پلی که راه ارتباطی میان شیعه و سنی شد
به گزارش نوید شاهد، سردار جهادگر شهید «حاج مرتضی شادلو» فرزند « عباسعلی» سوم فروردین‌ماه 1338 در روستای محمدآباد شهرستان گرمسار دیده به جهان گشود. پس از گذراندن دوران ابتدایی به تحصیلات خود در دانشگاه تهران رشته مهندسی برق ادامه داد و به دلیل داشتن صدای زیبا و دلنشین همیشه اذان می گفت. در بین ورزش‌ها به کشتی علاقه بیشتری داشت و دارای مقام استانی بود.
نقش فعالی در تکثیر و پخش اعلامیه‌های حضرت امام(ره) داشت
شهید «حاج مرتضی شادلو» از مهرماه 1357 در هنرستان و خارج از آن مشغول فعالیت علیه رژیم شد. در تهیه، تکثیر و پخش اعلامیه های حضرت امام (ره) فعال بود. به طور جدی کتابهای شهید «مرتضی مطهری» و «علی شریعتی» را مطالعه می‌کرد. یک بار دستگیر شد.
پس از انقلاب دیپلم فنی‌اش را گرفت و به عضویت كمیته انقلاب و سپس سپاه پاسداران درآمد.
به عنوان امدادگر و راننده آمبولانس در جبهه خدمت می‌کرد
با شروع اغتشاش در گنبد و كردستان، برای مبارزه با آنان راهی آن مناطق شد. در پاكسازی شهرهای كامیاران، سنندج، قروه، بیجار و تكاب در سال های 58 و 59 شركت فعالانه داشت. سال 1360 به عضویت جهاد سازندگی درآمد و ابتدا به عنوان امدادگر و راننده آمبولانس خدمتش را شروع کرد. با احساس ضرورت آموزش دید و وراننده لودر شد. در عملیات طریق القدس، فتح‌المبین، بیت المقدس، والفجر2، والفجر4 و خیبر حضور داشت.
فعالیت‌های سردار شهید حاج مرتضی شادلو
زمانی که مسئولیت فرماندهی پشتیبانی جنگ و جهاد استان سمنان در کردستان به وی واگذار شد، در مدت زمان كوتاهی توانست پل 140 رودخانه سیمینه رود و جاده 40 كیلومتری شاهین دژ بوكان را به پایان برساند به عنوان مسئول گروه مهندسی پشتیبانی جنگ و جهاد در احداث بزرگراه 14 كیلومتری سیدالشهدا شرکت کرد. در بمباران شیمیایی مجروح شد.
شجاعت و مهربانی شهید
سال 1361 ازدواج کرد و صاحب یک دختر به‌نام زهرا شد. سال 1362 به حج تمتع مشرف شد.
شجاعت و خوش اخلاقی این شهید والامقام زبانزد بچه های جبهه و جنگ بود در انجام امور، فردی بسیار قاطع بودند. خودشان را عقب نمی‌کشیدند و با ساختن «پل وحدت» در محور ساین‌دژ به بوکان ارتباط بین شیعه و سنی را بر قرار کردند. که همواره در هفته وحدت از این پل یاد می‌شود.
حاج مرتضی شادلو بیست‌ودوم بهمن‌ماه 1363 در سردشت بر اثر انفجار مین حین پاکسازی منطقه به شهادت رسید. «روحش شاد و راهش پر‌رهرو باد.»
