ماجرای سه روز بازداشت در فرودگاه سوریه/شهید محمدجعفر حسینی

رزمنده مدافع حرم محمدجعفر حسینی در پاییز سال 1396 به شدت مجروح شد و پس از طی حدود دو ماه درمان در بیمارستان تا مدت‌ها عوارض ناشی از جراحت در سوریه را تحمل کرد تا اینکه شنبه هفتم دی به همرزمان شهیدش پیوست.

دلم می‌خواست از خوشحالی فریاد بکشم/ هیچ وقت دیگر حس آن روز تکرار نشد

فکر می‌‎کردید که راهی سوریه شوید؟

می دانستم دیوار محدودیت سر جایش هست، من دارم پایم را بلندتر از دیوار برمی‌دارم و باز جلویم را می‌گیرند، فقط اینکه بتوانم به آن طرف دیوار بروم برایم کافی بود که وظیفه‌ام را انجام دادم. می‎دانستم فرودگاه بروم جلویم را می‌گیرند. چون دوستان پاسدار از وضعیت پاسپورت افغانستانی و اینکه نمی‌توانم از کشور خارج شوم بی اطلاع بودند، می گفتند پاسپورت داری و می‌توانی بیایی، دیگر نمی‌دانستند پاسپورت من باید ویزای ایران داشته باشد، بخواهم از کشور خارج شوم باید اجازه بگیرم، تازه این در صورتی است که فرد اقامت یک ساله داشته باشد، ویزای من سه ماهه بود و تنها برای تردد در تهران اعتبار داشت. این را هم می‌دانستم امکان حل شدن موضوع هست، وقتی وارد گیت شدیم، با دوستان هماهنگ کردیم و قرار شد همه باهم حرکت کنیم، دوستان هم همه نگران من بودند، وقتی افسر پاسپورت را نگاه کرد گفت تو نمی‌توانی بروی، گفتم مثل اینکه هماهنگ شده، کسی که رابط ما بود با شخصی هماهنگ کرده بود، افسر با مافوقش صحبت کرد و اجازه دادند بروم، آن لحظه که مهر خروج به پاسپورت من خورد حسی بود که هیچ وقت دیگر برایم تکرار نشد. می‌دانستم حتی اگر نروم باز همه تلاشم را کردم، همین مهر در من حسی به وجود آورد و احساساتی شدم که نه می‌توانستم گریه کنم نه فریاد بزنم.

وارد دمشق که شدیم، دیوارها همینطور جلوی ما سبز می‌شد، وارد گیت سوریه شدیم، همه بچه‌ها پاسپورت‌ها را برای چک کردن دادند تا اینکه به پاسپورت من رسیدند، تا مامور پاسپورتم را دست گرفت گفت این دیگر چیست؟! برای کیست؟ دستم را آوردم بالا گفتم برای من است، گفت تو چطور به اینجا آمدی؟ گفتم با فلانی هماهنگ شده. دلم ریخت، یک بد و بیراهی به آن بنده خدا گفت و کیفم را از گیت برداشت، من را برد آن طرف، پاسم را گرفتند و سه شبانه روز تک و تنها در هتل فرودگاه دمشق بازداشت شدم، حتی حق بیرون آمدن نداشتم. در آن سه شبانه روز مفاتیح الجنان را تمام کردم (با خنده) یادم هست یکبار حاج منصور گفته بود هر جا در جنگ به مشکل برخوردید سه بار جوشن صغیر را بخوانید. روز سوم پاسپورتم را دادند و گفتند وسایلت را جمع کن. خیلی خوشحال شدم که قرار است پیش بچه‌ها بروم، اما مرا بردند فرودگاه و کارت پرواز برای برگشت به ایران دستم دادند. خیلی ناراحت شدم، نه می‌توانستم فرار کنم، نه دعوا کنم و نه با بچه‌ها ارتباط بگیرم. گفتم: حاجی چه شده؟ گفت باید برگردی، گفتم کجا برگردم؟! من با این پاسپورت به تهران برگردم من را می‌گیرند دستگیر می‌کنند، نمی‌توانم برگردم. خیلی تعجب کرد، پاسم را داد و دوباره بد و بیراهی به آن بنده خدا که در دردسرش انداخته گفت. سریع زنگ زدم تهران، رئیسی داشتیم، ماجرا را گفتم که می‌خواهند مرا برگردانند، قطع که کردم همانجا حاجی کارت پرواز را از دستم گرفت و مرا سوار ماشین کرد.

