روایتی مادرانه

در آخرین روز که قرار بود حمله صورت پذیرد در گروهان سه که مجید در آن بود جلوتر بودم و برای چند لحظه ای که برای آمادگی توقف کردند در حالی که به جلو می رفتیم، مرا صدا کرد وقتی پیش رفتم مرا در آغوش گرفت و حلالیت طلبید و خداحافظی کرد انگار می دانست این آخرین دیدار است و به سوی معشوق شتافت.

می خواستیم برایش همسری را انتخاب کنیم ولی هر بار که حرفش پیش می آمد حرف را عوض می کرد، در چهره اش عشق به جبهه موج می زد. در جبهه هم شبها به تدریس قرآن می پرداخت.

اوایل جنگ بود خوب یادم می آید که برادر بزرگش در جبهه بود و به خاطر همین به محمود اجازه رفتن را نمی دادند ولی همینکه برادرش برای مرخصی می آمد، سریع پوتین ها و لباسهایش را می پوشید و می گفت: مامان ببین چقدر من در این زیبا شدم...