شهید علیرضا عبدالهی

وقتي به خود مي آيم مي بينم که محال است کسي در دوران زندگاني ولو براي لحظاتي چند در اين جهانِ پر ازدحام احساس غربت ننمايد.

بعد از گفتن يا ايها الذين آمنوا .... مو از بدن انسان سيخ مي شد و بدون اختيار اشک از چشمانمان سرازير مي شد .

امروز پس از گذشت چند سال بايد از خود سئوال كنم و سئوال كنیم كه براى انقلاب چه كرده ايم؟! آيا براستى رضايت خالق را جلب كرده ايم؟ آيا خون پاك شهدا را پاس داشته ايم؟ آيا وارثان حقيقى براى سفارشهاى آنها بوده ايم و به وصيت آنها عمل كرده ايم؟

عليرضا شبهاي بسياري خلوت نيمه شب رزمندگان رابه چشم ديد رزمندگاني که روزها در مقابل دشمن چون شير مي غريدند و چون رود مي خروشيدند همان آدمها شب هنگام در مقابل پروردگارشان پيشاني برخاک مي رسانيدند وبه درگاه او گريه وزاري مي کردند.