خاطرات ویژه سردار شهید علیرضا موحد دانش(9)؛ بلوای سنندج

دو روزی می شد که از کاخ ریاست جمهوری به پادگان ولی عصر (عج) آمده بودیم. توی پادگان بودم که علی سراغم آمد و گفت:

هر طور شده بچه ها رو پیدا کن ، سنندج داره سقوط می کنه.

بچه ها به مرخصی رفته بودند. چند نفری را که می دانستم موتور دارند جمع کردم و سریع به در خانه تک تک بچه ها فرستادم و خبرشان کردم. وقتی همه در پادگان جمع شدیم، ابوشریف - فرمانده وقت سپاه - برایمان صحبت کرد. او گفت که تنها سه نقطه از شهر سنندج باقی مانده است؛ فرودگاه، لشگر 28 و باشگاه افسران. بقیه شهر را ضد انقلاب به رهبری عزالدین حسینی تصرف کرده است.

نود نفر بودیم . به هر کدام از ما یک تفنگ ژ-3 همراه با صد فشنگ دادند. سوار اتوبوس شدیم و به فرودگاه تهران رفتیم. از آن جا هم با هواپیمای 130-C به کرمانشاه عازم شدیم. به آن جا که رسیدیم، در خانه ی فرهنگ مستقر شدیم. تازه آن جا بود که فهمیدیم از بس عجله کرده ایم، متوجه نشدیم که بعضی از اسلحه هایمان سوزن ندارد. علی اسلحه های بی سوزن را طوری که بچه ها نبیننند، کناری گذاشت و به من که معاونش بودم، آهسته گفت:

صداشو در نیار.

معتقد بود اگر بچه ها بفهمند روحیه شان را می بازند. دنبال راهی می گشتیم تا از آن جا بتوانیم خودمان را به سنندج برسانیم. فرودگاه سنندج توی دره واقع شده بود و ضد انقلاب که در کوه های مشرف به آن موضع گرفته بود، فرودگاه را در محاصره داشت. راه های زمینی منتهی به سنندج نیز دست ضد انقلاب بود. بعد از صحبت های زیادی که با مسؤولان داشتیم، بالاخره رضایت دادند هواپیمایی در اختیار ما قرار بگیرد. قرار شد هواپیما ما را تا نزدیک فرودگاه سنندج ببرد، سپس در حال که حرکت می کرد، از آن بیرون بپریم.

سوار هواپیما که شدیم، علی توی کابین رفت و با خلبان حرف زد و او را توجیه کرد. بعد پیش من آمد و گفت:

بچه ها رو آماده پرش کن.

نزدیک فرودگاه سنندج رسیدیم. خلبان شجاعت به خرج داد و تا خود فرودگاه ما را رساند. به فرودگاه که نزدیک شدیم، خلبان ارتفاع هواپیما را کم کرد و پایین آمد. به محض آن که هواپیما پا به زمین زد، بچه ها بیرون پریدند.

بعضی ها حتی جعبه های فشنگ هم همراهشان بود.

ما در دوره آموزشی از ماشین در حالت حرکت بیرون پریده بودیم، اما پریدن از هواپیما چیزدیگری بود. همین که بچه ها بیرون پریدند، هواپیما در جا بلند شد، به طوری که درب عقبش در همان حال بسته شد.

به سرعت به طرف سالن فرودگاه دویدیم. ناگهان صدای مهیبی شنیده شد. چیزی به کف باند فرودگاه خورد و آسفالت را از جا کند. ما تا آن موقع خمپاره ندیده بودیم. ضد انقلاب ها هواپیما را دیده بودند و به طرفش شلیک کردند؛ اما خوشبختانه هواپیما بی آن که آسیبی ببیند، از آن جا دور شد.

در اثر ترکش خمپاره، چند تا ازبچه ها به شدت مجروح شدند. علی به سمت پاسگاه ژاندارمری که در فرودگاه مستقر بود، رفت. او با استفاده ازبی سیم پاسگاه ، با لشگر 28 سنندج تماس گرفت و وضعیت ما را برایشان تشریح کرد.

