رزمندگان در جبهه چگونه به استقبال سال نو مي رفتند؟
سه‌شنبه, ۰۳ فروردين ۱۳۹۵ ساعت ۰۲:۲۱
صداي شليك توپ كاتيوشا و گلوله هاي كلاشينكف در كنار رويش غنچه هاي شاد حال و هواي جبهه ها را در واپسين روزهاي زمستان به كلي تغيير مي داد.
نويسنده : احمد محمد تبريزي
سبزي درختان و طبيعت با حالِ خوب رزمندگان گره مي خورد و تصويري ماندگار به جا مي گذاشت. فضاي مناطق عملياتي مانند شهرها و پشت جبهه ها با تغيير مناسبت ها رنگ و بوي ديگري به خود مي گرفت و حال و هواي خاصي به رزمندگان مي داد. آمدن نوروز هم يكي از مناسبت هايي بود كه رزمندگان با انداختن سفره هفت سين آن را جشن مي گرفتند. اما سنت برپايي مراسم نوروز در جبهه با جشني كه در نقاط ديگر برگزار مي شد، تفاوت هاي عمده اي داشت.
خاطره سفره هفت سيني كه به جاي سكه، سماق و سركه، سرنيزه، سيم خاردار و ساچمه در خود داشت، در ذهن رزمندگان بسياري ماندگار شده است. هر «سين» كه روي سفره گذاشته مي شد نشاني از جنگ را با خود به همراه داشت. برخي گردان ها براي تكميل هفت سين شان مين سوسكي، مين سبدي و سيم تله انفجاري مي گذاشتند، آنها هر روز با تمام اين «سين » ها زندگي مي كردند. «سين» هايي كه پلي بود براي رسيدن به «شين» شهادت. سفره اي هم وجود نداشت و رزمندگان با انداختن چفيه و تكه پارچه اي تمام وسايل را روي آن مي گذاشتند و تلاش مي كردند به هر نحو ممكن مراسم نوروز را در جبهه اجرا كنند. سفره هاي ساده و بدون ادعاي نوروز رزمندگان، مملو از عشق، اخلاص و ايثار بود و همگي از اين سفره سيراب مي شدند.
رزمنده اي روايت مي كند:«پيش از تحويل سال نو دستي به سر و روي سنگرهايمان مي كشيديم و در اصطلاح آن روزها «سنگر تكاني» مي كرديم. رزمنده هاي خوش ذوق سنگرها را با گل و گياه هاي اطراف و شقايق هايي كه در دشت ها روييده بود تزئين مي كردند تا نشاني بهار به درستي داده شود. هنگام تحويل سال و زماني كه دعاي «يا مقلب القلوب و الابصار» روي لبان رزمندها جاري مي شد، بچه ها در يك سنگر جمع مي شدند و با هم دعاي تحويل سال را مي خواندند. اگر لحظه تحويل سال بعد از عمليات بود عكس شهداي عمليات سر سفره چيده مي شد، به سر لوله تفنگ ها پرچم سرخ مي زدند، وصيتنامه ها يا نوار صداي دوستان در لحظات قبل از شهادت را سر سفره مي گذاشتند و جاي شهدا و مفقودالاثرها را خالي مي كردند. لحظه اي ناب و خدايي براي شروع سالي جديد، تا بلكه تمام روزهاي سال خدايي شود.»
اين رزمنده در ادامه مي گويد: «در مراسم تحويل سال، بعد از گوش سپردن به نواي همرزمان و جانبازاني كه جراحت سطحي تري داشتند و مي توانستند روي پاي خود بايستند، در حضور فرمانده، روحاني و طلبه گردان، همه رزمنده ها شروع به نوحه خواني و راه انداختن سينه زني و تلاوت دعاي توسل مي كردند.»
از شايع ترين رسوم جبهه ها اين بود كه با حلول سال جديد نيروهاي حاضر در خط مقدم با شليك گلوله به سمت دشمن ابراز احساسات مي كردند. سكه هايي كه به دست امام متبرك شده بود دست به دست بين رزمندگان مي چرخيد و همچنين نيروهاي تبليغات پيام هاي رئيس جمهور و نخست وزير را در جبهه ها پخش مي كردند.
ديد و بازديد عيد و رفتن به سنگر هاي يكديگر رسم ديگري بود كه رزمندگان حاضر در مناطق عملياتي خاطرات شيريني از آن به ياد دارند. سر زدن به گردان هاي همجوار و گرفتن سراغ فرماندهان و روبوسي با آنها از جمله سنت هاي حسنه اي بود كه در روزهاي سال نو به ندرت ترك مي شد. در روايت يكي از رزمندگان آمده است:«نيروهايي كه چهار پنج سال سابقه حضور در منطقه را داشتند جبهه و سنگر ها را مثل خانه خود مي دانستند و نمي توانستند نسبت به آغاز بهار و جشن نوروز بي توجه باشند. گاهي هم مسابقات قرآني و ديني برگزار مي شد و فرد برنده به رسم يادگاري جايزه اي مي گرفت.»
رزمندگان حتي سنت ديرينه عيدي دادن را فراموش نمي كردند و به هر طريقي كه ممكن بود به همرزمانشان عيدي و يادگاري مي دادند. عيدي ها معمولا اسكناس 10 توماني بود كه بعضاً روي آن جملاتي هم نوشته شده بود. البته عيدي دادن ها هميشه به رد و بدل شدن پول خلاصه نمي شد. بعضي ها از هم دستخط و چفيه مي خواستند و براي هم عبارت «كتب عليكم القتال» را مي نوشتند و در پاكتي اهدا مي كردند تا در سال جديد شهادت نصيبشان شود. پخش ميوه و شيريني رواج مي گرفت و هر كس به طريقي سعي مي كرد لحظه تحويل سال را براي همرزمانش شيرين تر كند.
