يادي از شهيد عبدالحسين برونسي در گفت وگو با فرزندش مهدي برونسي

بنّاي عارف
مهدي برونسي دومين فرزند (و نيز دومين پسر) شهيد عبدالحسين برونسي متولد سال 1353، در بخش سياسي حوزه نمايندگي ولي فقيه سپاه مشهد مقدس مشغول كار است. در گفت وگو با ايشان يادي كرده ايم از شهيد برونسي فرمانده تيپ جوادالائمه(ع) كه حاصل را مي خوانيد:
***
دوست داريم در اين مصاحبه، وجوه مختلف شخصيتي پدرتان را براي ما بيان كنيد. مي خواهيم از همان شهيد برونسي اي براي ما بگوييد كه مقام معظم رهبري در خصوص شهيدان كاوه، برونسي و امثال ايشان فرمودند ابتدا شاگرد ما بودند و بعد استادمان شدند.
اين موضوع در ذهن خودم و خيلي از جوانان وجود دارد، پس سؤال تان را اين گونه پاسخ مي دهم كه چه شد كه آقاعبدالحسين برونسي، شهيد برونسي شد يا چگونه شد كه شهداي ما به اين درجه و مقام رسيدند. شهيد برونسي ويژگي ها و برجستگي هاي منحصر به فردي داشت. يكي از رموز موفقيت پدرم در مراحل زندگي بيشتر به اعتقاد، باور و يقيني كه ايشان به خدا و اهل بيت ـ عليهم السلام ـ داشت برمي گشت. ايشان ارادت عجيبي به حضرت زهرا ـ سلام الله عليها ـ داشت كه به نظرم ريشه آن ارادت و خلوص به لقمه هاي حلالي كه سر سفره خانواده مي آوردند برمي گشت و مهم تر از همه مبارزه شهيد برونسي با هواي نفسش بود.

مصداق هايش را هم بگوييد.
در يكي از عمليا ت ها، شهيد برونسي با ذكر توسل به حضرت زهرا(س) گردان را از ميدان مين رد كرد كه تيري هم به دست و بازوي خودش اصابت كرد و ايشان شفايش را از حضرت ابوالفضل(ع) گرفت.

يكي از ياران شهيد اشاره كردند كه ايشان هيچ گاه مقام سقايي گُردان را به كسي نمي داد و تا جايي كه در توانش بود و فرصت و شرايط جنگ اجازه مي داد به تأسي از حضرت ابوالفضل العباس(ع) اين كار را انجام مي داد.
شهيد برونسي با ايماني كه به خدا داشت، حتي وعده شهادت خودش را هم از حضرت زهرا(س) گرفت. اين گونه كه هم رزمان ايشان مي گويند در عمليات «بدر» براي صبحگاه سخنراني كرد و گفت اگر در عمليات بدر شهيد نشدم به مسلماني من شك كنيد. اين ماجرا نشان دهنده سطح ارادت و يقين ايشان به اهل بيت(ع) است. ايشان مي گويد در عمليات بدر در شرق دجله، منطقه هورالعظيم در چهارراه خندق شهيد مي شوم و همين اتفاق هم مي افتد. همان گونه كه اشاره كردم، آن امدادهاي غيبي كه كمك مي كرد تا شهيد برونسي گردان را از ميدان مين رد كند به دليل اعتقادي بود كه به اهل بيت(ع) داشت. شايد ماجراي ويلاي جناب سرهنگ را در كتاب خوانده باشيد كه ايشان سرباز گماشته اي بوده و آن جا با صحنه اي نامناسب رو به رو مي شود و خوشبختانه يوسف وار برمي گردد، چرا كه در آن لحظه شيطان نتوانست بر شهيد برونسي مسلط شود، بلكه ايشان بر شيطان مسلط شد.


