رشادت«شهید خرازی» زبانزد بود

نوید شاهد:

سردار سيدمحمد حجازي، معاون ستاد کل نيروهاي مسلح، اصالتاً اصفهاني هستند و پيش از اين فرمانده نيروي مقاومت بسيج که امروز سازمان بسيج مستضعفين نام دارد بودند. در مصاحبه با ايشان ( به سعي علي عبد) به شرح مختصري از ايثارگري هاي شهيد خرازي پرداخته ايم:

کجا و چگونه با شهيد خرازي آشنا شديد؟

پس از پيروزي انقلاب کميته اي به نام کميته دفاع شهري تشيكل و بعدها به سپاه پاسداران انقلاب اسلامي تبديل شد. در آن کميته تعدادي از دوستان انقلابي دور هم جمع شدند. در شهر اصفهان کميته انقلاب را در محل ساواک سابق و منزل سازماني تيمسار تقوي رئيس ساواک اصفهان كه پشت آن قرار داشت تشکيل دادند. يکي از اتاق هاي آن منزل به اسلحه خانه تبديل شد، آقاي خرازي تايکي دو ماه مسئول آنجا بود.

نخستين آشنايي ما با ايشان از همينجا رخ داد. آقاي خرازي همراه با سردار بني لوحي و سردار عزيزي اسلحه خانه را اداره مي کردند. علت واگذاري چنين مسئوليتي به آ نها هم اين بود که اين عزيزان به خدمت سربازي رفته و کاربلد و باتجربه بودند، ولي ما شناختي از سلاح نداشتيم. وقتي قضاياي کردستان شروع شد سردار رحيم صفوي و آقاي خرازي به آ نجا رفتند. تا زماني که آقاي خرازي در اصفهان و اسلحه خانه بود توانمندي هاي ايشان آ نقدرها بر همه ما مشخص نبود، اما با ورودش به کردستان توانمندي اين بزرگوار روشن شد و فرماندهي نير وهاي اصفهان در آ نجا را بر عهده گرفت.

در واقع گروه ضربت را تشكيل دادند.

بله، همينطور است. آن موقع ابتدا سردار صفوي مسئول نير وهاي اصفهان بودند. پس از مدتي ايشان مسئول عمليات ستاد مشترک سپاه و حاج حسين خرازي، فرمانده نير وهاي اصفهان شد كه خدمات ارزنده و رشادت هاي ايشان زبانزد همه است. با آغاز جنگ تحميلي با اکيپي از اصفهان به جنوب رفتيم و بنده مسئول اعزام نيروي جبهه هاي جنوب شدم. آن زمان اکيپ هاي مختلفي از شهرهاي کشور مي آمدند و در محل پايگاه منتظران شهادت که به نام «گلف » نيز معروف است مشخص مي کرديم تا گردان ها در کدام جبهه مستقر شوند. منتها اکثر اکيپ ها و گرو ه هايي که مي آمدند بي تجربه و آموزش نديده بودند. يکي از گرو ه هايي که وقتي آمد واقعا ما يک نفس راحتي کشيديم گروه آقاي خرازي بود که با نير وهاي مستقر در کردستان به جبهه هاي جنوب آمدند. هيبت، صلابت و آمادگي آ نها کاملاً متفاوت بود، چون از دل عمليات و درگيري و بسيار آماده و مجهز آمده بودند. يادم است روزهاي نخست که آ نها با اکيپ شان وارد گلف شدند ما ليست برداري مي کرديم كه چند نفرند و مي خواهند كجا بروند. يکي از افراد اين گروه به ما كمي اعتراض کرد و گفت ما مي خواهيم به جبهه برويم، براي چه اسم مي نويسيد؟!