روزنه شهادت باز شده، می‌خواهم طعمش را بچشم

در دمشق چه می‌کردید؟

آن زمان حاج اسماعیل حیدری آمده بود دمشق، یک هفته قبل از اینکه به حلب برود، آمد پیش ما توی راهی که هم مسیر بودیم باهم صحبت می‌کردیم و کمی شوخی بین ما رد و بدل شد که باعث شد با حاجی خیلی راحت باشیم و بخواهیم ما را به حلب ببرد، چون آن زمان جنگ در حلب بود و دمشق خبری نبود. حلب رفتن هم راحت نبود، باید از حلب به لاذقیه می‌رفتیم از آنجا سوار هواپیمای روسی می‌شدیم که در و پیکر نداشت، بعد به آکادمی می‌رفتیم که دست ما بود. گفت برای چه می‌خواهید بروید؟ من گفتم روزنه‌ای از شهادت باز شده می‌خواهم بدانم طعمش چطور است، این را که گفتم ناراحت شد، گفت: «مگر تو چقدر سن داری؟! تو زودی برای شهادت، اصلا بگو چه کردی که می‌خواهی شهید شوی؟! خیلی جمعیت داریم حالا توهم می‌خواهی بروی» به شوخی گفت برو کنار ببینم. تعدادی از دوستان حلب بودند و قرار شد وقتی برگشتند ما برای شناسایی برویم. به من اجازه ندادند، ما برگشتیم ایران و یک هفته بعد حاج اسماعیل حیدری با هادی باغبانی شهید شد.

چطور با فاطمیون آشنا شدید؟

روزهای آخرم در سوریه بود، یادم هست یک روز در حرم بودم یکی از بچه‌های پاسدار که من را می‌شناخت افغانستانی هستم آمد و گفت تو چرا با بچه‌های خودت نمی‌آیی. بچه‌های خودتان آمده‌اند خیلی هم خوب می‌جنگند، من فکر کردم منظورش افغانستانی‌های ساکن زینبیه را می‌‎گوید. گفتم من را ببر ببینم می‌توانم ارتباط بگیرم. یک روز سه نفر از بچه‌های فاطمیون پیش ما آمدند هرچه فکر می‌کنم این سه نفر چه کسانی بودند یادم نمی‌آید. باهم صحبت کردیم، آن‌ها فکر می‌کردند من مشهدی هستم، به من می‌گفتند تو که ایرانی هستی راحت می‌آیی و می‌روی، گفتم کجا راحت آمدم، پدرم درآمده، من هم همشهری هستم می‌خواهم راحت‌تر بیایم و بروم. یک شماره تلفن به من دادند و گفتند با این شماره در مشهد تماس بگیر می‌توانی بیایی. آنجا ارتباط من با فاطمیون شکل گرفت.

اولین دیدارتان با ابوحامد کی اتفاق افتاد؟

اولین دیدارم با ابوحامد در سوریه بود، من با سپاه تهران بودم و او با بچه‌های فاطمیون آمده بود. در مقر بودم که دیدم یک هایلوکس سفید آمد و سه نفر از آن‌ پیاده شدند، یک نفرشان ابوحامد بود و دو نفر دیگر بچه‌های کم سن و سالی بودند که فکر می‌کنم یکی از آن‌ها رضا اسماعیلی بود. خیلی قشنگ و مرتب از ماشین آمدند پایین، غبطه خوردم که این‌ها هم سن و سال من هستند و به راحتی به سوریه آمدند. همانجا سریع پیش ابوحامد رفتم سلام و علیک کردیم. من با لهجه تهرانی حرف ‌زدم و او لهجه مشهدی خودش را داشت، گفت من افغانستانی هستم و مشهد زندگی می‌‎کنم، سریع لهجه کابلی گرفتم گفتم بابا من هم همشهری هستم چطور آمدید؟ همه چی خوب است؟ صدایم کردند و رفتم، فرصت نشد بیشتر باهم صحبت کنیم، فقط شماره سید ابراهیم را گرفتم.