لشگر هلی کوپتری فرستاد تا مجروحان را به بیمارستان پادگان ببرد. با وجود آن که هلی کوپتر مورد اصابت تیراندازی های ضد انقلاب قرار گرفت، مجروحان را سوار کرد و از مهلکه دور شد.

شب شد . دور هم نشستیم. تنها یک شمع جمع ما را روشن می کرد. علی به تک تک بچه ها نگاه کرد و گفت:

فردا باید بریم این تپه ها رو بگیریم. معلوم هم نیست که برگردیم. هر کی حاضره بسم الله. قاطعیت از کلامش می بارید. در گروه های پنج نفری پخش شدیم تا اگر برای گروهی اتفاقی افتاد، گروه های دیگر بتوانند پوشش دهند.

روز بعد، بعد از خواندن نماز ظهر علی داوطلب خواست. همه بچه ها اعلام آمادگی کردند. او دو گروه پانزده نفری انتخاب کرد و راه افتادیم.

دو تپه بلند رو به روی هم قرار داشت. علی هر گروه را بالای یک تپه فرستاد. قبل از آن که از هم جدا شویم، رو به بچه ها کرد و گفت:

خودتون زاویه بندی کنید و پوشش بدین. بی سیم هم که نداریم. شاید پیکی از جانب من بیاد.

و این یعنی تمام. او همه ی زحمت ها را برای تربیت نیروهایش در آن شش ماهی که در اوین و کاخ ریاست جمهوری بودیم، کشیده بود.

بالای تپه ها که رسیدیم، نه چاله ای بود، نه برجستگی و نه حتی می شد جایی را حفر کرد. تمام تپه از سنگ های سخت تشکیل شده بود. درازکشیدیم و تلاش کردیم تا بادست، کمی شن از روی سنگ ها جمع کنیم. یک خاکریز یک وجبی جلوی خودمان درست کردیم. درگیری شروع شد و پنج ساعت متوالی ادامه پیدا کرد. ضد انقلاب روی ارتفاع بلندتری نسبت به ما موضع داشت و هر حرکت کوچک ما را نشانه می رفت. چندین شهید و مجروح دادیم تا این که هوا کاملاً تاریک شد. پیکی از جانب علی آمد که «عقب بکشید. ضربه اول را زده ایم.»

یکی از بچه های مجروح را به دوش کشیدم و آرام از تپه پایین آمدم. یک دفعه ازدیدن شخصی که شلوار کردی به پا داشت و در سینه کش کوه ایستاده بود، جا خوردم. بیشتر که نگاه کردم ، علی را نشناختم همگی ما لباس نظامی به تن داشتیم؛ اما علی که مکرر بین دو ارتفاع در رفت و آمد بود. برای گمراه کردن ضد انقلاب، شلوار کردی به پا کرده بود.

علی ایستاده بود و به دقت ارتفاعات را زیر نظر داشت. احتمال می داد ضد انقلاب تک کند. حدود بیست دقیقه یا بیشتر ایستاد تا از پایین آمدن همه بچه ها، مجروحان و شهدا مطمئن شد.

بعدها فهمیدیم که علی با لشگر 28 هماهنگی کرده بود و قرار بود توپخانه ما را در این حمله پشتیبانی کند؛ اما چون آن موقع ارتش هنوز از عناصرمخالف پاک نشده بود، توپخانه عمل نکرد. علی به ناچار دستور عقب نشینی داد.

بعد از آن او ما در گروه های چند نفری تقسیم کرد و توی شهر فرستاد در دو کوچه پخش شدیم. هر کدام از گروه ها به خانه ای وارد شدیم. خانه ها خالی از سکنه بود. از غذایی که وجود داشت، خوردیم و استراحت کردیم. در آخر نامه ای نوشتیم که ما گرسنه بودیم و این مقدار از غذای شما را خوردیم. حلالمان کنید. حقیقت آن بود که جیره غذایی برای ما در نظر گرفته نشده بود.

