فتح خرمشهر يادگار تدبير او بود...

«شهيد صياد در قامت يك فرمانده» در گفت و شنود شاهد ياران با سرلشكر غلامعلي رشيد معاون ستاد كل نيرو هاي مسلح

در آمد:

تفكر بسيجي، اعتقاد عميق به ولايت و ميل به خدمت صادقانه و مخلصانه در تمام مراحل زندگي شهيد صياد شيرازي موج مي زند. او جز رضاي حق و اداي تكليف در پي چيزي نبود و تمام حيات پر بارش حاكي از اين اشتياق است. در اين گفت و گو بيش از هر چيز، بر ويژگي هاي منحصر به فرد و بر جسته او تكيه شده است.

ابتدا مختصري از سابقه و نحوه آشنايي خود با سپهبد صياد شيرازي توضيح دهيد.
در مورد سابقه آشنائيم با شهيد بزرگوار سپهبد علي صياد شيرازي بايد عرض كنم بار اول در ماه چهارم جنگ بود كه با ايشان در دزفول آشنا شدم. البته من نام ايشان را كه آوازه بلندي هم در نيروهاي مسلح داشت شنيده بودم و مي دانستم كه او يك افسر شجاع و پرتحرك و متدين است كه از طريق ارتش جمهوري اسلامي ايران در مناطق كردستان عليه ضدانقلاب و مزدوران استكبار جهاني در كنار برادران سپاهي و بسيجي مي جنگد. بهرحال ماه چهارم جنگ بود كه او را در دزفول درحالي كه با لباس شخصي بود، ديدم و با ايشان آشنا شدم. آن زمان هم درست ايامي بود كه شهيد صياد شيرازي به دليل تفكرات بسيجي وار خود و حمايت قاطعانه اش از منويات حضرت امام(ره)، مغضوب بني صدر و ضد انقلاب و ليبرال ها شده و از ارتش اخراج شده و متواضعانه آمده بود در كنار برادران سپاه تلاش مي كرد و آموزش هايي چون نقشه خواني را كه در ارتش فرا گرفته بود در اختيار برادران سپاهي قرار مي داد.
همين كار را هم كرد و علاوه بر كلاس هاي آموزشي كه در تهران منعقد ساخت، براي برخي از برادران سپاه هم در شهرهاي جنگي، منجمله دزفول برگزار كرد در يكي از اين جلسات در اتاقي كه بنده هم بودم وارد شد و وقتي نقشه هاي عمليات را ديد كه چگونه خطوط پيشروي دشمن و خط دفاعي خود را پياده كرده ام، احساس كرد كه اطلاعاتم در اين زمينه كافي است و نيازي به آموزش ندارم.