قبل از رفتن به سوریه به خانواده گفته بودید کجا می‌روید؟

دفعه اول که رفتم، به همسرم گفتم، کربلا رفتم، هرکس از بچه‌ها به خانواده یک چیزی گفته بود، از آنجا که همسرانمان باهم در تماس بودند یکی از خانم‌ها به خانم دیگری گفته به شوهرم گفتم از کربلا تربیت بیاورد، آن یکی گفته بود مگر رفته‌اند کربلا؟! به من گفته مکه است. خلاصه هرکس یک چیزی گفت. ولی آخر متوجه شدند کجا هست. خانواده اصلا فکر نمی‌کرد بخواهم دوباره به سوریه بروم. به ایران که برگشتم ارتباطم را با فاطمیون زیاد کردم. روزهای اول آموزشی چه روزهایی بود. چهار روز اول آموزشی که رفتم، خانواده خبر نداشت، بالاخره بعد از چند روز با کمک یکی از دوستان با آنها تماس گرفتم، هر بار که به خانه زنگ می‌زدم به جای اینکه بیشتر انرژی بگیرم، انگار خالی‌تر می‌شدم، چون همه از رفتنم ناراحت بودند.

به ابوحامد غبطه خوردم

هیچ آشنایی با ابوحامد و بچه‌های گروه اول فاطمیون نداشتید؟

نه، فقط می‌دانستم از بچه‌های گلشهر هستند، گلشهر مرکز بچه‌های هیئتی افغانستانی است، یک سال هم ماه محرم در هیئت افغانستانی‌ها در گلشهر شرکت کردم و کمی با فضای آنجا آشنا بودم. حلب، دوباره دیداری با ابوحامد داشتم، وقتی چهره‌اش را دیدم سریع یادم آمد همان شخصی است که قبلا دیدمش. رفتم سراغش گفتم حاجی من را می‌شناسی؟ گفت یک جوان فعال و به درد بخور. گفتم حاجی بیشتر فکر کن، نمی شناسی؟ گفت: کمی گرا بده، گفتم سال پیش، اردیبهشت همدیگر را دیدیم، یادش آمد. فوق العاده حافظه خوبی داشت، بعد هم سریع بی سیم زدند و مجبور شد برود.

در وهله اول او را چگونه دیدید؟

اولین بار که او را دیدم غبطه خوردم که این چه کسی هست و انقدر از من جلوتر است. من بچه تهرانم، او از کابل چطور خودش را به اینجا رسانده، من اینهمه تلاش کردم، ارتباطات زدم، هنوز اینجا هستم، این چطور رسمی شده و اسلحه به دست گرفته، چقدر من عقب هستم. اینکه می‌گویند هرچه جلوتر بروی می‌فهمی عقب‌تر هستی را من آنجا فهمیدم. به ابوحامد غبطه خوردم و فهمیدم کسی است که می‌‎توانیم رویش حساب کنیم و این اتفاق در حلب افتاد. من معاونت نیرو انسانی بودم، در فاطمیون رده نیرو انسانی با سپاه و ارتش فرق می‌کند، آنجا نیروی انسانی مادر است، همیشه البته ابوحامد می‌گفت زیاد خودتان را گنده کردید، ولی واقعیت این بود که همه کار با نیروی انسانی است. هماهنگی جلسات، تصمیم گیری درباره بچه‌ها و همه چیز دست نیرو انسانی است. من نیرو انسانی حلب بودم و این باعث شد ارتباطم با ابوحامد بیشتر شود.

منبع: دفاع پرس