نوجوانی که از انگشت پایش برای رضایتنامه استفاده کرد
جنگ تازه شروع شده بود، ما خبرهای جنگ را فقط از طریق رادیو می شنیدیم. چون روستای ما برق نداشت و کسی جز آن هایی که به شهر رفت و آمد داشتند نمی دانستند تلویزیون چیست.
دلم برای رفتن به جبهه پر می زد، تا این که طاقت نیاوردم. شناسنامه و کمی نان و لباس برداشتم و بقچه پیچ کردم و راه افتادم و رسیدم شیراز. پُرسان پُرسان رسیدم به مسجدی که نیرو به جبهه اعزام می کرد. وقتی سر و وضعم را دیدند و فهمیدند که خیال رفتن به جبهه دارم، کلی سر به سرم گذاشتند. دست آخر برگه ای دادند و گفتند که باید پدرم پای رضایت نامه را انگشت بزند.
دیگر روی برگشتن به دِهمان را نداشتم، خودم فرم و رضایت نامه را پر کردم و به جای اثر انگشت پدرم، شست پایم را جوهری کردم و چسباندم پای رضایت نامه!
مسئول اعزام نیرو، تا رضایت نامه ام را دید با تعجب گفت: «بنازم به این اثر انگشت، یعنی انگشت دست پدرت این قدر گنده است؟»
کم نیاوردم و گفتم: «حقیقتش، انگشت پدرم را زنبور نیش زده، به خاطر همین کَت و کلفت شده!»
دیگر حرفی نزد و من روز بعد به همراه عده ای روانۀ خرمشهر شدم.
سه ماه بعد به روستایمان برگشتم، من اولین رزمنده روستا بودم برای همین همۀ اهالی حتی مردم روستاهای همسایه به دیدنم آمدند و می خواستند که از جبهه برایشان بگویم. حالا فکرش را بکنید یک نوجوان چهارده ساله این قدر محبوب شود و برای خودش اسم و رسمی به هم بزند. سر همین بود که وقتی یک هفته بعد کدخدا به رحمت خدا رفت، اهالی با اصرار و خواهش مرا راضی کردند که کدخدا شوم. اولش حسابی خوش گذشت اما مدتی بعد حوصله ام سر رفت. مدام باید بین کسانی که سر آب زمین دعوایشان می شد صلح ایجاد می کردم یا به جلسات خواستگاری می رفتم و نقش ریش سفید را بازی می کردم.
فکرهایم را کردم و یک روز بی خبر زدم و دوباره رفتم جبهه، وقتی سال ها بعد جنگ تمام شد و من داشتم بر می گشتم روستا، دوستانم که ماجرا را می دانستند به شوخی می گفتند: «مطمئن باش این بار هم به تو رای می دهند و به عنوان نماینده می فرستندت مجلس.»
باور کنید اگر مخالفت سفت و سختم نبود همین اتفاق هم برایم می افتاد!
منبع: کتاب برادران مزدور/ داوود امیریان/ ناشر: نشر شاهد
