به ياد مردان و زنان هفدهم شهريور ۵۷
چهارشنبه, ۱۷ شهريور ۱۳۹۵ ساعت ۱۵:۳۸
جمعه روزي بود بامدادان كه هزاران زن و مرد و كودك شال و كلاه كرده و از خانه‌ها بيرون زدند. از كوچه‌ها و پس كوچه‌هاي جنوبي‌ترين و شرقي‌ترين محلات تهران براه افتادند و رفته رفته به رودي انساني در خيابانهاي مركزي تهران تبديل شدند.
نوید شاهد: جمعه روزي بود بامدادان كه هزاران زن و مرد و كودك شال و كلاه كرده و از خانه‌ها بيرون زدند. از كوچه‌ها و پس كوچه‌هاي جنوبي‌ترين و شرقي‌ترين محلات تهران براه افتادند و رفته رفته به رودي انساني در خيابانهاي مركزي تهران تبديل شدند.آنان بي‌خبر از آنچه كه ساعاتي قبل و در شامگاه پنجشنبه در مراكز قدرت شاهنشاهي گذشته و تصميماتي كه گرفته شده بود، گام برمي‌داشتند، گام‌هاي محكم و كوبنده‌شان نشان از آبستني و آمادگي جامعه ايراني براي تحولي بزرگ بود.
تهراني‌ها صبح جمعه ۱۷شهريور ۵۷وقتي به خيابانها آمدند، بهت زده و متعجب نشانه‌هاي تغييرات اجتناب ناپذير و تحولاتي كه وقوع آن را نمي‌شد پيش بيني كرد، ديدند - سربازان مسلح و تانكها و خودروهاي زره پوش و ديگر هر آنچه بود، بهت بود و حيرت.
قيام ۱۷شهريور تهراني‌ها كه بعدها به جمعه سياه معروف شد، نقطه عطفي در تاريخ پر فراز و نشيب ايران و نهضت اسلامي آن محسوب مي‌شود.
در جمعه سياه ۱۷شهريور ۵۷كه دولت وقت از ساعت شش صبح حكومت نظامي اعلام كرده بود، هزاران تن از مردم تهران بي‌اطلاع از شرايط جديد در ميدان ژاله (شهداي كنوني) و خيابانهاي اطراف آن تجمع كرده و مطالبات خود را براي اولين بار پس از سالها سكوت سياسي ابراز كردند و خواستار تغييرات اساسي در نظام اجتماعي كشور شدند.
نظاميان مسلح مردم غافلگير را در حلقه محاصره گرفته و بر روي جمعيت آتش گشودند. دود و آتش سراسر منطقه را فراگرفته بود و خيابانها و كوچه پس كوچه‌هاي شهر مملو از اجساد كشته شدگاني بود كه خونشان سنگفرش خيابانها را فراگرفته بود و همچنين زنان و مرداني كه در تكاپوي كمك به مجروحان و پناه دادن افراد به اين سو آن سو مي‌دويدند.
شليك بي‌محاباي نظاميان در آن صبح تا ظهر جمعه ۱۷شهريور بگونه‌اي بود كه گويي دستور فقط شليك بود.
رژيم، آن روز و روزهاي بعد با هدف توجيه افتضاح و جنايتي كه آفريده بود، سناريو-هاي مختلفي را به اجرا گذاشت. يكي از اين موارد كم شماري شهدا بود. رژيم سعي كرد تعداد شهداي جمعه خونين را ناچيز القا كند و به همين دليل رقم ۵۸شهيد و ۲۰۵مجروح را از طريق رسانه‌ها اعلام كرد.
شمار دقيق قربانيان حادثه ۱۷شهريور در ميدان شهدا و خيابانهاي اطراف به دليل آنكه منطقه بطور كامل توسط نيروهاي امنيتي و نظامي قرنطينه شده بود، هيچگاه مشخص نشد، ولي گفته‌ها ازشهادت حداقل چهارهزار نفر حكايت داشت كه همين يك قلم كافي بود تانقاب ازچهره رژيم مدعي عبور از دروازه‌هاي تمدن برداشته شود.
توجيه ديگر رژيم اين بود كه در تبليغات رسانه‌اي، حركت مردم را به مشتي خرابكار و عوامل بيگانه منتسب مي‌كرد. در شايعاتي كه حتي روزهاي بعد براه انداختند ادعا مي‌شد كه تظاهركنندگان ۱۷شهريور، پمپ بنزين‌ها را آتش زده‌اند، با اين حال عوامل رژيم هيچگاه توضيح ندادند كه چرا و چگونه پايتخت دروازه تمدنها به محل زندگي هزاران خرابكار و عامل بيگانه تبديل شده‌است.
رژيم به جاي اصلاح خود تمام ملت را در يك روز به صف خرابكاران راند.
اما از فرداي همان روز راه شهيدان ۱۷شهريور بدون تعطيلي ادامه يافت و نهضت اسلامي و جنبش مردم ايران در سرنگوني حكومت شاهنشاهي تا روز ۲۲ بهمن همان سال هيچگاه آرام نگرفت.
امام خميني (ره) فرداي هفدهم شهريور، با ارسال پيامي به ملت ايران، ضمن ابراز همدردي، اين كشتار وحشيانه را محكوم كردند.
امام (ره) در گوشه‌اي از پيام تاريخي خود فرمود: "چهره ايران امروز گلگون است و دلاوري و نشاط در تمام اماكن به چشم مي‌خورد، آري اين چنين است راه اميرالمومنين علي (ع) و سرور شهيدان امام حسين (ع).اي كاش خميني در ميان شما بود و در كنار شما در جبهه دفاع براي خداي تعالي كشته مي‌شد...
بايد علما و روشنفكران ملت در زير چكمه دژخيمان خرد شوند تا كسي خيال آزادي به خود راه ندهد..."
اينك ۲۸سال از آن واقعه دردناك تاريخي مي‌گذرد، اما طنين فرياد آزادي طلبانه شهدا را هنوز مي‌توان از دل در و ديوارهاي شهر شنيد، بويژه آنجا كه اثر گلوله‌ها هنوز برجاست.
ياد تمامي شهيدان آزادي و استقلال ميهن را پاس مي‌داريم و به روح شهداي ۱۷شهريور و ميدان ژاله تهران درود مي‌فرستيم. يادشان گرامي باد.
نظر شما