منظور ايشان چه بود؟

مي گفت کار شكل اداري و بروکراتيک نداشته باشد و منظورش اين بود كه ما را معطل نکنيد. خلاصه بين ما گفت و گويي شروع شد که حاج حسين نزديک آمد و آن بنده خدا را آرام کرد و گفت بگذاريد اين ها کار خودشان را بکنند. ايشان داراي اقتدار بود و خيلي روي ديگران نفوذ داشت. همين كه يک کلمه گفت دخالت نکنيد، آ نها گوش کردند. واقعاً شهيد خرازي ابعاد مهمي دارد که متأسفانه بازگو نشده است. ايشان انسان والايي بود. چند خاطره می گويم که هر کدام از اين خاطره ها يکي از ابعاد شخصيتي شهيد خرازي را نشان مي دهد.

يادم است در جبهه دارخوين دشمن مي خواست جلو بيايد و ايشان هم کاملاً نزد يک دشمن بودند، يعني حتي جلوتر از خط مقدم کمين درست کرده بودند، طوري که دشمن کاملاً تحت فشار قرار داشت و نمي توانست کاري انجام بدهد. بنده مربي عقيدتي بودم و در پادگان آموزش مي دادم. يکي دو ماه اول جنگ، هنوز چندان متداول نبود كه روحانيون تبليغي به جبهه بروند و اين عزيزان بعد اً سازماندهي شدند. مقر ما در اهواز بود و چون شهيد خرازي در دارخوين بودند رفتم به ايشان سري بزنم. در آ نجا حاج حسين به من گفت که نير وها در سنگرها هستند و ممکن است روحيا ت شان خسته باشد و احتياج به سخنراني و تجديد روحيه داشته باشند، کمي براي آ نها صحبت کنيد. با هم حركت كرديم و ايشان ازجلو به راه افتاد. يک کانال بسيار طولاني بود که در آن نيم خيز راه مي رفتيم تا پيدا نباشيم. حاج حسين به دو جلو مي رفت و ما هم پشت سر ايشان مي رفتيم. در هر سنگر براي اين که نير وها قضيه را جدي بگيرند و گوش بدهند، خود ايشان هم پاي صحبت ما مي نشست و بنده هم آيه و روايتي مي خواندم واز اهميت جبهه و جنگ صحبت مي کردم. خلاصه، شايد تا ساعت دوازده شب، يعني از نزديک مغرب تا آخر شب، يکي يکي در سنگرها برا يشان صحبت کرديم. به هر سنگر که مي رفتيم رزمندگان محبتداشتند و به ما خرما تعارف مي کردند. در آخر یکی از جلسات، بنده دو تا خرما برداشتم و همينطور که بيرون رفتيم هر دو تا را در دهانم گذاشتم تا وقتي كه به سنگر بعدي مي رسيم، دهانم پر نباشد. دشمن هم مرتب آتش مي ريخت. در همين حين، گلوله خمپاره اي نزديک کانال خورد، ولي به ما اصابت نکرد. اين قدر فاصله نزديک بود كه حاج حسين گمان كرد خمپاره به من خورده است و شروع به صدا زدن من كرد و گفت «حجازي، حجازي »، من هم که دهانم پر بود نمي توانستم حرف بزنم. به زور خرماها را خوردم و گفتم، من هستم نگران نباشيد. غرضم اين است كه ايشان در مورد اعتقادات نير وها اهتمام داشت تا آ نها از نظر اعتقادي، معنوي و بصيرتي روشن و آگاه شوند. در اين مسير، ايشان نه تنها بنده، بلكه هر کسي را كه مي توانست براي رزمندگان صحبتي بکند پيدا مي کرد تا همين برنامه را اجرا کند. يکي از دلايلي هم که ايشان با شهيد رداني پور از نظر اعتقادي و روحي هماهنگ شدند همين بود که شهيد رداني پور در اين زمينه ها استاد بود و مجلس گرداني مي کرد. آقاي رداني پور دعاي توسل به حضرت ولي عصر(ع)، دعاي کميل، دعاي عهد و زيارت عاشورا مي خواند. همه جاي جبهه حال و هواي معنوي داشت، ولي حال و هواي لشکر امام حسين(ع) خاص بود. يادم است در عمليات «چزابه » خيلي از نير وها شهيد شدند و به دليل اين که دوستان نزديک مان را از دست داده بوديم وضع روحي عجيبي براي همه ما ايجاد شد. نيروهاي لشکر امام حسين(ع) در پادگان دوکوهه، مقري داشتند كه بنده مدتي به آ نجا رفت و آمد داشتم. آ نها هر روز صبح دعاي عهد مي خواندند و همه آن را حفظ شده بودند. اين در لشکر امام حسين(ع) به يک سنت بدل شده بود.

