ارتشبد کائنات

نوید شاهد: چمران و یارانش در پاوه محاصره بودند و من در دو راهی سرگردانی میان ماندن و جنگیدن و رفتن و آوردن نیروی کمکی. چمران تمایل به رفتنم داشت، نیروهای ما کم بود و شهر پاوه در محاصره؛ راستش دیگر هیچ امیدی نداشتیم.
روز جمعه بود. محاصره‌کنندگان روی ارتفاعات مشرف به شهر، کاملاً عرصه را بر مردم تنگ کرده بودند. از دکتر و بچه‌ها خداحافظی کردم و به کرمانشاه آمدم.
در پایگاه هوانیروز، تمامی نیروهای پروازی را فراخواندم. ساعت هفت و نیم عصر بود و یک غروب سرد و غم‌انگیز! تاریکی شب تهدیدکنان در آسمان منتشر می‌شد. می‌دانستم که برابر با قوانین هواپیمایی نیروی زمینی ارتش(هوانیروز)، نمی‌‌بایستی در آن ساعت، خلبانی پرواز کند. ولی من چاره‌ای نداشتم، وگرنه فرزندان کشورم در پاوه قتل‌عام می‌شدند. بنابراین یک داوطلب برای نجات پاوه می‌خواستم.
اگر کسی به من لبیک نمی‌گفت، ناراحت نمی‌شدم. با آن که فرمانده‌ی ارتش کشورم بودم، سرم را پایین گرفتم تا نگاهم در نگاه خلبانی نیفتد، ولی غافل از آن که تا کلامم به آخر برسد، جوانی از آن جمع جدا شده و به سمتم آمده است. حضورش را زیر نگاهم احساس کردم، با لبخندی گفت: «علی‌رغم تاریکی هوا و ارتفاعات پاوه که تو دست محاصره کننده‌هاست و به راحتی می‌توانند بالگرد را مورد هدف قرار بدهند، من هستم!»
دستش را فشردم و صورت مهربانش را بوسیدم. بلافاصله بالگرد کبرای احمد کشوری از پایگاه خارج شد و تا ساعت ده همان شب فشار را از روی مردم پاوه و یاران چمران برداشت و حدود بیست هراز مردمی که در محاصره‌ی مزدوران بودند، فرصت مقاومت پیدا کردند. احمد کشوری آرامش را از دشمنان گرفت و به مردم کشورش هدیه کرد.
صبح فردا، قبل از آن‌که مزدوران فرصت و تمرکز حمله پیدا کنند، یک تیم سنگین پروازی از کرمانشاه به سمت پاوه پرواز کرد.
بالگردها با آرایش لوزی شکل به روی ارتفاعات پاوه رفتند. هنوز ساعتی از عملیات نگذشته بود که محاصره کنندگان چاره‌ای جز فرار پیدا نکردند. غریو شادی و رهایی مردم پاوه و چهره‌ی شاد چمران و سربازانش شنیدنی و دیدنی بود.
کشوری با آن اقدام شجاعانه خود باعث شد تا مملکت به جنگ داخلی دچار نشود، تا میلیون‌ها نفر قربانی شوند. کشوری درجه‌اش را از خدا گرفت: شهادت.
او ارتشبد کائنات است.
 
خانه‌ای کوچک با گردسوزی روشن، صفحه 61