خاطرات شهید امیرعلی صیاد شیرازی پیرامون شخصیت حسن اقارب پرست
سه‌شنبه, ۲۲ مهر ۱۳۹۹ ساعت ۱۲:۴۶
شخصیتی به مانند شهید صیاد شیرازی می‌دانست که وجود افرادی مانند حسن اقارب پرست چه مقدار می‌تواند برای اداره ارتش جمهوري اسلامی مفید باشد. انسانی با گذشت که تنها چیزی که برایش اهمیت داشت سرافرازی میهن و گسترش اسلام ناب محمدی(ص). به همین دلیل از هیچ کاری دریغ نداشت.این خاطرات به دیدارهای پیش از انقلاب و همچنین رخدادهای زمان جنگ تحمیلی شهید صیاد شیرازی با شهید حسن اقارب پرست است كه اين در متن اين كتاب زندگي‌نامه و خاطرات شهيد اقارب پرست به كوشش آقاي پدربرزگ تهيه شده آمده است.
من با شهید اقارب پرست از دانشکده افسری آشنا بودم ولی تلاقی روحیه و شخصیت مکتبی ما به 3-4 سال قبل از انقلاب برمی‌گردد. نحوه ارتباط عقیدتی و مبارزاتی من با شهید اقارب پرست به این صورت بود که من به علت داشتن روحی سرکش و مبارزه طلب به دنبال پناهگاهی بودم که با خانواده شهیداقارب پرست برخورد نمودم. وقتی این ارتباط عمیق تر شد آنها مرا با شهید اقارب پرست آشنا کردند. من با شهید اقارب پرست وجه مشترک زیادی داشتم و پیوند خوردن فوری من با ایشان دلایل زیادی داشت؛ اولا ما هر دو نظامی بودیم . ثانیا هردو در خط اسلام بودیم و خواستار حکومت اسلامی و ثالثا هر دو می‌خواستیم که در مبارزات شرکت کنیم. دوستی من با شهید اقارب پرست به دلیل این که ایشان یک مذهبی ریشه دار و متعهد بود هر روز بیشتر می شد. من از کلام و حرکات او می فهمیدم که فردی است که خود را برای انقلاب ساخته و پرداخته می کند. در آن ایام ایشان با آنکه در شیراز خدمت می کرد ولی ارتباط ما برقرار بود.
در
ایامی که انقلاب داشت شدت می گرفت شهید اقارب پرست، من و خانواده را به شیراز دعوت کرد. ما با کمال میل پذیرفتیم و به
خدمت ایشان رسیدیم. آن روز قرار بود در شیراز آیت الله شهید دستغیب سخنرانی بکند. ایشان بدون هراس به من پیشنهاد کرد که در آن سخنرانی شرکت کنم. من، دست زن و بچه را گرفتم و به مصلای شاهچراغ رفتم. در بدو ورود دیدم که نیروهای
انتظامی همه جا را اشغال کرده اند و روی در و
دیوار اطراف مصلی مستقر شده اند ولی چون می
دانستم در شیراز کسی من را نمی شناسد با خیال راحت وارد مصلا شدم و به سخنان شیوای
شهید دستغیب که در رد برگزاری جشن های2500 ساله بود
گوش دادم. هنوز شهید دستغیب
سخنانش به پایان نرسیده بود که نیروهای انتظامی با گاز اشک آور به مصال حمله کردند
و مردم به هم ریختند. آنها همه درهای مصلا را بسته بودند و فقط در بازارچه باز
بود. زن و مرد، کوچک و بزرگ و پیر و جوان همه به هم ریختند. من نگران همسرم بودم که به شهر شیراز آشنایی نداشت. ولی مجبور بودم در آن ازدحام جمعیت به دنبال همسرم
بگردم و با بچه در بغل با آن همه فشار و ازدحام در صحن مسجد راه افتادم. مردم با فشار و زحمت
از همان در کوچک بازارچه در حال خروج بودند. در گوشه ای از حیاط مسجد، جوانان غیور
شیرازیبا مامورین درگیر بودند و جلوی آنها را گرفته
بودند تا مردم بتوانند از مسجد خارج شوند. فشار جمعیت مرا به خارج از مسجد کشانید
و در بیرون نیز نتوانستم همسرم را پیدا کنم. مجبور شدم دوباره داخل
حیاط مسجد شوم.
مردم مرا از ورود دوباره به مسجد منع می‌کردند، ولی من اعتنایی به
سفارش آنها نداشتم. به هر صورتی بود دوباره وارد مسجد شدم و به دنبال همسرم گشتم. هنوز جوانان در مقابل نیروهای انتظامی صفآرایی داشتند و مانع حمله آنها به مردم بودند. من تا نقطه درگیری آنها
رفتم و چون همسرم را پیدا نکردم مجددا به قصد
خروج از صحن حیاط داخل جمعیت شدم. تعداد زیادی زن و مرد بیهوش روی زمین افتاده بودند. من مجبور
بودم صورت زن هایی که به زمین افتاده بودند و چادرشان به رنگ چادر همسرم بود را
نگاه کنم. درآن لحظات حساس حتی من کفش های بیرون افتاده و چادرها و روسری های در
مسیر افتاده را مد نظر داشتم.
