نوید شاهد | فرهنگ ایثار و شهادت

در سیزدهمین روز از آغاز تولد طبیعت در روزهائی که مردم در شور و شوق جشن تولد بهار سال ۱۳۲۷ بودند در خانواده های کوچک در روستای دستجرد از توابع شهرستان بهار در استان همدان نوزادی پای به عرصه وجود نهاد که نور رستگاری و سعادت از چهره ایشان ساطع بود.

خانواده کوچک و مستضعفش در روستایی فاقد امکانات، از تولد نوزاد شور و شعفی بی نهایت داشتند و کانون گرم خانواده با حضور ایشان گرم شد.

شهید اسدالله بابایی در آغوش پر مهر پدر و مادری فداکار و دلسوز سال های آغازین عمر خود را سپری نمود و با گذشت ایام، با طعم فقر و نداری بیشتر از روز پیش آشنا می شد. پدر و مادر مهربانش از هیچ کوششی برای سعادت خانواده فروگذار نکردند ولی دست بیداد طبیعت تازیانه محنت و مشقت را بر سر این خانواده شدیدتر میکوفت .

اسدالله بعد از طی دوران ابتدائی در روستای محل سکونتش به دلیل ضعف اقتصادی که همه خانواده های روستائی را شامل میشد، مجبور کرد که از ادامه تحصیل منصرف و بار سنگین کمک به خانواده را بر دوش گیرد. از کودکی با دستان ضعیف خود به کارهای زیادی دست زد.

وقتی فهمید که در روستا برای امثال وی که به دلیل عدم سرمایه شغل مناسبی وجود ندارد همراه با هم ولایتی های خود برای یافتن شغلی به تهران عزیمت کرد. در تهران بود که بعد از مدت ها به کمک آشنایان به شغل نقاشی ساختمان روی آورد.

مدتها بود که در این شغل فعالیت میکرد و با مراجعه به خانه های مردم تفاوت ها و تبعیض های آشکار زندگی مردم را لمس می نمود و از درون رنج میکشید. از جائی که خود نیز از همین مردم بود فریادهای خفته ای همچون دیگر مردم در گلو داشت ولی مجال فریاد نمی یافت تا اینکه بیدارگر اسلامی با پیام هایش بر روح های آماده دمید و مردمی منتظر که رهبری میخواستند گروه گروه به ندای پیر احیاگر نفوس مردگان لبیک گفتند و ندای آزادی سر دادند و هر روز به خیابانها ریختند و همراه با سیل خروشان امت بنیان ظلم و جور را آماج حملات ویرانگر خویش گرفتند.

در هفدهم شهریور ماه سال 1357 و در یکی از همین تظاهرات میلیونی در روز عید سعید فطر که عمال رژیم سفاک تاب تحمل این همه شکوه را نداشت با گلوله های اهدانی ابر قدرتها سينه های این منادیان توحید و آزادی را هدف قرار دادند و این شهید بزرگوار نیز با خون خود در پای طومار آزادگی امضایی به بلندی تاریخ زدند تا آیندگان به نام و یاد آنان اقتدا نمایند.

یادش گرامی و راهش پر رهرو باد