کاروان شهدای مظلوم زهرایی
نوید شاهد: هدیه به شفیعه روز جزا دخت گرامی پیامبر، همسر ولایت، مادر عصمت، حضرت فاطمه الزهرا(س) و شهیدانی که هم‌نام مام امامت هستند.
یادداشتی به بهانه ولادت بانوی دو عالم و روز زن، درباره شهدای زنی که هم نام مقتدای خود بودند که شاید بهانه‌ای باشد برای اینکه در عین مظلومیت، قدرت و شجاعت زنان در همه عرصه‌ها زنده نگه داشته شود.
مگر میشود زن باشی، مادر باشی، هم‌نام بانوی دو عالم باشی، حب و عشق او را در دل داشته باشی و شهید نشوی. مگر می شود با سیره فاطمه آشنا بود و سیره اش را سرلوحه زندگی قرار داد و شهید نشد.
چشمه سار عصمت و امامت، از فیض زهرای مرضیه بهره مند و سیراب شدند. شهدای زنی که نام زهرایی داشتند همچون ستاره در آسمان کشور می‌درخشند، فاطمه‌وار از آتش و جهل و بدی دور شدند، همچون بتول، پاک و دور از هرگونه آلودگی بودند و راضیه‌گونه به مقدرات خدا راضی. تقوی و پرهیزگاری، شکوه و جلال ناشی از دیانتشان چه در زمان حیات ظاهری و چه پس از آن، ثمره تلالوش جهان را به احترام و تحسین وا داشته است.
چهره معصومانه شهیدانی که فاطمه، زهرا، بتول و طاهره و ... نام دارند گواه مظلومیت شهدای زن است. در میانشان چهره کودک و خردسال نیز دیده می شود که این عین ذلت است برای دشمن که از کودکان ما نیز خوف دارد و عین قدرت است برای ما که کودک خردسال دخترمان نیز خوفی است در دل دشمن.
تاریخ معاصر ایران شاهد گویایی بر حضور همه‌جانبه و فعالانه زنان مسلمان ایرانی در صحنه‌های گوناگون بوده است؛ زنانی که در راه آرمان و عقیده خویش حاضرند از عواطف و احساسات خود چشم پوشی کنند. آنان در دفاع مقدس، نقشی ریشه‌دار و ارزشمند داشته‌اند و با پیروی از مکتب زهرایی و عاشورایی حماسه‌های فراموش نشدنی آفریدند. همانطور که امام خمینی(ره) درباره نقش آنان در دفاع مقدس می فرمایند: پیروز و سرافراز باد نهضت اسلامی زنان معظم ایران، افتخار بر این قشر عظیمی‌که با حضور ارزشمند و شجاعانه خود در صحنه دفاع، میهن اسلامی و قرآن‌کریم و انقلاب را به پیروزی رسانده و اکنون در جبهه و پشت جبهه در حال فعالیت و آماده فداکاری هستند.
اما امروز که بیش از 30 سال از پایان جنگ تحمیلی می‌گذرد، هنوز حرف‌های بسیاری ناگفته باقی مانده است. هنوز شخصیت‌های استثنایی برخی از زنان شهید در این عرصه گمنام مانده‌اند و هنوز هیچ‌کس به زندگی آنان نپرداخته است.
اما در پایان باید بگویم که آسمانی شدن نه بال می‌خواهد و نه پر، دلی می‌خواهد به وسعت آسمان و زنان آسمانی نیز بال پرواز نداشتند و تنها به ندای دلشان لبیک گفتند، خوش بحالشان که پروازشان اسیر هیچ قفسی نشد و هیچ بالی اسیر پروازشان نکرد. ما نیز باید بدانیم برای رسیدن به پله‌ای که این شهیدان بر آن ایستاده‌اند باید گامی به بلندای گذشتن از همه چیز برداشت.
امید است در راه شهیدان همچون خودشان ثابت قدم باشیم و ادامه دهیم هر آنچه را که برایش عاشقانه و خالصانه جان دادند.
