نشانه «تقدیم به شهدای عزیز مفقودالاثر و به شهدای گرانقدر تفحّص»
اسمی
که سخت خوانده شد از روی یک پلاک
رویید از زمین گل سرخی به نام تو
بالابلند و مست و غزلپوش و چاکچاک
بالابلند و مست کنارت کبوتری
آن سو نگاهِ پنجره لبریزِ دختری
پیدا شدی و یکسره لبخند میزنی
شاید شکسته بغض نفسگیر مادری
شاید شکسته بغض نفسگیر مادرت
سجّاده ای گذاشته ای در برابرت
این تکّه های خاکی تنپوش سبز توست...
یا پاره های کیسۀ شن های سنگرت؟
یا پاره های قلب تو با ما غریب شد
یا دستهای خستۀ ما بیشکیب شد
یکباره خاک جرئت دریا شدن گرفت
پیشانی بلند تو أمّن یُجیب شد
پیشانی بلند تو پایان قصّه بود
یک کهکشان کنار تو در گِل نشسته بود
لابُد نسیم بعدِ تو سربند عشق را
بر فرق زخمخوردۀ خورشید بسته بود
با اینهمه نشانه که اینجا گذاشتی
در چشمها شکوه تماشا گذاشتی
پرواز را به خاطر دنیا سپردی و
یک عکس از تمام خودت جا گذاشتی
سروده ای ازعارفه ستاری رستمی
منبع: چشمه آیینه، گزیده شعر کنگره
ایثار / به کوشش داریوش ذوالفقاری، معاونت فرهنگی و امور اجتماعی بنیاد
شهید و امور ایثارگران، انتشارات مهر تابان 1395.