سازمان سپاه در بدو تأسیس خود، مشغول دست و پنجه نرم کردن با مشکلات بی شماری بود که سر راهش قرار داشت. بچه ها برای مبارزه با گرسنگی روزه می گرفتند تابیسکویتی را که برای هر وعده غذایی داده می شد، جمع می کردیم تا شب، موقع افطار بخوریم و بتوانیم کمی رفع گرسنگی کنیم. بیسکویت ها که تمام شد، نان خشک جنگی برایمان رسید.

آن را با گیاهان اطرافمان می خوردیم. تا این که یکی از بچه ها جراحت سختی برداشت و کارش به بیمارستان در تهران کشید. دکترهای جراح وقتی شکمش را باز کردند از محتویات سبز آن متأثر شدند. از بیمارستان به مسؤولان خبر رسید که بچه ها برای رفع گرسنگی به گیاه پناه برده اند. از آن وقت بود که جعبه بارهای تدارکاتی برای ما رسید.

بار دوم برای تصرف ارتفاعات اقدام کردیم. این بار امکانات بهتری داشتیم. مقداری فشنگ و آرپی چی برایمان رسید. معلوم بود اقدامات علی بی نتیجه نبوده است. طرح علی آن بود که شبانه درگیر شویم. شب که شد با پیکی که علی فرستاده بود، از خانه ها بیرون آمدیم و به تپه ها زدیم و تا صبح درگیر بودیم. وقتی سپیده زد، هر دو ارتفاع در تصرف ما بود.

فردای آن شب در شهر پراکنده شدیم. ضد انقلاب ها توی خانه ها بودند و ما در سطح شهر، طوری برنامه ریزی کرده بودند که وقتی ما وارد یک خیابان می شدیم، تمام چراغ های آن خیابان روشن و خاموش می شد تا جای ما را به یکدیگر علامت دهند. بچه ها هم به محض ورود به هر خیابان تمام چراغ ها رانشان می گرفتند و خاموشی مطلق می شد.

در روز، وقتی از یک طرف خیابان به طرف دیگر آن می رفتیم، رگبار تیر بود که بر سرمان می بارید. در همین حال و هوا، علی گفت:

باید توی خانه ها برید. توی هرخونه ای هم چهار نفری برید و حتماً در اون خونه را ببندید تا کسی نتونه پشت سرتون داخل بشه. یه نفر بگرده. سه نفر بقیه درجاهای مختلف خونه پخش شوند و از دور هوای اون یه نفررو داشته باشن. سریع هم بیایید بیرون. چون چیزی دستتون نمی یاد.

این کار برای اثبات حضورمان و قدرت نمایی بود. بیشتر مردم سنندج از چند ماه قبل به تحریک ضد انقلاب، خانه هایشان را ترک کرده بودند و خانه ها در اختیار ضد انقلاب قرار داشت.

ما وسیله و امکاناتی نداشتیم. یک ساعت زنجیردار دستمان می گرفتیم، روی آن می زدیم و می گفتیم:

وارد خونه شدیم، خبری نیست.

تا ضد انقلاب که می دانستیم ما را زیر نظر دارد، تصور کند با بی سیم با یکدیگر در ارتباطیم. دو روز این کار ادامه داشت و ما به شهر مسلط شده بودیم. علی مدام پخشمان می کرد. باشگاه افسران، فرودگاه، کاخ جوانان و بقیه مناطق حساس شهر. وقتی می خواستیم جایی استراحت کنیم،کلاه هایمان رادر چندین گوشه می گذاشتیم. ضد انقلاب آن ها را نشانه می گرفت و سرگرم می شد. ماجراهایی از این دست را به علی گزارش نمی دادیم. علی می گفت:

باید پوشش بدین، من نمی دونم وقتی بی سیم نداریم چه جوری باید با هم در ارتباط باشیم. شما خودتون وقتی وارد منطقه ای می شید، باید طراح بشین. شهر و تسخیر کردن با نود نفر، هدایتی نیست، ابتکار و خلاقیت می خواهد.

