نوید شاهد | فرهنگ ایثار و شهادت

اسمش را امام رضا (ع) انتخاب کرد

شبی بود و شب نبود. در مخملی از دعا و نیایش، سر صبوری به بالین گذاشته بود مادر. با درد‌های شیرین و جسته و گریخته‌ای که در جانش می‌نشست، می‌دانست که همین روزها مسافرش از راه می‌رسد. بار اولش که نبود، دلش را به (ارحم الراحمین) سپرد.

ای کریم‌ترین بخشنده! همه درخواست‌های دنیوی و اخروی که می‌تواند صلاح مرا در بر و رضای تو در پی داشته‌باشد به دست اجابت بسپار!

آرام پلک‌هایم سنگین می‌شد. سرم را به ضریح تکیه داده‌بودم. انگار خوابم برده‌بود. با یک بشارت بهشتی و یک ظهور ناگهانی، از صدای باز شدن درِ ضریح به خود آمدم. آقای سبزپوش با دو چشم آسمانی، یک غزل به من نظر کرد. گفتم: «آقا! من از عهده تماشای این شکوه بر نمی‌آیم. دست نگاهم را بگیرید. صحنه‌ای که اکنون مقابل دیدگان من است برتر و فراتر از روح و جان من است.»

رو به من کرد و گفت: «فرزندت پسر است! اسم او را حسین یا علی‌اکبر بگذار!»

از خواب پریدم و فردا صبح حسین‌آقا به دنیا آمد. همانی که امام رضا (ع) اسمش را انتخاب کرده‌بود.