بالاخره با سختی و ضمن
مراقبت از فرزندم که در ازدحام جمعیت خفه نشود از حیاط بیرون آمده و پس از این سو
و آن سو دویدن همسرم را دیدم که سراسیمه به دنبال من می‌گردد که او را صدا کرده و
با هم به خانه شهید اقارب پرست برگشتیم. آن روز شهید اقارب پرست به علت شرکت در یک ماموریت اداری در
آن جلسه شرکت نداشت و من وقتی ماجرا را به ایشان شرح دادم ایشان با خشم نهفته ای
تاسف درونی خود را ابراز کرد. توضیح این صحنه ها به
شهید اقارب پرست پیوند ما را با شهید مستحکم تر کرد و چون من خودم در آن حادثه آسیب دیدم به قول معروف جریه تر شدم و این، عامل تحریک من برای حرکت های بعدی بود. شهید اقارب پرست روح
عصیانگر من را دریافته بود و به همین خاطر پس از چندی به اصفهان آمد و ضمن توجیه
من از مسائل روز با من به بحث و بررسی وضعیت کشور
پرداخت. من از صحبت های ایشان متوجه شدم که آنها دارای تشکیلاتی در تهران هستند، ولی من نیازمند به شرکت در تشکیلات نبودم و همان اعتقاد من به شهید برای به حرکت درآوردن من
کافی بود. ایشان بعد از مدتی یک
برنامه مهمانی خانوادگی با حضور خود و خانواده شهید کلاهدوز و خانواده من تشکیل
داد و من با شهید کلاهدوز آشنا شدم. البته با شهید کلاهدوز هم از دانشکده آشنا
بودم و خانواده آن ها را که قوچانی بودند به خوبی می شناختم، ولی از نظر مبارزاتی و هم عقیده بودن در مبارزه با طاغوت، آن روز به
طور رسمی برخورد کردیم. این جلسه در منزل ما بود و ما با هم به طبقه بالا که کتابخانه داشت
رفتیم و در مورد مسائل مملکت صحبت کردیم. شهید کلاهدوز روح عصیانگر مرا دریافت و
با گوشه چشم به من فهماند که میخواهد کمکم کند. بعدازظهر همان روز
شهید کلاهدوز سراغ من آمد و پس از صحبت مفصل گفت که هسته ای در تهران وجود دارد که
در خط انقلاب هستند و با امام(ره) ارتباط
دارند و وقتی مرا تشنه این مطالب دید گفت که از این پس فردی به نام آقای فصیحی به
سراغ شما خواهد آمد و به شما اعلامیه خواهد داد و به این طریق من با کلاهدوز
ارتباط تشکیلاتی برقرار نمودم. از آن به بعد من در ملاقات
های خود با فصیحی) که بعدها معلوم شد اسم اصلی او آقای دلربایی است و هم اکنون نیز از دوستان نزدیک من می باشد (هم از ایشان اطلاعات و نوار و اعلامیه می گرفتم و هم هرگونه
مطلب داشتم به ایشان می دادم و می دیدم که مطالب من چند روز بعد به صورت اعلامیه
در سطح شهر و حتی در سطح کشور پخش می شود. با حضور آقای دلربایی
ما تشکیلات منسجمی پیدا کردیم و فعالیت ما هر روز گسترده تر می شد. ما دیگر در آن
ایام با تهران و آقای کلاهدوز و اقارب پرست
ارتباط نداشتیم، ولی امام طوری صحنهی انقلاب را سازماندهی کرده بود که حرف و کار تهران و
اصفهان و تبریز و اقصی نقاط کشور یکی بود و اما چون شهید کلاهدوز در تشکیلات نظامی بود، خودش برای
ما قوت قلب بود و می دانستیم در لحظه ضروری و در صورت نیاز، آنها
وارد عمل خواهند شد چرا که آنها از ما منسجم تر بودند و تشکیلات حساب شده ای
داشتند.
این فعالیت ها ادامه داشت تا اینکه انقلاب اسلامی به پیروزی رسید. عظمت پیروزی انقلاب اسلامی در این بود که آنچنان با سرعت
پیروز شد که نه تنها مخالفین، بلکه خود انقلابی ها را غافلگیر کرد و به این خاطر
مسئولیتهای افراد انقلابی به طور شبانه روزی آغاز شد. شهید اقارب پرست در تهران با شدت فعالیت می کرد. او با سایر پرسنل انقلابی ارتش در کمیته‌ی مرکزی که هدایت کلیه ارتش را به عهده داشتند در تلاش بود و من هم به اقتضای کاری و
مسئولیتی که در کمیته‌ی انقلاب اصفهان داشتم با آنها در ارتباط بودم. به مرور زمان هر چه انقلاب جا می
افتاد نیروهای اسلام به سر کار می آمدند و
مملکت به سر و سامان می رسید. بعد از مدتی مرا نیز به تهران بردند و با آغاز توطئه های دشمن
در کردستان من وارد عمل شدم و شهید اقارب پرست و سایر دوستان عقبه ما را داشتند و زمانی که من به فرماندهی نیروی زمینی منصوب شدم، ایشان در اداره
دوم بود. ایشان به من اطلاع داد که می خواهد در جبهه فعالیت کند و من بنا به درخواست آن بزرگوار ایشان را به جانشینی لشکر 92 منصوب نمودم که حضور ایشان تحرک جدیدی در لشکر به وجود آورد. ایشانشبانه روز در فعالیت بود و من بارها در مناطق مختلف به
ایشان سر زده بودم و از کار ایشان بسیار خرسند
بودم. تا اینکه ایشان در بازدید از جزایر مجنون مورد هدف مستقیم خمپاره دشمن قرار
گرفت و به همراه چند تن از یارانش به درجه رفیع شهادت نایل آمد. شهید اقارب پرست
یکپارچه شور و عشق و تعهد به اسلام بود و در مورد این شهید بزرگوار به صراحت می
گویم که از زمانیکه با او از نزدیک ارتباط داشتم تا لحظه شهادت، فردی متعهد و متدین و
دلسوز و پرکار بود و هر روز که می‌گذشت بر تقدس و دیانت او افزوده می گردید.
منبع: شاهد یاران يادمان شهيد حسن اقارب پرست شماره 92 و 93
نظر شما
