قلب او جایی ایستاد که برای محرومیت مردمش دل می‌سوزاند

خودم هم تعجب می‌کنم. اگر شوهرم شیفت بود از روز قبل به من نمی‌گفت، چون تحمل دوری‌اش را نداشتم و مثل بچه‌ها شروع به گریه می‌کردم. تحمل یک شب دوری و ندیدنش را نداشتم. ظهر‌ها سفره ناهار را پهن می‌کردم و اگر تا ۴ عصر هم طول می‌کشید لب به غذا نمی‌زدم تا برسد. الان می‌گویم خدایا این صبر را خودت در دلم انداختی و شهید هم کمکم کرده است. ما زوج خاص و زبانزدی بودیم و می‌گویم خدایا این صبر را چطور در دلم گذاشتی. خودش می‌گفت: به موقعش خدا به تو صبر می‌دهد. بیشتر مواقع می‌گفت: محکم، صبور و مرد باش. الان هم صبوری پیشه می‌کنم تا فرزندان‌مان را به خوبی تربیت کنم.

از شب قبل تمام کار‌های عقب‌مانده خانه را انجام داد. شب به حرم شاهچراغ رفتیم و زیارت کردیم. آنجا نمایشگاهی از عکس شهدا بود و ایشان ابتدا دستی روی عکس شهدا کشید بعد دستش را روی صورت خودش کشید و همین‌طور اشک می‌ریخت. فردا صبح ساعت ۱۰ که می‌خواست برود من با گریه دوربین آوردم و ایشان می‌گفت: خانم هر چه می‌خواهی عکس بگیر. عکس‌های زیادی گرفتم و ایشان در عکس‌ها خیلی شیطنت و شوخی کرد. زمانی که می‌خواست برود جلوی در خانه گفت: خانم بیا قولی به هم بدهیم هر کدام زودتر رفتیم آن دنیا منتظر هم بمانیم. با شنیدن این حرف ته دلم خالی شد. بعد از ۱۳ روز از مأموریتش سابقه نداشت شب زنگ بزند. زنگ زد و ۲۰ دقیقه با من و بچه‌ها حرف زد. چند بار گفت: خانم حلالم کن خیلی در زندگی تنهایت گذاشتم. این بار وقتی که رفت تمام خانواده اضطراب داشتیم و حتی خواهرش نذر کرده بود اکبرآقا به سلامت برگردد. همان شب گفتم حاجی این بار خیلی راحتم و استرس و اضطراب ندارم و ایشان هم گفت: من هم خیلی راحتم و انگار به شما وابستگی ندارم. ایشان فردا همراه دو همکار دیگرش در ساعت ۴ بعد از ظهر شهید می‌شود. من در همان ساعت یک پیام عاشقانه برایشان فرستادم که هیچ‌گاه به دستشان نرسید. همان شب تمام لباس‌ها و کمدهایش را مرتب کردم. استرس داشتم و فقط می‌خواستم خودم را سرگرم کنم تا شب بگذرد. فردا صبح ساعت ۷ زنگ خانه را زدند و در خانه را که باز کردم چند نفر را با لباس نظامی دیدم که می‌گفتند از طرف پادگان برای دیدار آمده‌ایم. من تعجب کردم و گفتم اجازه بدهید به شوهرم زنگ بزنم. موبایلش را جواب نداد. بعد به یکی از همکارانش زنگ زدم و ایشان هم جواب نداد. آن‌ها رفتند و دوباره در خانه را زدند و این بار یک خانم هم همراهشان بود. خیلی تعجب کرده بودم و از خواهرم پرسیدم چرا این‌ها آمده‌اند؟ هیچ حرفی نمی‌زدند و حتی چای هم نخوردند. دوباره زنگ خانه به صدا درآمد که این بار برادر و پدر شوهرم را با لباس مشکی دیدم. نمی‌دانم چطور خودم را به کوچه رساندم. حال اکبر را می‌پرسیدم و آن‌ها می‌گفتند چیزی نیست و اکبر زخمی شده. فقط چادرم را روی سرم انداختم و شرمم شد جلوی دیگران گریه کنم. من تا سه روز یک قطره اشک از چشمانم بیرون نیامد. از بس گریه نکرده بودم زیر گلویم ورم کرده بود. باورم نمی‌شد و می‌گفتم این‌ها الکی می‌گویند. فکر نمی‌کردم به این زودی چنین خبری را بشنوم. فقط موقع تشییع بالا سرش نشستم و نگاهش می‌کردم و می‌گفتم حاجی قولت یادت باشد، حاجی قول دادی منتظرم می‌مانی و من هم قول می‌دهم منتظرت می‌مانم و فقط می‌گفتم حاجی خسته نباشی و قولت یادت نرود. آن‌قدر گریه نکرده بودم که دیگران می‌خواستند گریه کنم و در آخر سر خاکش اشکم درآمد. الان خدا را شکر می‌کنم با گذشتن از عزیزترین عزیزم به نظام و انقلاب و رهبر ادای دین کردم.