منبع : روزنامه جوان
سبزي درختان و طبيعت با حالِ خوب رزمندگان گره مي خورد و تصويري ماندگار به جا مي گذاشت. فضاي مناطق عملياتي مانند شهرها و پشت جبهه ها با تغيير مناسبت ها رنگ و بوي ديگري به خود مي گرفت و حال و هواي خاصي به رزمندگان مي داد. آمدن نوروز هم يكي از مناسبت هايي بود كه رزمندگان با انداختن سفره هفت سين آن را جشن مي گرفتند. اما سنت برپايي مراسم نوروز در جبهه با جشني كه در نقاط ديگر برگزار مي شد، تفاوت هاي عمده اي داشت.
خاطره سفره هفت سيني كه به جاي سكه، سماق و سركه، سرنيزه، سيم خاردار و ساچمه در خود داشت، در ذهن رزمندگان بسياري ماندگار شده است. هر «سين» كه روي سفره گذاشته مي شد نشاني از جنگ را با خود به همراه داشت. برخي گردان ها براي تكميل هفت سين شان مين سوسكي، مين سبدي و سيم تله انفجاري مي گذاشتند، آنها هر روز با تمام اين «سين » ها زندگي مي كردند. «سين» هايي كه پلي بود براي رسيدن به «شين» شهادت. سفره اي هم وجود نداشت و رزمندگان با انداختن چفيه و تكه پارچه اي تمام وسايل را روي آن مي گذاشتند و تلاش مي كردند به هر نحو ممكن مراسم نوروز را در جبهه اجرا كنند. سفره هاي ساده و بدون ادعاي نوروز رزمندگان، مملو از عشق، اخلاص و ايثار بود و همگي از اين سفره سيراب مي شدند.
رزمنده اي روايت مي كند:«پيش از تحويل سال نو دستي به سر و روي سنگرهايمان مي كشيديم و در اصطلاح آن روزها «سنگر تكاني» مي كرديم. رزمنده هاي خوش ذوق سنگرها را با گل و گياه هاي اطراف و شقايق هايي كه در دشت ها روييده بود تزئين مي كردند تا نشاني بهار به درستي داده شود. هنگام تحويل سال و زماني كه دعاي «يا مقلب القلوب و الابصار» روي لبان رزمندها جاري مي شد، بچه ها در يك سنگر جمع مي شدند و با هم دعاي تحويل سال را مي خواندند. اگر لحظه تحويل سال بعد از عمليات بود عكس شهداي عمليات سر سفره چيده مي شد، به سر لوله تفنگ ها پرچم سرخ مي زدند، وصيتنامه ها يا نوار صداي دوستان در لحظات قبل از شهادت را سر سفره مي گذاشتند و جاي شهدا و مفقودالاثرها را خالي مي كردند. لحظه اي ناب و خدايي براي شروع سالي جديد، تا بلكه تمام روزهاي سال خدايي شود.»
اين رزمنده در ادامه مي گويد: «در مراسم تحويل سال، بعد از گوش سپردن به نواي همرزمان و جانبازاني كه جراحت سطحي تري داشتند و مي توانستند روي پاي خود بايستند، در حضور فرمانده، روحاني و طلبه گردان، همه رزمنده ها شروع به نوحه خواني و راه انداختن سينه زني و تلاوت دعاي توسل مي كردند.»
از شايع ترين رسوم جبهه ها اين بود كه با حلول سال جديد نيروهاي حاضر در خط مقدم با شليك گلوله به سمت دشمن ابراز احساسات مي كردند. سكه هايي كه به دست امام متبرك شده بود دست به دست بين رزمندگان مي چرخيد و همچنين نيروهاي تبليغات پيام هاي رئيس جمهور و نخست وزير را در جبهه ها پخش مي كردند.
ديد و بازديد عيد و رفتن به سنگر هاي يكديگر رسم ديگري بود كه رزمندگان حاضر در مناطق عملياتي خاطرات شيريني از آن به ياد دارند. سر زدن به گردان هاي همجوار و گرفتن سراغ فرماندهان و روبوسي با آنها از جمله سنت هاي حسنه اي بود كه در روزهاي سال نو به ندرت ترك مي شد. در روايت يكي از رزمندگان آمده است:«نيروهايي كه چهار پنج سال سابقه حضور در منطقه را داشتند جبهه و سنگر ها را مثل خانه خود مي دانستند و نمي توانستند نسبت به آغاز بهار و جشن نوروز بي توجه باشند. گاهي هم مسابقات قرآني و ديني برگزار مي شد و فرد برنده به رسم يادگاري جايزه اي مي گرفت.»
رزمندگان حتي سنت ديرينه عيدي دادن را فراموش نمي كردند و به هر طريقي كه ممكن بود به همرزمانشان عيدي و يادگاري مي دادند. عيدي ها معمولا اسكناس 10 توماني بود كه بعضاً روي آن جملاتي هم نوشته شده بود. البته عيدي دادن ها هميشه به رد و بدل شدن پول خلاصه نمي شد. بعضي ها از هم دستخط و چفيه مي خواستند و براي هم عبارت «كتب عليكم القتال» را مي نوشتند و در پاكتي اهدا مي كردند تا در سال جديد شهادت نصيبشان شود. پخش ميوه و شيريني رواج مي گرفت و هر كس به طريقي سعي مي كرد لحظه تحويل سال را براي همرزمانش شيرين تر كند.
منبع : روزنامه جوان
نظر شما
