خاطرات پرتقالی (2)؛ سقوط آزاد

یک روز پسرخاله اسماعیل از فاو آمد اهواز، شهرک پایگاه شهید بهشتی تا سری به ما بزند و خستگی ای در کند. دو تا چتر منور خوشگل هم با خودش آورد. می خواست برای یادگاری با خودش ببرد شمال. با کلی سماجت، راضی اش کردم یکی از بدهد به من.

بی خبر از همه چیز، فکر کردم چتر پرواز است. رفتم بالای ساختمان خانه مان. از فاصله سه متری بالای خانه در حالی که جفت دست هام، محکم دسته ی آلومینیومی منور را چسبیده بود، پریدم پایین، به هوای این که چتر، وسط سقوط آزاد باز می شود.

ثانیه ای بعد، آه و ناله ام بلند شد. مادر، خواهر و پسرخاله ام سراسیمه پریدند بیرون. ولو شده بودم کف باغچه ی بیرون خانه.

متوجه کارم که شدند، همه شان زدند زیر خنده. من هم با آن ها شروع کردم به خندیدن تا خاطره ی تلخ پرش با چتر منورف بشود خاطره ی بانمک و به یاد ماندنی من از بازی های ایام نونهالی در شهرک پایگاه شهید بهشتی اهواز.

منبع: خاطرات پرتقالی/خاطرات طنز دفاع مقدس/ جواد صحرایی/ 1392