اين ارتباط باز هم ادامه داشت؟
بله، بار دوم كه باز خيلي طول نكشيد در مهرماه سال 1360 بود كه امام راحل(ره) ايشان را به فرماندهي نيروي زميني ارتش منصوب كردند، آن زمان ما در اهواز بوديم كه بديدنمان آمدند، همان جايي كه معروف به گلف بود و ما نام آن را به پايگاه منتظران شهادت تغيير داده بوديم، وقتي ايشان به آنجا آمدند با فرماندهان سپاه مانند سردار محسن رضائي، سردار صفوي، شهيد باقري، دريابان شمخاني و ساير عزيزان سپاهي كه در آرزوي وحدت و يكپارچگي با ارتش بودند، دست دوستي، برادري، اتحاد و انسجام دادند و از همان جا بود كه كار مشترك عمليات ارتش و سپاه شكل گرفت. ايشان كه به اوامر امام راحل (ره) توجه خاصي داشت و دائماَ مي گفت: «امام فرمودند همه بايد يكي شويم، يد واحده شويم». و همين شيوه را تا آخر عمر با برادران سپاهي ادامه داد و همواره پرهيز مي كرد از اينكه با ارتش يا سپاه به تنهايي كار كند. اعتقاد عجيبي به انسجام داشت. روي همين اصل با همديگر مي نشستيم و طرح هاي عملياتي را عليه دشمن طرح ريزي مي كرديم به گونه اي كه مردم خوب ما متوجه تفكر انحرافي بني صدر و ليبرال ها ¬شدند و اينكه چگونه بني صدر و يارانش براي بسيجي ها و نيروهاي مردمي مانع تراشي مي كردند .
از سوي ديگر، ما وحدت بين ارتش و سپاه راهم به نمايش مي گذاشتيم. در سال اول جنگ، بني صدر ادعا كرد كه جنگ را علم و تخصص حل مي كند، ما بايد زمين بدهيم و زمان بگيريم! مي گفت ما بايد به شيوه اشكانيان بجنگيم! تمام اين شعارها را داد، ولي نتوانست هيچ كاري صورت بدهد و موفق نشد حتي يك عمليات برجسته و گسترده عليه عراقي ها به اجرا درآورد. از سوئي فرمانده كل قوا هم بود. در چنين شرايطي بود كه امام(ره) يك فرمانده 35 الي 36 ساله جوان را به نام «علي صياد شيرازي» در رأس نيروي زميني ارتش منصوب كردند و فرمانده جوان ديگري به نام «محسن رضائي» را كه 27 يا 28 سال بيشتر سن نداشت، در رأس سپاه پاسداران انقلاب اسلامي قراردادند و اين دقيقاً همان روشي بود كه رسول اكرم(ص) در صدر اسلام در جنگ ها عمل كردند امام به لياقت كارداني، ايمان، انگيزه و تدين افراد كار داشتند نه به سن و سال آنها. انتخاب هاي حضرت امام(ره) در اين سال ها شبيه انتخابي بود كه رسول اكرم(ص) در مورد اسامه بن زيد به كار بردند و او را براي فرماندهي جنگ برگزيدند.
از عمليات بيت المقدس و نقش شهيد صياد برايمان گوييد.

شهيد صياد در بيت ¬المقدس فرماندهي نيروي زميني ارتش و همچنين فرماندهي قرارگاه مركزي كربلا از سوي ارتش را عهده دار بود. و از سوي سپاه هم سردار رضايي فرماندهي اين قرارگاه را به عهده داشت. شهيد صياد با تدبير بلندي كه داشت اصرار مي كرد عمليات آزادسازي هرچه سريع تر صورت بگيرد و دليل ايشان هم اين بود كه دشمن بعد از عمليات فتح المبين دريافته است كه اولين نقطه اي كه رزمندگان اسلام در حمله بعدي در منطقه جنوب به سراغ آن خواهند آمد، همين منطقه بيت المقدس در غرب كارون و جنوب غربي اهواز است. لذا به همراه سردار رضايي تأكيد داشت كه نبايد زمان را از دست داد و همين كار هم صورت گرفت.در مرحله اول عمليات به خوبي پيش رفت. تا اينكه ما بعد از تكميل دو مرحله اول به مدت 10 روز پشت دروازه هاي خرمشهر تأمل كرديم، چون ورود به خرمشهر نقطه اوج و بحراني عمليات بود و لذا به دنبال راهكاري بوديم كه عمليات ورود با شكست مواجه نشود. بيم از اين داشتيم كه قبل از حمله ما، دشمن شهر را تخليه كند. لذا در روز اول خرداد جلسه اي را تشكيل داديم و شهيد صياد در حضور همه فرماندهان حاضر به ارائه آخرين راهكارها پرداخت كه توضيح مفصل آن ا زحوصله اين بحث خارج است. انصافاً راه متقني بود. البته پيچيده هم بود، به طوري كه سئوالات متعددي مطرح شد و شهيد صياد هم جواب داد. بدين گونه مرحله سوم عمليات آغاز و به فتح خرمشهر منتهي شد. مي توانيم بگوييم فتح خرمشهر، يادگار تدبير عالي شهيد صياد شيرازي بود.

يكي از قطعه هاي حماسي شهيد، حضور داوطلبانه وي در عمليات مرصاد بود. از خاطرات شركت وي در اين عمليات بگوئيد.