خودش فرمانده گردان بود و می‌توانست نرود. بار اولی که به سراوان رفت و برگشت گفت: آن منطقه خیلی محروم است و می‌خواهم به فرمانده‌مان بگویم محل کارم را آنجا بیندازد. قلبش برای مردم آن منطقه می‌تپید. عزمش را جزم کرده بود برای خدمت به آنجا برود. در این مدت خیلی با آن‌ها دوست شده بود. قبل از رفتن مقداری برایشان وسایل خرید تا به مردم آنجا بدهد. هدفش خدمت بود و خیلی مردم منطقه را دوست داشت.

ایشان می‌گفت: وقتی به سیستان و بلوچستان رفتم دوست دارم آنجا مثل شهید شوشتری کار کنم. دوستانشان تعریف می‌کنند حاجی فرمانده محور منطقه بودند و به پاسگاه‌ها سرکشی می‌کردند. یک روز یکی از روستا‌های منطقه آب نداشته و ایشان پمپ آب را پشت ماشین می‌گذارد و با دو همکار دیگرش می‌خواستند پمپی برای آبرسانی تهیه کنند. همان روز هم اشرار می‌خواستند به یکی از پاسگاه‌های منطقه حمله کنند. وقتی آقای عبدالله‌نژاد از منطقه عبور می‌کردند اشرار کمین زده بودند و از سه طرف حمله می‌کنند و هر سه نفر شهید می‌شوند. شبی که قرار بود شهید شود یکی از همکارانش تعریف کرد ایشان همه ما را بالای پشت بام پاسگاه جمع کرد و برای‌مان صحبت کرد و گفت: دوست دارید چطوری شهید شوید؟ ما هم خندیدیم و حرفش را جدی نگرفتیم. گفتم حاج‌اکبر خودت دوست داری چطور شهید شوی؟ چند لحظه مکث کرد و گفت: دوست دارم تیر به سرم بخورد. زمانی هم که شهید شد تیر به سر و صورتش خورده بود. مطمئنم اگر ایشان در سراوان شهید نمی‌شد در سوریه شهید می‌شد. مدتی هم دنبال رفتن به عراق بود.

مدتی بعد از شهادت ایشان خانمی که از اقوام و آشنایان نبود زیاد سرخاک شهید می‌آمد. یک روز پرسیدم شما شهید را می‌شناسی؟ گفت: تا قبل از شهادت نمی‌شناختم و بعد از شهادت تازه ایشان را شناخته‌ام. بعد تعریف کرد دو ماه قبل از اینکه آقای عبدالله‌نژاد شهید شود خواب دیدم اینجا آقایی با لباس نظامی ایستاده و برای ۲۰۰ نفر صحبت می‌کند. گفت: صحبت‌هایش که تمام شد من پیش این آقا رفتم و گفتم مشکلی دارم و شما از خدا بخواه مشکلم حل شود. گفت: خانم من دو ماه دیگر پیش امام حسین (ع) می‌روم و به ایشان مشکلت را خواهم گفت. خانم تعریف می‌کرد بعد از آن خواب من هر شب به جایی که ایشان ایستاده بود می‌آمدم و دنبال ایشان می‌گشتم. چند هفته گذشت و ایشان را پیدا نکردم. یک روز خبر دادند شهید آورده‌اند و ایشان هم سریع به گلزار شهدا می‌رود. می‌گفت: عکس شهید را که دیدم زانوهایم شل شد و روی زمین افتادم. گفت: کسی که سخنرانی می‌کرد همین شهید شما بود و حساب کردم دیدم آن روز دو ماه از خواب من گذشته بود. از آن به بعد من هر روز سر خاک شهید می‌آیم. این خاطره و خواب خیلی برایم جالب و مهم بود. خودم هر وقت سر خاک شهید می‌آیم می‌گویم حاجی به تو غبطه می‌خورم، خوش به سعادتت!