سردار رضايي برزاني تعريف مي كرد كه از همان زمان تا حالا نزديك بيست و شش هفت سال است که دعاي عهد را حفظ است. منظورم اين است كه آن معنويت جاري است و هنوز هم ادامه دارد.

بله، ما هم دعاي عهد را از هما نجا حفظ شديم و اين از روحيه معنوي آن بزرگوار بود. جسارت و شهامت حاج حسين خيلي بالا بود، ضمن اين که ايشان توکل به خدا هم داشت. در عمليات «طريق القدس» همراه حاج حسين بوديم. در آن عمليات از دو محور به دشمن حمله شد؛ يکي محور بستان حميديه سوسنگرد و ديگري هم در منطقه رقابيه از پشت ارتفاعات الله اکبر كه دشمن دور مي خورد. منطقه رقابيه کاملاً رملي بود و در رمل، امکان تردد اتومبيل و تحرک و مانور نيست، چون دائم باد مي آيد و رمل ها را جا به جا مي کند. افراد در منطقه رملي به راحتي گم مي شوند. نير وهاي اطلاعات براي اين که منطقه را گم نکنند، از قبل در اين مسير فانوس هاي نفتي کوچك روشن و از دو طرف به بوته هاي گز آويزان و جاده اي درست کرده بودند. دشمن پشت آ نجا بود و نيروها و تجهيزات را با تانک، نفربر و بولدوزر منتقل کردند. نيروها خودشان هم روي لودر سوار شدند. ما در يکي از جيپ هاي «ريو »ي فرماندهي نشستيم، منتها جيپ را با بکسل به لودر بستند، چون نمي توانست از رمل ها برود و گير مي کرد. کمي که گذشت به حاج حسين گفتم براي چي جيپ را آورديد، اينجا به کار نمي آيد.

ايشان بااطمينان گفت خدا به موقع راه آن را هم باز مي کند. بالاخره شب حمله رسيد و ما توانستيم توپخانه دشمن را از كار بيندازيم و آ نها نتوانستند روي جاده حميديه سوسنگرد آتش بريزند. باورکنيد حدود ساعت يازده دوازده همان شب، يک ساعت پيش از عمليات، باران شروع به باريدن کرد و رمل ها سفت شد. حاج حسين با جيپِ روشن، به راحتي در رمل ها رانندگي کرد و به من گفت ديدي که خدا كارها را درست مي کند... ما واقعا امداد الهي را به چشم خودمان ديديم. زماني كه باران شروع به باريدن كرد، نيروهاي دشمن داخل سنگرها رفتند و پناه گرفتند، هيچ کدام از نگهبان ها يشان هم بيرون نبودند. صداي باران هم باعث شد سر و صداي جا به جايي ها به گوش دشمن نرسد. در حقيقت خداوند متعال با يک تير چندين نشانه زد. تردد ما هم راحت شد، حتي رزمندگان روي زمين مي دويدند، در حالي كه در حالت عادي روي رمل نمي توان حتي راه رفت. در همان عمليات، روز بعد که در حال پيشروي بوديم، در جايي تعدادي از نيروهاي دشمن سنگر گرفته بودند و مقاومت مي کردند. چون روز بود و آفتاب تابيده بود، راه رفتن روي زمين هاي رملي بسيار سخت مي نمود. تپه مانندي آ نجا بود كه حاج حسين مثل برق و باد خودش را به سر تپه رساند كه نيروهايي که پا يين ايستاده بودند پاي ايشان را گرفتند و مانع از بالا رفتن ايشان شدند تا تيرهاي دشمن به ايشان اصابت نكند. حاج حسين اصلاً حالش مال خودش نبود. معمولا فرمانده لشکر در نوک حمله و آتش نمي رود، اما ايشان بسيار بي باک بود.