در حقيقت، در جهاد اكبر بر نفس اماره خويش پيروز شد.
از ديگر ويژگي هاي پدرم فروتني ايشان است. هم رده هاي شهيد برونسي مي گويند در رفتارش اصلاً بين زمان بسيجي بودن و فرمانده تيپ بودن ايشان فرقي وجود نداشت. اگر اشتباه نكنم در سال 1361 يا 1362 فردي پدرم را براي سخنراني به مسجدي دعوت مي كند. مجري آن برنامه، سخنراني را براي زمانه بعد از نماز مغرب و عشاء تدارك مي بيند، اما شهيد برونسي به موقع به مسجد نمي رسد. آن زمان ذهنيت ها اين گونه بود كه مي گفتند آقاي برونسي حتماً با محافظ و بهترين اتومبيل ها مي آيد. آن بنده خدا پشت در مسجد نگران ايستاده بوده كه مي بيند آقاي برونسي با يك موتور گازي مي آيد. جمعيت هم به دليل ازدحام اجازه نمي دهند ايشان به داخل مسجد برود. پدرم مي گويد بنده برونسي هستم. بالاخره شخصي كه ايشان را دعوت كرده بود شهيد برونسي را ميان جمعيت مي بيند و كمك مي كند تا بالا برود و سخنراني اش را شروع كند. هنگام سخنراني افراد رديف جلو به ايشان مي گويند بيا پايين و وقت مردم را نگير؛ آقاي برونسي فرمانده تيپ جوادالائمه(ع) مي خواهد بيايد و سخنراني كند كه آن جا ايشان خود را معرفي مي كند و مي گويد من عبدالحسين برونسي فرمانده تيپ جوادالائمه(ع) هستم. پدرم در آن جلسه سخنراني خوبي انجام دادند. موقع بازگشت محافظان و دوستان شهيد پيشنهاد مي دهند ايشان با اتومبيل را برگردانند كه نمي پذيرد و مي گويد با همين موتورسيكلت گازي كه آمده ام برمي گردم. شهيد برونسي اهل خودنمايي نبود و اگر عنايتي از اهل بيت(ع) به ايشان مي شد راضي نبود جايي آن را تعريف كند، حتي به مادرم مي گفت راضي نيستم جايي تعريف كنيد، صبر كنيد تا پس از شهادتم ماجرا را بگوييد. اگر دقت كرده باشيد، زمان تعريف خاطراتي كه از شهيد برونسي بازگو مي كنند، همه مربوط پس از شهادت ايشان است؛ مانند وعده شهادتي كه در يك مراسم صبحگاه به ياران خود مي دهند.



بنابراين بايد شاهد باشيم كه سيره، شخصيت و مقام شهيد برونسي، در اثر بازگو كردن نكات ناگفته توسط دوستانش، روز به روز شكوفاتر شود.
شهيد برونسي خيلي به لقمه حلال مقيد بود تا جايي كه ايشان دو بار شغل اش را عوض كرد. پدرم در پاسخ به سؤال حاج خانم كه چرا شغلت را عوض كردي مي گويد كار در آن لبنيات فروشي درست نبود، زيرا صاحب آنجا آب را با شير مخلوط مي كرد و من چون بايد شير را دست مشتري مي دادم، راضي نبودم و نيستم كه لقمه حرام به منزل بياورم. مادرم مي گويد پس حالا مي خواهي چه كار كني؟ ايشان مي گويد دنبال شغل ديگري مي روم. متعاقبش در يك سبزي فروشي مشغول به كار مي شود كه آن جا هم يك هفته بيشتر دوام نمي آورد. مادرم باز هم به ايشان مي گويد ديگر بهانه ات چيست؟ پاسخ مي دهد در سبزي فروشي، سبزي و گِل را با آب قاطي مي كنند تا من دست مشتري بدهم، ولي بنده راضي نيستم لقمه حرام وارد زندگي ام كنم و به هيچ عنوان وسيله كسب روزي حرام نمي شوم. از اين پس دنبال لقمه حلال، بر سر گذر محله مان مي روم و در بنّايي عرق مي ريزم. همان طور كه مي دانيد؛ بعدها با توجه به فعاليت هاي سياسي پيش از انقلاب و ارتباطي كه با مقام معظم رهبري داشت به «اوستا عبدالحسين برونسي» معروف شد و در جريان دفاع مقدس، دشمن براي سر اين كارگر ساده جايزه تعيين كرد.

«بنّاي عارف» تعبير رهبر انقلاب است؟
بله، مقام معظم رهبري، شهيد برونسي را يك شخصيت جامع الاطراف خواندند و فرمودند شهيد برونسي جزو عجايب و استثنائات انقلاب است و ايشان را شخصيتي كه نماد استعداد براي پرورش افكار است دانستند. اين مهم است كه چه چيزي باعث شد شهداي ما و امثال شهيد برونسي به اين مقام برسند. مگر غير از اين است كه بصيرت، درك، مبارزه با هواي نفس، تواضع، فروتني در ذهن و رفتار و همچنين لقمه هاي حلال بر سر سفره هاي شان بود كه به اين مقام رسيدند، يعني بين دنيا و آخرت، آخرت را انتخاب كردند و نزديك ترين راه براي ملاقات با خدا را در شهادت ديدند. همچنين باور و اعتقادي كه به امام(ره) و رهبري، ولايت فقيه و امامان معصوم(ع)، فرهنگ عاشورايي و مشروعيت دفاع مقدس داشتند ويژگي هايي بود كه بسياري از شهداي ما را به اين مقام رساند. ما هم بايد الگو، سبك و روش زندگي مان اين شهدا باشند. مگر غير از اين است كه الگوي شهدا، امام حسين(ع) و حضرت ابوالفضل(ع) و مكتب شان هم همين مكتب امام حسين(ع) بود، يعني شك و ترديد بين آن ها نبود.

چگونه مي شود كه حضرت آيت الله خامنه اي بر شخصيت استاد عبدالحسين تأثير مي گذارند؟
اين ماجرا به همان باور، فرهنگ، آموزش و تربيتي كه عرض كردم برمي گردد. مادرِ پدرم ـ خدا رحمت كند ـ تعريف مي كرد شب شهادت اميرالمؤمنين(ع) كه در روستاي «گلبوي» بوديم با عبدالحسين كه آن زمان هفت سالش بود به مسجد آبادي براي مراسم عزاداري رفتيم. ايشان در مراسم خوابش برد. عزاداري كه تمام شد پدرش ـ پدربزرگ بنده ـ به سختي او را از خواب بيدار كرد كه عبدالحسين شروع به گريه كرد و گفت بابا! چرا مرا بيدار كردي؟ پدرش گفت پسرم! دير شده، مي خواهيم به منزل برويم. پدرم مي گويد كاش مرا بيدار نمي كردي؛ خواب ديدم كه ابن ملجم ملعون به سمت آبادي مي آيد. دم در مسجد سنگي برداشتم و مي خواستم او را دنبال كنم و بكشمش؛ چرا نگذاشتيد اين كار را بكنم؟ مي خواهم بگويم كه شهيد برونسي از دوران كودكي با اين اعتقادات بزرگ شده بود. در واقع از همان كودكي انساني ويژه بود.

از ديگر ويژگي هاي شهيد بگوييد.
دوستانش مي گويند هيچ گاه نماز اول وقتش ترك نمي شد. زمان انقلاب با وجود شرايطي كه حاكم بر جامعه، ايشان اولين كسي بود كه براي نماز به مسجد مي رفت و حتي بچه هاي روستا و آبادي را هم كه سر كوچه بودند با خود مي برد. پس از آن هم جنگ آغاز مي شود و از بين همين بچه هاي روستا، هم طلبه تحويل جامعه مي دهد و هم رزمندگاني كه با خود به جبهه شان مي برد. روستاي گلبوي چندين شهيد تقديم انقلاب كرده است. در مجموع، همه عواملي كه پيش از اين گفتم، دست به دست هم دادند تا شهيد برونسي رشد كند. وقتي كسي در دانشگاه درس مي خواند از ترم اول نمي توان به او آقاي مهندس گفت؛ بايد مراحلي را جلو برود، تلاش كند و سختي بكشد تا مهندس يا دكتر شود. در بحث معنويات هم تمام عوامل خودسازي را بايد قدم به قدم طي كرد. رمز موفقيت پدر در اين بود كه افكار دنيايي نداشت. گذشته از اين ها دغدغه بيت المال را هم داشت. مثلاً زماني كه فرمانده تيپ بود برايش ماشين لباسشويي يا فرش مي آوردند اما مي گفت نمي خواهم از بيت المال چيزي را به مال و زندگي ام وارد كنم. مادرم تعريف مي كند كه يك بار دست ابوالفضل برادر كوچكم مي شكند و پدرم سريعاً او را بغل مي كند و به خيابان مي رود تا تاكسي بگيرد. حاج خانم مي گويد عبدالحسين! معلوم است چكار مي كني؟ اتومبيل سپاه در اختيارت است، بعد شما مي خواهي تاكسي كرايه كني؟! ايشان در پاسخ مي گويد نمي توانم از اين اتومبيل براي مسائل شخصي - حتي به شكل اورژانسي - استفاده كنم. ايشان برادرم را با اتومبيل دربست به بيمارستان مي برد اما از اموال بيت المال استفاده نمي كند. همان زمان به دليل شجاعت ها و رشادت هايش از طرف حضرت امام(ره) به مكه مشرف مي شود. هنگام بازگشت از حج، پدرم يك تلويزيون رنگي با خود آورده بود. ما هم كودك بوديم و خيلي ذوق مي كرديم و از ايشان مي خواستيم تلويزيون را روشن كند. حاج خانم مي گفت تلويزيون را روشن كن تا بچه ها تماشا كنند. حاج آقا در پاسخ گفت تلويزيون را براي بچه ها نياورده ام. آورده ام تا آن را بفروشم و هزينه بيت المال را برگردانم.

