بررسي ميزان استرس رواني سه نوع جانبازان؛ شاغل، حالت اشتغال و بيكار استان اصفهان در سال 1385

پژوهش حاضر با هدف بررسي ميزان استرس رواني سه نوع جانبازان؛ شاغل، حالت اشتغال و بيكار استان اصفهان در سال 1385 انجام شده است. روش پژوهش توصيفي و از نوع پيمايشي و جامعه ي پژوهش نيز شامل كليه جانبازان استان اصفهان در سال 1385 بوده است. نمونه ي آماري پس از برآورد آماري شامل؛ 15. نفر از جانبازان استان اصفهان بوده كه با روش نمونه گيري خوشه اي، طبقه اي متناسب با حجم و تصادفي ساده از بين جانبازان استان اصفهان انتخاب شده اند. ابزار اندازه گيري داده ها پرسش نامه ي 29 سؤالي سنجش استرس كوپر(Cooper) بوده كه كتي و لام(2...) اعتبار و روايي آن را به ترتيب 91/. و 84/. گزارش نموده اند. داده هاي پژوهش به دو شيوه تحليل توصيفي و استنباطي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. عمده ترين يافته ها به شرح زير مي باشند: 1- F محاسبه شده در سطح مبين وجود تفاوت معنادار بين ميزان استرس رواي جانبازان شاغل، حالت اشتغال و بيكار بوده است. آزمون تعقيبي توكي نشان داد؛ ميزان استرس جانبازان بيكار به طور معناداري از دو گروه جانبازان شاغل و حالت اشتغال بيش تر بوده است. 2- F محاسبه شده در سطح مبين وجود تفاوت معنادار بين ميزان استرس رواني جانبازان؛ شاغل، حالت اشتغال و بيكار بر اساس نوع معلوليت آن ها نبوده است. 3- بررسي ميانگين استرس رواني سه گروه جانبازان؛ شاغل، حالت اشتغال و بيكار بر اساس ميزان معلوليت آن ها بيان گر آن بوده كه بيش ترين ميزان استرس در جانبازان حالت اشتغال بوده است. 4- كم ترين ميزان استرس در جانبازان شاغل به دست آمده است. 5- معلوليت بالا در صورت عدم اشتغال مي تواند منبع موثري براي استرس جانبازان باشد، در حالي كه اشتغال مي تواند تاثير فوق را در حد قابل توجهي كاسته و از بروز حالت هاي استرسي جلوگيري نمايد.