آشنایی با «سردشت»؛ اولين شهرقرباني سلاح هاي شيميايي در جهان
اين شهر در جريان تظاهرات عليه رژيم
شاه مانند ديگر نقاط كشور فعالانه حضور داشت به نحوي كه تا پيروزي
انقلاب با تقديم 9 شهيد در آذر ماه سال 1357 بالاترين آمار شهدا را
در استان آذربايجان غربي به خود اختصاص داده است.پس از پيروزي
انقلاب و تا استقرار نظام جمهوري اسلامي در منطقه مردم خود اداره
شهر را به گونه اي عهده دارگرديدندكه نه تنها اطمينان مسئولان كشور
را جلب نمودند بلكه مردم شهرهاي همجوار نيز جهت حل مشكلاتشان از
شوراي شهر سردشت استمداد خواسته، تأييديه طلب مي كردند.
مردم سردشت در جريان جنگ تحميلي هم با ماندن در شهر و عدم مهاجـرت
به ديگر نقاط و ادامه به زندگي عادي خود در طول 8 سال دفاع مقدس در
شرايطي كه در تيررس مستقيم آتش دشمـن بودند نقش مهمي ايفا نمودند .
این مردم با ماندن خود موجبات تقويت روحيه رزمندگان را هم فراهم
آوردند و خدا مي داند در آن 8 سال مردم سردشت و روستاهاي اطراف چه
مصائبي را متحمل شدند.
تجربه اولين بمباران مناطق مسكوني كشور در 18 مهرماه سال 59 با 32
شهيد و 50 مجروح از نكات مهم تاريخ اين شهر و حتي كشورمان در طول
جنگ تحميلي بود.
كاربرد آشكار سلاح هاي شيميايي عليه مناطق مسكوني يعني بمباران
شيميايي هفتم تيرماه سال 1366 بود طي 3ـ2 هفته پس از بمباران
هزاران قربانی بر جاي گذاشت . مصدوميني كه هنوز هم با آثار و عواقب
ناشي از اين بمباران دست بگريبانند.
بمباران شيميايي سردشت يك فاجعه ضد بشري بود در اين بمباران مردم
غير نظامي، بدون هشدار قبلي و بدون هيچگونه وسيله حفاظتي و دفاعي و
بصورت برنامه ریزی شده و با سازماندهی مورد اصابت سلاح هاي ممنوعه
واقع شدند.
سازمان يافته چون پس از بمباران ، هواپيماهاي جنگي دشمن دقايقي
طولاني در فضاي شهر مانور مي دادند تا مردم پناه گرفته از
پناهگاهها خارج نشوند و گازهاي متصاعد شده ناشي از انفجار تلفات و
كشتار بيشتري را در برداشته باشد، يعني حتي خلبانان هم توجيه شده
بودند و با اطلاعات قبلي عمل كردند. چه سابقه ندارد هواپيماي جنگي
پس از رها كردن بمب در فضاي منطقه جولان بدهد تا مورد اصابت پدافند
واقع شود .
از طرفي در دوره اي از تاريخ دانش پزشكي اين اقدام جنايتكارانه
صورت گرفت كه هنوز هم پس از گذشت بیش از دو دهه از اين فاجعه، دانش
پزشكي درمان و علاج قطعي براي عوارض ناشي از كاربرد سلاح هاي
شيميايي نيافته است . حال تصـوركنيـد در روزها و هفته های اول
بمباران، مصدومين چه درد و عذاب غير قابل وصفي را متحمل شدند.
اين فاجعه در اواخر قرن بيستم آشكارا و جلوی چشم جهانيان كه همه جا
صحبت از حقوق انسانها و الزام دولتها به تعهداتشان مطرح بود، صورت
گرفت و موضوع تأمل برانگيز و تأسف آور در اين بين سكوت جهانيان و
دخالت مستقيم يا غير مستقيم بعضي از دول و شركتهاي غربي در دسترسي
رژيم سابق عراق به اين تسليحات بود.
متأسفانه به دلايل چند اين فاجعه نه تنها در خارج كه در داخل كشور
هم ناشنـاختـه مانـد و ما ايرانيـان خـود خصـوصـاً اصحاب قلم و
رسانه ها به مسئوليت خود آنگونه كه شايسته بود عمل نكرديم چه اين
فاجعه سند بارز و گوياي مظلوميت مردم كشورمان در طول جنگ تحميلي
بود و هست و ما مي توانستيم با بازتاب درست و منطقي آن در دفاع از
منافع ملي كشورمان دستاوردهاي بيشتري بدست آوريم .
بمباران شيميايي سردشت تنها جنايت عليه مردم اين شهر نبود بلكه
جنايت عليه بشريت بود و مي بايست جامعه جهاني در قبال آن واكنش
نشان دهد و اگر اين فاجعه گمنام نمي ماند شايد رژيم سابق عراق جرأت
خلق مصيبت دردناكتر حلبجه را نمي داشت و براي اين كوتاهي آيا
سازمانهاي مدافع حقوق بشر خود را گناهكار نمي دانند ؟!.
انتهای گزارش
منبع:
انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت
