ای کاش روز آخر می‌دیدمش!
به گزارش نوید شاهد استان مرکزی، شهید «احمد داودآبادی» فرزند ابراهیم در هشتمین روز از دی ماه سال 1351 در روستای داودآباد از توابع شهرستان اراک و در خانواده‌ای روستایی و عاشق اهل بیت(علیهم السلام) بودند و زندگی‌شان را با کشاورزی می‌گذراندند، به دنیا آمد. درست در زمانی که برف تمام سطح زمین را پوشیده بود و عبور و مرور را برای مردم روستا سخت کرده بود و در عین حال تمام مردم را به یکرنگی دعوت می‌کرد. این کودک زیباروی و خوش آتیه بعدها از سربازان امام خمینی(قدس سره شریف) و انقلاب اسلامی شد و چونان ستاره‌ای در آسمان جهاد و شهادت این مرز و بوم قرار گرفت. نامش را احمد نهادند و او را با اسلام و آیین مهربانی و مسلمانی آشنا کردند.
هفت ساله که شد به مدرسه رفت و در دبستان روستا درسش را آغاز کرد و با عشق و علاقه‌ای که به درس داشت تا سال سوم راهنمایی به تحصیل ادامه داد و در کارهای کشاورزی به پدر کمک می‌کرد. درست در همین سال‌ها بود که با وجود سن و سال کمی که داشت در سرش شوق رفتن به جبهه موج می‌زد. به هر شکلی که بود اجازه گرفت و به جبهه اعزام شد. در سال 1364 در بازسازی گلزار شهدای داودآباد، به همراه چند نفر از دوستان‌شان آماده کمک‌رسانی به ساخت و دیوارچینی گلزار شهدا بودند که آن جمع برای رفتن به جبهه برنامه‌ریزی کردند.
احمد دو ماه در گردان جندالله سپاه سردشت به دفاع مشغول بود تا سرانجام در بیست و ششم فروردین ماه سال 1366 در ارتفاعات ماووت عراق هنگام درگیری با نیروهای عراقی به شهادت رسید. پیکر مطهرش سال‌ها در منطقه جنگی مفقود بود و پس از تفحص در نوزدهم بهمن ماه سال 1378 از روی آثار بر جای مانده شناسایی و در گلزار شهدای داودآباد به خاک سپردند.