راستي از پدر و مادر شهيد هم خاطره اي به ياد داريد؟
بنده چون فقط نه يا ده ساله بودم كه پدرم شهيد شدند، خاطره چند اني به يادم نمي آيد ولي نقل قول هايي را كه از اين و آن شنيده ام براي شما مي گويم. مثلاً مادرم تعريف مي كند كه روزي حاج آقا به روستا مي روند تا به مادرشان سر بزنند. مادربزرگم به ايشان مي گويد عبدالحسين! به فكر اين زمين ها و كشاورزي باش. من دست تنها هستم. كمي از وقتت را به پدرت و زمين اختصاص بده، به جبهه هم برو. حاج آقا مي گويد مادر جان! من اين همه راه آمده ام تا احوال شما را بپرسم، لحظه مرگ من – شهادتم - نزديك است و آفتاب لب بام هستم. به جاي اين كه بگويي كجاي نمازم اشكال دارد، مرا وصي خود قرار مي دهي؟ البته ايشان وقتي هم نداشت تا بخواهد به اين امور اختصاص دهد. اگر هم دو سه هفته به مرخصي مي آمد، بيشتر به خانواده شهدا سركشي و به آن ها كمك و رسيدگي مي كرد.

از شهيد برونسي دست خط، صداي ضبط شده يا فيلمي وجود دارد؟
بله، مقاديري صدا، سخنراني و فيلم از شهيد برونسي به جا مانده است. مثلاً آن لحظه اي كه پيش از عمليات «بدر» مي گويد ديدار ديدارِ يار و ديدارِ فراق است و پس از آن شهيد مي شود موجود است. نزديك به دويست سيصد فايل صوتي از سخنراني هاي شان هم روي سي دي ضبط شده كه صحبت هاي پرمغزي است و از گوش دادن به آن ها لذت مي بريم. بيان ايشان گرم، شيرين و جذاب بود و با آن لهجه روستايي اش خيلي ساده صحبت مي كرد. صحبت هاي حضرت آقا درباره شهيد، مستندها و فيلم سينمايي اي هم كه راجع به ايشان ساخته شده موجود است. بنده از سال 1376 تا 1380، از زماني كه كتاب «خاك هاي نرم كوشك» به بازار آمد، تمام مطالبي را كه در روزنامه ها چاپ مي شد جمع آوري كرده و به صورت آلبومي درآورده ام. بايد به اين نكته هم اشاره كنم كه پيكر شهيد برونسي دو بار تشييع شد.

اين مسأله را توضيح دهيد.
شبي زنگ منزل به صدا درآمد، حاج خانم رفت و برگشت و ديديم كه حالش منقلب شده است. پرسيديم چه شده؟ گفت پدرتان مفقودالاثر شده است. روز بعد هم رزمانش آمدند و خبر دادند پيكر شهيد برونسي پيدا نشده، اما مطمئن بودند كه شهيد شده است.

آن ها چگونه مطمئن بودند؟
يكي از هم رزمانش گفت مي خواستم پيكر شهيد برونسي را به عقب بياورم كه تير خوردم و ايشان را همان جا در شرق دجله منطقه هورالعظيم چهارراه خندق گذاشتم ـ پيكر شهيد بعداً همان جا پيدا شد ـ آن ها گفتند شهيد برونسي مفقودالاثر است، شايد در اين يكي دو ماه عملياتي انجام شود و پيكر ايشان را بياوريم. از روز 25/12/1363 تا ارديبهشت ماه 1364 نتوانستند پيكر پدر را بياورند. بنياد سپاه و همرزمانش اعلام كردند كه مي خواهيم ايشان را تشييع نمادين كنيم. خلاصه مراسم باشكوهي برگزار كردند؛ تابوت خالي را گُل بستند و پوتين هايش را كه از قبل موجود بود در قبر خالي گذاشتند.

براي كمتر شهيدي چنين اتفاقي افتاده است.
نه، اين طور نيست، اين اتفاق براي خيلي از شهدا افتاده است. آن زمان خيلي از شهداي گمنام را به طور نمادين تشييع مي كردند. در سال 1390 يكي از دوستان پيامكي برايم فرستاد كه در آن نوشته بود پيكر پدرت پيدا شده است. ما تعجب كرديم. با حاج خانم تماس گرفتم ايشان گفتند نه، اشتباه شده است. گفتم يكي از دوستانم زنگ زده و گفته آقاي سردار باقرزاده ـ از ستاد تفحص ـ در كنفرانس خبري اين موضوع را رسماً اعلام كرده است. آن ها به منزل ما آمدند. اي كاش از قبل به ما اطلاع داده و ما را آماده كردند بودند. به ما گفتند مستنداتي داريم كه پيكر شهيد پيدا شده است؛ لباس، استخوان ها، پلاك، سربند لبيك ياخميني، يك سكه و قرآن توجيبي كه تقريباً پودر شده بود. گفتند بگذاريد بيشتر بررسي كنيم. خلاصه، پيگيري كه كردند، يك هفته اي طول كشيد. من، برادرم عباس و حاج خانم آزمايش دي.ان.اي انجام داديم و پزشكان تأييد كردند كه پيكر، متعلق به شهيد برونسي است. براي تشييع جنازه پيكر شهيد، دوستان از سراسر شهرها آمدند كه بي سابقه بود. ما در مشهد مقدس واقعاً چنين تشييع جنازه باشكوهي نديده بوديم. پيكر شهيد برونسي در بهشت رضا(ع) دفن شد. در سال 1388 از حضرت آقا چفيه اي هديه گرفته بوديم. پيش از اين كه ايشان را دفن كنند، بنده به رسم يادبود آن را به شهيد برونسي هديه كردم كه روي پيكرشان گذاشتند.

شهيد برونسي براي نسل جديد به عنوان يك الگو، چه درس ها و مواهبي مي تواند به همراه داشته باشد؟
در صورتي ما به اين مواهب دست مي يابيم كه رفتارها، خصوصيات ، اخلاق ، اعتقادات، توسل و تهجدهاي شهدا را به عنوان يك الگو سرمشق قرار دهيم و بتوانيم در زندگي پياده كنيم. البته نمي خواهم بگوييم كه ما امكان ندارد همانند شهيد برونسي و شهدا شويم، ولي دست كم تاحدودي مي توانيم به روحيات و شخصيت شان نزديك باشيم. اگر بتوانيم فرهنگ شهدا و باورشان را به نسل جوان امروز منتقل كنيم، آن جوان، عاقبت به خير و سعادتمند مي شود. فكر مي كنيد اين ها را چه كسي مي تواند منتقل كند؟ مي خواهم بگويم بايد در اصل، اين وظيفه بر عهده خود جوان باشد. با توجه به شرايط آن زمان شهيد برونسي خودش خواست، در حال حاضر هم خود جوان بايد بخواهد و نقش اصلي را پدر و مادر اين جوان ها دارا هستند. اگر پدر و مادر بتوانند فرهنگ، اعتقاد به خدا، دين و مذهب را كه شهدا به آن باور داشتند به فرزندان شان ـ چه دختر و چه پسر ـ منتقل كنند، مطمئن باشيد آن دختر و پسر عاقبت به خير و سعادتمند مي شوند. بنده خودم اين الگوبرداري را انجام مي دهم. چراغ راه شهداي ما، ائمه اطهار(ع)، امام حسين(ع) و شهداي كربلا بودند و هستند. اگر بتوانيم اين ها را به صورت مصداق درآوريم و زندگي نامه شهدا را بخوانيم به اين نكته مي رسيم. نظر من اين است كه جوان هاي ما كتاب هايي مثل «خاك هاي نرم كوشك» را بخوانند.

