سروده ای در رثای شهید علی چیت سازیان

ای علی ای آیت عشق و صفا                         رهنورد خط سرخ کربلا

ای خلیل آسا تبر آهیخته                                            شعله بر بنیان بت ها ریخته

ای سمند عشق و تقوی کرده زین                                 عازم رزم سپاه مشرکین

هاله ی نوری که بر جانت نشست                                کشتی اصحاب تاریکی، شکست

مرد میدان حماسه، مرد دین                           باخته در مسلخ جان نرد دین

سبز پوش عرصه پیغمبری                                        کرده ره جویان حق را رهبری

سایه آسا در کمین بنشسته ای                          راه دزدان حقیقت بسته ای

آفتابی، شعله ی سوزنده ای                            همچو درس عشق آموزنده ای

در تو پرواز کبوترها پراست                                      جان تو عشاق را آبشخور است

مست صهبای حقیقت بوده ای                         کاین چنین سر بر در حق سوده ای؟

شاهدی بر ما و چرخ روزگار                         ما و ننگی ها و چرخ روزگار

روزگاری جمع در روز تو بود                                   شرمگین مهر از تب و سوز تو بود

باغ هستی زیب از نام تو یافت                                    مرد و مردی کام از جان تو یافت

صبر بنیان ظفر بودی تو را                                       در پناه او مفر بودی تو را

                                                  ***

گرد راهت توتیای چشم ماست                                    از غبار او ضیای چشم ماست

شهر در هجران تو سوزد هنوز                                   جامه از دیبای غم دوزد هنوز

شهر با بوی تو مستی می کند                         در فراقت چیره دستی می کند

شمع ها گریان آن پروانه اند                           عاقلان مدهوش آن دیوانه اند

با جنون حق چه ننگت است عاقلی                               بر ندای عشق سنگ است عاقلی

با تو پیمان خدایی محکم است                         آن یکی بی ادعایی محکم است

گر چه از ما رخت غم بربسته ای                                در حریم دیدگان نشسته ای

نور چشمی چشمه چشمان عشق                                  سرو آزادی ز شهرستان عشق

پرتوی از شمس حق چون با تو بود                              راز دالان های هستی می گشود