همچنان كه مي دانيد صياد شيرازي از نيمه سال 65 به بعد فرمانده نيروي زميني ارتش نبود و تنها نماينده حضرت امام(ره) در شوراي عالي دفاع بودند كه در سال 67 كه ستاد كل قوا تشكيل شد، تنظيمات سابق نيز از بين رفت و جلسات شوراي عالي دفاع هم در ستاد كل تشكيل مي¬شد و شهيد صياد هم مسئوليتي در آن نداشت، اما وقتي كه خبر حمله منافقين به كرند غرب و اسلام آباد را شنيد، شاهد بوديم كه بي هيچ توقعي و بدون اينكه منتظر دستوري بماند، به سمت كرمانشاه حركت كرد و طرح ريزي آتش توسط هلي¬كوپتر تك (كبري) و هجومي (214) و شنوي را به عهده گرفت و هوانيروز را به حالت آماده باش درآورد. بعد از نماز صبح بود كه به پادگان هوانيروز كرمانشاه رفت و هلي¬كوپترها را در روشنايي سپيده به پرواز درآورد و خودش سوار هلي¬كوپتر شد و بالاي تپه چارزبر به پرواز درآمد و اجراي آتش عليه منافقين را هدايت ¬كرد. با توجه به تسلط و آشنايي كه به منطقه داشت تلاش مي كرد تا نيرويي از سپاه و ارتش را با هلي¬برد در ارتفاعات كرند موسوم به (بي-وي¬نيچ) پياده كند تا هنگام حمله منافقين، آنها را در محاصره بيندازد و همين كار را هم كرد و بسيار هم موفقيت آميز عمل كرد و ضربه سنگيني به اين گروهك وارد ساخت.

رابطه شهيد صياد شيرازي با امام چگونه بود؟
مهم ترين عملكرد شهيد در اجراي اوامر امام(ره) را مي توانيم در تلاش وي بر وحدت بخشي بين نيروهاي سپاه و ارتش و بسيج بدانيم. يادم مي آيد در جلسه اي كه فرماندهان عمليات از سپاه و ارتش حضور داشتند و در محضر امام(ره) بوديم، حضرت امام خميني(ره) دست هاي سردار رضايي و سپهبد صياد شيرازي را در دست هم گذاشته و تأكيد كرد كه با وحدت عمل كنيد. اين كار امام، احساسات حاضران را بسيار برانگيخت و شهيد صياد تا آخر عمر به دنبال اين هدف بود و سعي مي كرد چه از لحاظ فرهنگي و چه از لحاظ پشتيباني، ارتش و سپاه را به يك ميزان حمايت كند و موفقيت در اين زمينه نيز مرهون تلاش ايشان بود.