علی بیست و یکساله بود و همه ی نیروهای زیر دستش زیر بیست سال یا نهایتاً بیست و دو ساله بودند. به توصیه علی در گروه های دو وسه نفری به عنوان خرید توی بازار و شهر می رفتیم. با جوانان حرف می زدیم و خواسته هایشان را می شنیدیم.

شهر دیگر آزاد شده بود. مأموریت ما تمام شد و باید به تهران برمی گشتیم. هواپیمای 130-C در فرودگاه به زمین نشست، علی گفت:

بچه ها زود حاضر شید، می خواهیم برگردیم.

خیال کردیم شوخی می کند . او برای سنجیدن روحیه بچه ها از این شوخی ها می کرد؛ شوخی هایی که حساب شده بودند. مثلاً می گفت:

حاضرشید می خواهیم برگردیم.

ما به سرعت شروع می کردیم به پوشیدن لباسهایمان . هنوز نیمی از لباسهایمان را نپوشیده بودیم که می گفت:

نه، نشد، لباس ها تونو دربیارین.

بعد روی قیافه ها و حالات بچه ها دقیق می شد. می خواست ببیند، آیا هنوز بچه ها ظرفیت ماندن دارند؟ تا براساس آن طرح هایش را عملی کند؟در آخر لبخند دوستانه ای می زد و می گفت:

حالا بذارین ما هم یه کم شوخی کنیم.

برای سنجیدن آمادگی جسمی بچه ها ترفند دیگری به کار می برد.

او نارنجکی داشت که چاشنی اش را درآورده بود. از میان بچه ها چندتایی بودیم که قضیه را می دانستیم. معمولاً علی حواس بچه ها را متمرکز چیزی می کرد، بعد نارنجک را میان بچه ها رها میکرد و خودش داد می زد:

مواظب باشید. بیائید این طرف و ...

ساعت حدود پنج بعدازظهر بود که به فرودگاه سنندج آمدیم. هواپیما را که منتظر دیدیم، مطمئن شدیم این بار برگشتنمان جدی است. با آنها که مانده بودند، به یادگار عکسی در فرودگاه انداختیم و سپس عازم تهران شدیم.

شب بود که به فرودگاه تهران رسیدیم. سوار اتوبوس شدیم. خیال کردم به پادگان ولی عصر (عج) می رویم؛ اما بعد معلوم شد علی برنامه ریزی کرده تا برای عیادت بچه های مجروحمان به بیمارستان برویم. با همان لباس رزم، گردوخاکی به بیمارستان رسیدیم. علی به شدت منقلب بود. برای دیدن بچه ها هیجان داشت. با چفیه تمام سروصورتش را بست تا ببیند بچه ها او را می شناسند یا نه. قبل از همه بالای سر معاونش رسید. چشم های سیاه علی او را لو داد و معاونش او را شناخت. وقتی یکدیگر را بوسیدند، دیگرنتوانست خودش را نگه دارد و زد زیر گریه.

مدتی بعد از آزادی سنندج، کنار دریا رفته بودم. آن شلوار کردی را که از سنندج خریده بودم، به پا داشتم. خانمی میانسال به من نزدیک شد و پرسید:

- سنندجی هستید؟

- جواب دادم نه!

- شلوارتون سنندجیه؟

- از سنندج خریدم.

- قبل از جنگ یا بعد از اون؟

- توی جنگ.

آن زن آهسته و با احتیاط پرسید:

شما جزو اون پونزده هزار نفری بودید که اومدید تو سنندج؟

با تعجب گفتم: چه طور؟!

گفت: هیچ جا نگید!... بفهمند می گیرنتون!

تازه آن موقع بود که به خودم گفتم: پانزده هزار نفر مقابل ما بودند؟! نود نفر چه کار کرده اند! خدایا تو آن جا را آزاد کردی!

منبع:کتاب من وعلی وجنگ