در خصوص محبت و ارادت آقاي خرازي نسبت به رزمندگان هم بايد بگويم كه ايشان واقعا برا ي آ نها دل مي سوزاند. لشکر امام حسين(ع) در رسيدگي به نيروها نمونه بود. مثلاً روز اول عمليات در خط مقدم چلوکباب گرم توزيع مي کردند که شايد خيلي از جاها غذاي دو سه روز اول عمليات، فقط کنسرو و نان و خرما بود. ايشان از قبل به تدارکات مي گفت كه بايد بهترين غذا را براي روز اول عمليات در خط مقدم آماده کنند. يادم است در عمليات طريق القدس که بستان آزاد شد، دو سه روز بعد، دشمن از سمت پل سابله حمله کرد و پاتک زد. از قرارگاه خبر رسيد که حمله شده است. منطقه اي كه نامش را موقعيت مهدي(عج) گذاشتيم قبلاً مقر تيپ فرماندهي دشمن بود كه به تصرف ما درآمد و ما هم از اين سنگرها استفاده مي کرديم. بنا شد دو سه گردان در اين نقطه مستقر شود که پاتک دشمن را جواب بدهند. گرداني را احتمالاً از سيستان و بلوچستان به تيپ امام حسين(ع) فرستادند و بيست سي نفر رزمنده پشت آيفا نشسته بودند تا دستور بگيرند. يکي از آن نيروها حواسش پرت شد، دستش روي ماشه آر.پي.جي 7 رفت و سقف برزنتي آيفا را سوراخ كرد. آتش عقبه اين گلوله آر.پي.جي 7 کف آيفا پخش شد و موج ناشي از آن يکي دو نفر را گرفت و يکي از آ نها یک رزمنده ريزنقش، سبزه و لاغراندام کم سن و سال شايد هفده ساله از نيروهاي سيستان و بلوچستان بود كه از هوش رفت. ما یك روحاني سيد داشتيم كه خيلي شوخ و بامزه بود. با اين اتفاق روحيه برخي از رزمندگان خراب شد. اين روحاني شروع به شوخي با آ نها کرد و گفت چيزي نشده است. ايشان بالاي سر اين نوجوان رفت و شروع به شوخي کرد که مثلاً کوچولو تو کجا بودي، با مامان و بابات خداحافظي کردي و از اين سخنان گفت. حاج حسين كه آ نجا حضور داشت آن موقع چيزي نگفت. پس از اين که افراد رفتند و کسي نماند به آن سيد روحاني انتقاد كرد و گفت شما چرا اين گونه با يک رزمنده صحبت كرديد، بايد از او معذرت بخواهيد. وقتي حاج حسين ناراحت مي شد هيچ کس جلودار ايشان نبود. آن روحاني هم شروع به توجيه کرد و گفت مي خواستم روحيه ها خراب نشود و شوخي کردم تا فضا عوض شود. من مخلص و خاک کف پاي اين رزمند ه هستم و دست برد به کف پوتين هاي اين رزمنده و آن را به گونه ها و صورتش ماليد. وقتي ايشان اين کار را کرد حاج حسين کوتاه آمد. البته مي دانستيم كه آن روحاني هم از اين شوخي قصدي نداشته...

در واقع همه رفتارهاي شهيد خرازي درس بود و به هر صورتي مي خواست احترام افراد حفظ شود. بله، واقعاً همينطور بود. ايشان به نيروها خيلي اهميت مي داد و برا يشان احترام قائل بود. تکيه کلام حاج حسين در همه کارها «استغفرالله » بود. اگر حاج حسين يک جمله مي گفت که احتمال داشت يک ذره قضاوت ناعادلانه يا غيبت به آن وارد شده يا نام يا کار کسي را زير سؤال برده باشد فورا استغفرالله مي گفت.