در دوران جنگ چه ويژگي هايي برجسته اي را در ايشان سراغ داريد؟
همين قدر بگويم كه شهيد صياد شيرازي يك انسان عادي نبود و حقيقتاً يك جنبه هاي برجسته و بارز شخصيتي داشت كه او را از ديگران متمايز مي كرد. از لحاظ شجاعت كم نظير بود و شجاعت بالايي در وجودش موج مي زد. بسياري از سرداران و رزمندگان در جنگ ايشان را دعوت مي كردند كه در عقبه بماند و از رفتن به صحنه هاي بحراني كه همه نوع گلوله از سوي دشمن شليك مي شد، خودداري كند، اما اين شهيد عزيز هرگز قبول نمي كرد و با شجاعت تمام دوشادوش رزمندگان مي جنگيد. مثلاً در كنار پل سابله كه همه رزمندگان سپاهي و بسيجي و ارتشي جنگ شديدي با دشمن داشتند، صبح روز هفتم بود كه شهيد صياد شيرازي حضور پيدا كرد، آن هم درست در جايي كه تير مستقيم تفنگ، حتي تانك و همه نوع گلوله در اطراف آن شليك مي شد. بارها اين حادثه تكرار ¬شد و اين از شجاعت بسيار بالاي ايشان بود و يا در كنار شرق دجله در عمليات بدر كه حضور يافت و داستان مفصلي دارد، باز يك تحرك و شجاعت فوق العاده اي داشت كه اگر فيلمش را ببينيد متحير مي مانيد كه او تا چه حد شجاع بود. حتي قبل از شهادت كه تقريباً 55 سال سن داشت باز آن چنان تحرك و فعاليت داشتند گوئي كه يك جوان 25 ساله است. يا مثلاً زماني كه در سمت معاون بازرسي ستاد كل نيروهاي مسلح بود از اذان صبح تا انتهاي شب كار مي كرد و يا 50 تا 100 نفر را به مناطق جنگي و يا مناطقي كه ارتش و سپاه هستند مي برد. هيچ گاه نديديم خسته شود به قول يكي از برادرها، صياد شيرازي «خستگي را خسته مي كرد» از بس كه تحرك و شادابي داشت. براي خدمت سر از پا نمي شناخت. من نزديك پنج سال از نزديك در يك قرارگاه با ايشان زندگي ¬كردم. در زمان جنگ در قرارگاه مركزي كربلا يا در قرارگاه مركزي خاتم الانبياء با هم بوديم و حقيقتاً يك بار ايشان را در حال خواب نديدم. اينكه كجا و يا كي مي خوابيد؟ واقعاً در حيرتم!

هميشه فانوسقه بسته، با لباس مرتب و منظم، مثل يك نظامي كامل آماده بود. حتي يك بار ايشان را نديدم كه مثلاً جوراب پايش نباشد و در اطراف قرارگاه باشد. يك انسان قبراق، سرحال، شاداب، خستگي ناپذير، كلت به كمر بسته، با كلاه و قطب نما و ساير تجهيزات نظامي كه بايستي به همراه داشته باشد و اين وضع را چه در قرارگاه و چه در خط مقدم حفظ مي كرد. خلاصه مجموعه اينها نشان مي داد كه او استراحت بسيار مختصري نداشت كه آن را هم ما نديديم. از نظر انضباط بي نهايت منضبط بود و شايستگي يك فرمانده مقتدر و منضبط و مدبر و مدير را كه بايستي لشكر و تيپ و عده و بالاتر از اينها را اداره كند، داشت. هميشه با وضو و اهل نماز شب، معتقد به نماز اول وقت و خلاصه سرشار از معنويت و فضيلت بود. هميشه قبل از هر جلسه¬اي 2 ركعت نماز مي خواند و بعد از آنكه جلسه را اداره مي كرد، زيارت عاشورا و ادعيه مختلف را به كرات مي خواند. هر فرصتي هم كه پيش مي آمد به مكان هاي زيارتي مي رفت تا صبح در حرم مي ماند و زيارت مي كرد.

