سردار شهيد حسين محزونيه، فرمانده یگان دریایی لشکر زرهی 8 نجف اشرف

    

با صدور فرمان تشكيل بسيج قصد پيوستن به ارتش بيست ميليوني را داشت ولي به لحاظ سن كم از ثبت نام او خود داري كردند و سر انجام به اصرار پدرش اجازه دادند حسين يك بسيجي باشد . او فنون دفاع شخصي را آموخت و در كنار آن ورزشهاي رزمي كاراته را نيز به سرعت ياد گرفت او در كلاسهاي آموزش ايدئولوژي و عقيدتي بسيج به طور منظم شركت مي كرد و پيشرفت او چشمگير بود .
با توجه به استعداد و علاقه فراوان به يك مربي تمام عيارتبدیل شد و كلاسهاي آموزشي بسيج را اداره كرد . اين كار را تا قبل از اعزام به جبهه ادامه داد پس از آن به ديار نور يعني جبهه اعزام شد و تا پايان عمر كوتاهش فقط زماني كه مجروح بود به اصفهان مي آمد.

مادر شهيد محزونیه نقل می کند: در يكي از عمليات ها سردار محزونيه از ناحيه سر مجروح شده بود و تركش به قسمت راست سر او اصابت كرد. پزشكان از خارج كردن تركش قطع اميد كرده اظهار داشتند در صورت جراحي ممكن است بينايي چشمش از دست برود . او درد زيادي تحمل مي كرد حتي شبها نمي توانست بخوابد با اين حال ناراحتي خود را كتمان مي كرد و نمي گذاشت كسي متوجه درد كشيدن او شود و تا آخر اين تركش را با خود همراه داشت .

شهید محزونیه در چهارم ديماه 1365 در حاليكه فرماندهي يگان دريايي لشكر زرهي 8 نجف اشرف در عمليات كربلاي چهار را عهده دار بود؛ در شب جمعه هنگامي كه آفتاب در حال غروب كردن پشت كوه هاي مغرب بود خورشيد وجود سردار رشيد و دلاور اسلام حسين محزونيه در جزيره ام الرصاص غروب كرد . او يكي از بزرگترين و دلاورترين سردار لشكر 8 بود كه در اين عمليات به شهادت رسيد .