چگونه خبرنگارشهید مدافع حرم شد

این روزهاغم کسی را باید خورد که غم مردم داشت ،میکروفنش  ازحوادث سیستان و بلوچستان پای درد مردم می رفت تازلزله بم،تا سیلاب گیلان ،تاآوارگی مردم عراق وغارت زدگی ملت سوریه ،برای همه هم نسخه امید ومقاومت می پیچید ،نسخه ای که بجای دست بالا بردن ویا دست روی دست گذاشتن ،از مهیای استقامت و پایداری حکایت داشت ،بخاطر روحیه انقلابی گری اش که امروز برچسب افراطی گری در سیه بازار سیاست ،شده است ،او درحین جمع شدن باهمه، میکروفن را فدای هیچ تسامح ومصلحتی نمی کرد ،وقتی بحث سلامت مردم شد وبرخی بخاطر برخی حساسیت های ساختگی که البته امروز هم کم نیست، ازسلامت برنج وارداتی سخن می گفتند برای اولین بار داستان ارسینک داشتن برنج های وارداتی را او درگیلان مطرح کرد.

وقتی صحنه های بودنش رامرور می کنم ،او همیشه جایی بود که احتمال تقسیم غنیمت شهادت بود ، اومعتقد بودن درخط اول بود. چه  در سیستان و بلوچستان که باب شهادت در آن بازاست وچه در سوریه  ،تنها پلاتو درخط اول راقبول  داشت  یعنی یک خط جلوتر ازهمه خبرنگاران درسوریه وعراق . دوربینش مایه شرف ما که شد ،بماند ،او برای تمام رسانه های جهان آبروداری کرد ،برای همه آن بنگاههای  خبری که همه جای جهان پلاتوی حقوق بشر می خوانند و درسوریه ،عراق ویمن باداعش هم کاسه شدند  ،بی بی سی ،سی ان ان  و...اگربه اندازه حضورشان بر سر هیچ وپوچ دردیگر کشورها ،  درسوریه حاضر می شدند و گزارش می گرفتند حالا نصف نیروی های  تحریریه شان  سینه قبرستان بود،
جور این غیبت تاریخی رسانه ها را محسن خزایی وامثال اوباید بکشند، صداوسیمای ایران باید  بکشد،
بیهوده نیست که اینهمه نظام سلطه از رسانه ای ملی ما بیم دارد ، بیم آنها ازرسانه ملی ما بخاطر بودن محسن خزایی ها دررسانه ملی است ،
محسنی که هم مداح بود ،هم خبرنگار و هم بسیجی ،محسن با این سه خصلت شهادت راتصاحب کرد ،

یادداشت روز:احمد ملاشاهی