شما چه سمتي در لشکر امام حسين(ع) داشتيد؟

من در عمليات طريق القدس حضور داشتم، ولي هيچ وقت مسئوليتي در لشکر پيدا نكردم و مدتي در قرارگاه مرکزي و قدس بودم. يادم است در عمليات «خيبر » بيرون سنگر قرارگاه فرماندهي کل نشسته بوديم. هوا خوب و آفتابي بود. حاج حسين سر صحبت را باز کرد و درباره روند کلي جنگ با ما بحث کرد که فکر مي کنيد اين روند جنگ به کجا مي انجامد، به کجا مي رود و روند موفقيت هاي ما چگونه خواهد بود؟ مي خواهم بگويم كه ايشان امور جاري را این گونه ارزيابي و درباره آ نها با دوستانش رايزني مي کرد. اين بحث براي من تازگي داشت و نديده بودم هيچ کدام از فرماندهان چنين مباحثي را اين گونه مطرح کنند. حاج حسين ضمن اينکه يک فرمانده «ميداني و عملياتيِ » شهادت طلب و شجاع بود، اما از تحليل کلي نبرد هم غافل نبود و نسبت به روند جنگ هم تحليل و نظر داشت و نظر ما را هم مي پرسيد. ايشان نسبت به مسائل کلان و تحليل کلي نبرد هم فعال و به روز و ذهنش منظم بود.

انصافاً حاج حسين انساني شجاع، بسيار متواضع و معنوي بود. با اینکه ايشان در بقيه اوقات بسيار نرم، صميمي و خند ه رو بود ولي هنگام عمليات گويي روحياتش عوض مي شد و ما حاج حسين ديگري را مي ديديم كه در رويارويي با دشمن، کاملاً جدي بود. يکي ديگر از ويژگي هاي ايشان مو ج آفريني بود. مثلاً اگر بحثي مطرح مي شد و همه در صحبت ها يشان به سمتي مي رفتند، اين گونه نبود که ايشان نيز دنبال همان مسير برود، در واقع فردي مبدع و صاحب نظر بود، به گونه اي كه ديگران را هم در بحث ها به دنبال خودش مي کشيد. اگر هم حاج حسين با موضوعي مخالف بود آن را اعلام مي كرد و مخالفت ايشان مستدل و تأثيرگذار هم بود. اصلاً اين گونه نبود که چون همه مي گويند اين کار خوب است، ايشان هم آن را تأ ييد کند؛ براي خود استقلال رأي و نظر و استدلال هاي منطقي داشت. به دليل فرماندهي كارآمد ايشان، تقريباً سخت ترين گره هاي عملياتي به لشکر امام حسين(ع) سپرده مي شد و شهيد عزيزمان هم به خوبي و سربلند از پس آن كارها برمي آمد. به اين دليل حرف ايشان اثرگذار بود كه فقط از دور دستي بر آتش نداشت و خودش مستقيما در ميدان بود. از نحوه شهادت و ويژگي هاي ديگر شهيد خرازي هم بگوييد.

پس از اينکه يک دستش قطع شد معلوم بود که حاج حسين ديگر در اين دنيا ماندني نيست و یک شهيد زنده است. ايشان پس از مجروحيت انساني معنوي تر، متواضع تر و دوست داشتني تر از قبل بود. با شنيدن خبر شهادت حاج حسين هم هيچ كس تعجب نکرد، گويي همه منتظر شنيدن اين خبر بودند، چون ايشان هميشه در خطرناک ترين نقاط حضور داشت. ما چنين حسي داشتيم كه انگار حاج حسين بنا بود برود و رفت. خوشا به سعادتش...

منبع : ماهنامه شاهد یاران / شماره 106