بوکان میعادگاه عاشقی‌اش شد
به گزارش نوید شاهد، شهید«علیرضا رضائی» فرزند«اسداله»، 21 مهرماه 1345 در خانواده‌ای متدین در تهران دیده به جهان گشود. در سن 6 سالگی به مدرسه رفت، پس از پشت سر گذاشتن دوره ابتدایی، در دوره راهنمايی مشغول به تحصیل شد.
اوقات فراغت خود را به خواندن كتاب‌های مذهبی، علمی و فرهنگی می‌پرداخت. تابستان سركار می‌رفت و پول‌هایش را برای سال تحصيلی بعد هزینه می‌كرد. دوره راهنمايی را با موفقيت پشت سر گذاشت و به دبيرستان رفت.
با آغاز انقلاب اسلامی، فعالیت‌های بسیاری در این زمینه انجام می‌داد. اصلاً نمازش ترک نمی‌شد و شب‌ها نماز شب می‌خواند. شب‌های جمعه برای خواندن دعای کمیل به مسجد می‌رفت و صبح جمعه در نماز عبادی، سياسی جمعه حاضر بود. به نماز اهمیت بسیاری می‌داد و اهل خانه را برای نماز صبح بیدار می‌كرد، از روز قيامت برای خانواده صحبت می‌کرد.
شهید رضائی پس از قبولی در دوره اول دبیرستان، در کلاس‌های شبانه دوره دوم ثبت نام کرد، روزها سركار می‌رفت و پولش را به جبهه می‌فرستاد.
با آغاز جنگ تحمیلی علیه کشور، تصمیم به رفتن جبهه گرفت. برای تعليم به پادگان امام حسين(ع) رفت و بعد از يک ماه تعليم، پدر و مادرش را راضی کرد و عازم جبهه‌های بوکان در آذربایجان غربی شد. در نامه‌هایی که از جبهه برای خانواده می‌نوشت تأکید می‌کرد که نماز را فراموش نكنيد.
شهید علیرضا رضائی با دیدن عکس شهدا افسوس می‌خورد و می‌گفت: کاش من هم شهید شوم و بالاخره پس از رشادت‌های بسیار در جبهه‌های نبرد حق علیه باطل، 29 شهریور‌ماه 1362 در منطقه بوکان به آرزوی دیرینه‌اش رسید و به فیض شهادت نائل آمد.
«روحش شاد و راهش پر رهرو باد.»
