نگراني جهاني از جنگ شيميايي

نوید شاهد، پس از برقراري آتش بس و در اواخر درگيري هاي پراكنده سربازان عراقي با كردهاي شمال اين كشور، ناگهان خطر كاربرد جنگ افزارهاي شيميايي و لزوم منع استفاده و نابودسازي آنها، از سوي قدرتهاي بزرگ دنيا به شدت مطرح شد و به منظور تحكيم پروتكل 1925 ژنو (پس از آن كه عراق به كمك سلاح شيميايي مشكلات داخلي و خارجي خود را حل كرده بود)، مقدمات برگزاري يك كنفرانس بشردوستانه، با تاكيدات پي در پي رئيس جمهور آمريكا و به همت رئيس فرانسه فراهم گرديد.
اين كنفرانس، تحت عنوان كنفرانس شيميايي پاريس در تاريخ 21-17 دي ماه 1367 در شهر پاريس، در محل ساختمان يونسكو برگزار شد.
اكثر كشورهاي مهم دنيا در سطح وزير امور خارجه در اين كنفرانس شركت نمودند.
وزير امور خارجه وقت آمريكا با نگراني گفت: آب اروند رود اكنون به گازهاي شيميايي آلوده است!.
 غالب سخنرانان حرفهاي كلي و تكراري زدند و 5 روز را در پاريس به بيهودگي گذراندند.
وزير امور خارجه كشورمان نكات بسيار جالبي را در سخنان خود طرح نمود، كه شايد مهمترين آنها اين بود كه اساساً چرا چنين كنفرانسي در اين زمان تشكيل شد؟ و اگر برگزار كنندگان كنفرانس واقعاً نگران خطرات اسلحه شيميايي هستند، چرا در همان سال 1984 كه نخستين گزارش تيم كارشناسي سازمان ملل و بدنبال آن قطعنامه 612 شوراي امنيت پيرامون حمله هاي شيميايي عراق عليه ايران منتشر شد، چنين كنفرانسي تشكيل نگرديد؟!
برگزاركنندگان كنفرانس حاضر نبودند قبول كنند كه علت تشكيل اين كنفرانس كاربرد سلاح شيميايي در جنگ ايران و عراق بوده است.
به هر حال كاملاً واضح بنظر مي رسد كه قدرتهاي دنيا معتقد بوده اند كه براي فشار بر ايران كاربرد جنگ افزارهاي شيميايي مجاز و موجه است، لذا همين كه به  اهداف خود رسيدند، فوراً همگي دم از مظلوميت مردم حلبچه زدند و حتي فعاليتهاي كنفرانس خلع سلاح ژنو در زمينه منع توليد، انبار و كاربرد جنگ افزار شيميايي در همين زمان (آتش بس) و پس از آن بسيار گسترده شد.

منبع: جنگ شيميايي عراق و تجارب پزشكي آن، دكتر عباس فروتن، صفحه 257.