مقام معظم رهبري هم توصيه فرمودند كه همه اين كتاب را بخوانند.
بله، اين، تأثير معنوي زيادي مي گذارد. نظرم اين است كه اگر جوانان و نسل امروز ما اين كتاب را مي خوانند و تحت تأثير آن قرار مي گيرند فقط به احساسات و عواطف اتكا نكنند، البته اين ها خوب است، ولي چه بهتر كه با خواندن زندگي نامه شهدايي همچون شهيد برونسي تغييري در ما ايجاد شود. اگر بتوانيم اين تغيير را در خود ايجاد كنيم توانسته ايم كار بزرگي انجام دهيم، اما اگر صد تا از كتاب هاي زندگي نامه شهدا را بخوانيم و تغيير و تحولي در ما ايجاد نشود چه تأثيري دارد؟ در حال حاضر متأسفانه برخي از فرهنگ غرب الگوبرداري مي كنند؛ ما بايد بتوانيم عكس شهداي مان را روي سينه جوانان مان بياوريم كه خود جوان و پدر و مادر بايد خواستار آن باشند.

در خصوص دست نوشته هاي پدرتان هم توضيح دهيد.
از دست نوشته هاي شهيد برونسي در موزه دفاع مقدس نگهداري مي شود. هر چه يادگاري از ايشان داشتيم تحويل داديم. تمام آن ها در حفظ آثار بنياد شهيد خراسان وجود دارد.

محتواي آن ها چيست؟
راجع به مسائل معنوي و وصيت نامه اي است كه ايشان براي هشت فرزندش نوشته است.

راستي نگفتيد پدرتان را دقيقاً از چه زماني به خاطر داريد؟
از سن نه يا ده سالگي خودم كه پدر به مرخصي مي آمدند خاطراتي به ياد دارم. يادم است پيش از جنگ تحميلي، در دوره رياست جمهوري بني صدر، ما در خانه، چند كودك در سنين شش هفت سالگي بوديم. روزي حاج آقا گفت بياييد چيزي به شما بگويم. شما «مرگ بر بني صدر» بگوييد، هر كدام صداي تان بلندتر بود او برنده است. ما هم بلند گفتيم «مرگ بر بني صدر». حاج خانم گفتند چه مي گوييد؛ بني صدر كه آدم خوبي است - ايشان از خيانت هاي بني صدر خبر نداشتند - پدرم در پاسخ گفتند شما نمي دانيد قضيه چيست. خلاصه اين ماجرا تمام شد. يك روز بنده بيرون رفتم تا با بچه هاي همسايه بازي كنم. آن ها را جمع كردم و گفتم بچه ها! يك بازي خوب؛ شما بلند داد بزنيد «مرگ بر بني صدر»؛ هر كسي صدايش از همه بلندتر بود او برنده است. همه بلند گفتيم «مرگ بر بني صدر». چند دقيقه اي نگذشته بود كه هر كدام از پدر و مادرها آمدند و فرزندان شان را بردند و تا يك هفته با ما قهر بودند.

دليلش اين بود كه آن ها هم اطلاع نداشتند ماجرا چيست. خاطرات ديگر به دوران پس از جنگ برمي گردد كه بيشتر آن ها را در كتاب «خاك هاي نرم كوشك» خوانده ام يا از حاج خانم و همرزمان شهيد شنيده ام.

شاهد ياران - يادمان سردار شهيد عبدالحسين برونسي/ شماره 94-95