مرگ خورشید هویزه

در حیات زنده‌اش سراسر شور بود و عشق بود و صداقت و ایمان. با دهانش که فریادگر تمامی دهانهای فروبسته مظلومان بود رنج بی حصر سالیان را فریاد برآورد و با چشمانش که تجلیگاه دیده‌های منتظر بود بر حاکمیت ظلمت شورید و با لحظه‌های پربار زندگیش که یادواره هستی ابوذرهای مکتبش بود «به خطوط راهبرنده به کاخهای سفید امکان نداد که در ظلام هیاهو گم شوند و مصون بمانند». در سایه گستر سیاهی بر خاکمان با پیکر کوچک و روح بزرگش بر حضور نامبارک آن بیگانه‌ها یورش برد و هر ضربه‌ای را غنیمتی دانست و این بود که یک روز در کرمانش می‌دیدی با پای شکسته که بمبی را در آن حمل می‌کرد و یک روز در مشهدش می‌یافتی که دانشگاه را رهبر بود و روزی هم در تهران و اهواز در بند دژخیمان طاغوت و هر جا بودی حضور پرشورش را احساس می‌کردی... و حدیث سهمش در قیاممان بماند...، اما بعد از انقلاب در روزهایی که تاراجگران و منافقان بر پاره پاره‌های تن شهیدانمان هجوم آورده بودند تا به یغما ببرند و در این طریق شیطانی به خواسته‌های ضد مردمی خویش دست یابند، او بود که صبحگاهان را تا شام به هر جا می‌رفت، سازمان می‌داد، می‌گفت، می‌نوشت و کار می‌کرد و شامگاهان با خالق خویش به خلوت می‌نشست تا از او یاری جوید و از بارگاه پرجلالش نیرو گیرد، که طپش قلبش برای مکتب و انقلاب بود، ساعتها می‌خواند تا بر حریم اهورائی مکتبش دستبرد نزنند و اندیشه بیگانه را بر آن تحمیل نکنند، در گرماگرم روزهای رمضان تا ۱۲ ساعت تدریس می‌کرد و همیشه می‌خندید و تو لحظه‌ای خستگی نمی‌دیدی که وجودش سراسر شور و ایمان بود.

آخربار که دیدمش، گفتم : عزیز به شهر برگرد که نیاز مبرم است. مثل همیشه خندید و من نور شهادت را در چشمانش دیدم و دلم لرزید و چه حماسه آفرید. مظلوم و استوار به قلب دشمن تاخت و چه غریب پیکرش با یارانش در بیابان ماند که زیباترین تصویر شد. جا، جای خای خاکمان مزارشان و مگر نه اینکه هرکس آنچنان می‌میرد که می‌زید.

و در این هنگامه که رسالت با شکوه و پرهیبت آن شاهدان که پیامداران راهشان باید باشیم بر دوشمان است، زیستنی زینب گونه باید، وگرنه در زمره یزیدیانیم.

این هنگام هنگامه صداقت و شور و ایثار و ایمان است، مباد که قطره قطره‌های خون بخاک ریخته شهیدانمان که ثارالله است و چشمان معلم همیشه زنده‌امان حسین، نگران گامهامان شود.