درباره نقش ايشان در ايجاد وحدت بين ارتش و سپاه توضيح دهيد.
سپهبد شهيد صياد شيرازي در حقيقت نقشي تاريخي در وحدت بين ارتش و سپاه ايفا كرد كه فراموش نشدني است. براي اينكه بهتر بتوانم اين سؤال شما را پاسخ بدهم، اشاره اي به شرايط آن روزها مي كنم. ببينيد، شهيد صياد در شرايطي اين نقش را به عهده گرفت كه دشمن متجاوز بعثي عراق با آن همه لشكر و تيپ و با حمايت كشورهاي منطقه و استكبار جهاني، آمريكا به ميهن اسلامي ما حمله و بخش هاي زيادي از استان هاي مرزي ما را اشغال كرده و شهرهاي متعددي را هم به تصرف درآورده بود. در يك چنين شرايطي، حضرت امام(ره) فردي مانند بني صدر را كه رئيس جمهور اين مملكت بود و هشت ماه قبل از جنگ، او را به فرماندهي كل قوا منصوب كرده بودند، به خاطر اينكه اوضاع نابسامان امنيتي كشور را سروسامان دهد، عزل كردند. بني صدر حدود ده يا يازده ماه در رأس جنگ بود اما همان گونه كه قبلاً عرض كردم حتي نتوانست يك عمليات موفق انجام دهد و آن هم به خاطر اين بود كه بني صدر صداقت نداشت و مانع حضور سپاه و بسيج و نيروهاي مردمي مي¬شد و با چهره هاي خوب و حزب اللهي ارتش هم ميانه خوبي نداشت. سپهبد شهيد علي صياد شيرازي در چنين شرايطي از برجسته ترين چهره هاي حزب اللهي ارتش بود كه بني صدر او را از ارتش اخراج ¬كرد و اين بزرگ ترين علامتي است كه ثابت مي كند بني صدر چه تفكري داشت و صياد شيرازي و دوستانش چه نوع تفكري داشتند. به هرحال بعد از يك سال كه بني صدر به دليل عدم كفايت سياسي از سوي مجلس رد صلاحيت شد و امام(ره) او را از فرماندهي كل قوا عزل كردند و جبهه متحد ضد انقلاب متلاشي شد و بني صدر فرار كرد، در چنين اوضاع و احوالي امام راحل(ره) فردي به نام سرهنگ صياد شيرازي را به فرماندهي نيروي زميني ارتش بر¬گزيدند و ما هرچه پيروزي مي¬بينيم بعد از اين ايام است و از لحاظ تاريخي، نظامي، سياسي و حتي در هنر و ادبيات به دليل حساس بودن شرايط موفق بوده ايم. ضمن اينكه خواست و تقاضاي مردم اين بود كه دشمن را دفع كنيم و شكست بدهيم. شهيد صياد شيرازي با وحدت بين ارتش و سپاه همه را بسيج كرد و پيروزي و عزت را براي جبهه اسلام و مسلمين رقم زد. اين به خاطر تفكر بسيجي گونه و اعتماد به نفس بالاي او بود كه توانست به موفقيت و پيروزي هاي متعددي در جنگ دست يابد.

به نظر شما چرا منافقين دست به ترور ناجوانمردانه ايشان زدند و چه چيزي عايد آنان شد؟
به اعتقاد من منافقين به بن بست رسيده اند نه اينكه حالا چنين وضعيتي داشته باشند، هميشه همين گونه بودند. در تمام اين بيست سال انقلاب بارها دست به ترور و اقدامات كور زدند كه اعلام موجوديت كنند. منافقين در ايدئولوژي، استراتژي، تاكتيك به بن بست رسيده اند و اين اهداف شوم را هم در پس برده با همراهي مزدوران صدام و موساد اسرائيل پذيرفته اند. به نظر من در شهادت شهيد صياد شيرازي حتي صهيونيست ها هم منافقين را تشويق كردند كه دست به چنين اقدامات كوري بزنند، اگرچه به رسوايي آنان ختم شد و با خون مطهر شهيد صياد شيرازي انقلاب بيمه شد.

در پايان خاطره اي از رشادت هاي سپهبد علي صياد شيرازي كه در ذهن داريد بيان نمائيد.
خاطره اي از حضور حماسي وي در عمليات بدر برايتان بگويم كه تا يك قدمي اسارت هم رفت. قضيه از اين قرار بود كه يك بار شهيد صياد به همراه سردار رحيم صفوي تا خطرناك ترين نقطه در شرق بصره نفوذ كردند، به طوري كه در بين فرماندهان و رزمندگان اين بيم به وجود آمد كه مبادا به اسارت درآيند. هر كاري و خواهشي كه مي¬كرديم، عقب نشيني نمي كردند. تا اينكه بچه ها طرحي را به كار بستند و در يك عمليات غافلگير كننده، ايشان را به همراه سردار صفوي بغل كردند و داخل قايق گذاشتند و به سرعت قايق را از ساحل دور كردند. 50 متر از ساحل دور شده بودند كه ديديم شهيد صيادشيرازي با همه تجهيزات و ادواتي كه با خود داشت، به داخل آب پريد و شناكنان به ساحل برگشت.