است. چگونه شكل روزانه پيدا كرد؟

من به تقليد از شهيد حميد جبل عاملي، كه اصفهاني بود و در جبهه يادداشت روزانه مي نوشت، به يادداشت هاي روزانه علاقه پيدا كردم. من در واحد اطلاعات و عمليات ديده بان بودم. در اسارت هم سعي كردم ديده بان حوادث و اتفاقات اطرافم باشم. نتايج ديده باني ام از حوادث اطرافم شد اين كتاب حدود هشتصدصفحه اي. در اسارت حوادث و اتفاقات خاص را روي كاغذهاي سيمان، زرورق سيگار و كاغذ اطراف روزنامه هاي القادسيه، الثوره و الجمهوريه مي نوشتم. اين يادداشت ها را در لولة عصايم جاسازي مي كردم. در ماه آخر اسارتم، كه اسرا آزاد مي شدند، در بيمارستان 17 تموز حبانيه به دور از چشم عراقي ها آن ها را در يك دفترچه كوچك جيبي پاك نويس كردم. دفترچه را لاي بانداژ عضو قطع شد ه ام مخفي كردم و به ايران آوردم. در ايران شروع كردم به بازنويسي آن.

از كي نوشتن اين كتاب را آغاز كرديد؟

از همان سال 1370 شروع كردم به نوشتن. بعضي وقت ها به خاطر مسئوليتي كه داشتم كار متوقف مي شد. ده سال متناوب اين كار طول كشيد. يك سال گذشته هم در دفتر ادبيات و هنر مقاومت حوزه هنري اين كتاب بازبيني و بررسي شد. برادرم عزيزم آقاي مرتضي سرهنگي، مدير دفتر ادبيات و هنر مقاومت، با نظري عالمانه اشكالات و كم و كاستي هاي اين كتاب را به من نشان دادند. من واقعاً از ديدگاه هاي ايشان بهره بردم.

آن طور كه آقاي مرتضي سرهنگي در جايي عنوان كردند، شما كتابتان را به يك زندانبان عراقي تقديم كرده ايد، در اين باره توضيح دهيد.

بله. من كتابم را به گروهبان عراقي، وليد فرحان، كه بدترين نگهبان عراقي بود، تقديم كردم. چون معتقدم وليد با همة آزار و اذيت هايي كه بر من روا داشت، و با شكنجه هاي روحي و جسمي كه به من داد زيبايي خلق كرد. زيبايي هايي كه با اعمال ددمنشانه اش آفريد ادبيات مقاومت و پايداري ما را شكل مي دهد.

چه شد كه تصميم گرفتيد كتابتان را به انتشارات سوره مهر بسپاريد؟

انتشاراتي ها و مراكز متعددي بودند كه از من خواسته بودند كتاب را براي چاپ به آن ها بسپارم. لكن به كتاب هاي دفتر ادبيات و هنر مقاومت و انتشارات سوره مهر علاقه خاصي داشتم. من معتقدم انتشارات سوره مهر در بحث بسط و ترويج فرهنگ ايثار و شهادت جلودار و پرچم دار بوده و شايد بتوان گفت در ادبيات مقاومت با توليد آثار فاخر و اثرگذارش حرف اول را زده است.

در پايان اگر صحبتي هست بگوييد؟

جا دارد از حمايت ها و تلاش هاي دوستانم در حوزه هنري استان كهكيلويه و بوير احمد آقايان رضا پارسيان نژاد رييس حوزه هنري و مصطفي فرّخياني و همچنين خانم ها شهربانو پاك نژاد و شهناز درفشان كه در ارتباط با اين كتاب بنده را ياري نمودند صادقانه تشكر و سپاسگزاري نمايم.
گزارشگر:مهدي محمدي
منبع:پايگاه خبري سوره مهر
انتهاي پيام/ز