محسن وزوایی طرح پایان جنگ به نفع ایران را ترسیم کرده بود

نویدشاهد: دکتر عبدالرضا وزوایی برادر کوچک شهید محسن وزوایی است. او با اینکه در زمان شهادت شهید محسن سن کمی داشت ولی به دلیل علاقه فراوانی که بین این دو برادر بود، خاطرات زیادی از برادر شهید خود دارد که در گفتگویی مفصل برای ما بازگو کرد.

از رابطه شهید با اعضای خانواده توضیح دهید.

محسن فرزند ششم خانواده بود. خیلی دلنشین بود و خیلی رابطه گرم و خوبی با همه داشت. از طرفی خیلی شوخ بود و معمولا با همه سنی کوچک و جوان و نوجوان خیلی خوب رابطه برقرار می کرد. در خانواده همه خیلی اورا دوست داشتند و توی فامیل هم همین طور. مخصوصا موقعی که انقلاب شده بود بعضا عده ای بودند که زیاد مذهبی بودند عده ای هم زیاد مذهبی نبودند و حتی موافق انقلاب نبودند رابطه خوبی با آقا محسن داشتند وبه او علاقه مند بودند و از نظر اخلاقی خیلی اورا قبول داشتند.

فعالیت های شهید وزوایی از همون انجمن های دانشجویی شروع شده بود؟

بله سن ایشان موقع انقلاب هجده سال بود و قبل از انقلاب شانزده هفده سالگی دوران نوجوانی بود که تازه تفکراتش شکل گرفته بود و در حد خودش سن بالایی نبوده که مبارزات آنچنانی انقلابی داشته باشند، در حد کلاس های عقیدتی فعال بودند و مخصوصا وقتی وارد دانشگاه شدند در بحث های انجمن اسلامی و گروه های مختلفی مثل گروه های مجاهدین انقلاب که بعدها منافقین شدند، توده ای ها بودند، التقاطی ها بودند؛ ایشان اطلاعات زیادی در زمینه سیاسی و عقیدتی داشتند و کتاب های زیادی می خواندند و در شکل گیری جریان خط امام نقش به سزایی داشتند و بعد از انقلاب هم اولین فعالیت بزرگی که انجام دادند بحث جهادسازندگی بود که رفتند برای مناطق محروم. ایشان رفتند در روستاهای خرم آباد که هم خیلی فعالیت کردند هم در شکل دهی برنامه های عمرانی آنجا مخصوصا شکل دهی یکسری جریانات احزاب انقلابی آنجا موثر بودند. در آنجا خیلی محبوب شده بود و او را دوست داشتند. یکسری شورش های ضد انقلابی در مناطق مختلف پیش آمد از جمله در پاوه که شهید چمران رفته بودند. شهید وزوایی هم بی خبرهمه چیز را رها کردند و به سمت پاوه رفتند. چهل و پنج روز هیچ خبری ازشون نداشتیم. اون زمان ارتباطات هم زیاد نبود و خیلی نگران بودیم، خبرهای ناجوری هم از سمت پاوه و نقده می آمد که یکسری ها رو سربریدند و... تا اینکه بعد از چهل و پنج روز ایشان به تهران آمد و سلامت بودند و مشکلی براش پیش نیامده بود.

اما سر از پا نمیشناخت و مدام از این برنامه به آن برنامه می رفت تا رسید به بحث تسخیر لانه جاسوسی در سال 58 . که این را هم به کسی نگفتند و خبر نداشتیم چون مخفیانه بود. تا اینکه جریان 13 آبان پیش آمد یک دفعه سه روز بعد زنگ زد و گفت من اینجام . ما اصلا نمیدانستیم که ایشان این برنامه رو داره و یکی از طلایه داران این برنامه بود.

چون تسلطش به زبان انگلیسی خوب بود به عنوان سخنگوی دانشجویان انتخاب شد و نبوغ مدیریتی بالایی داشت. در آن دوران اصلا خانه نبودند و در برنامه های تسخیر لانه جاسوسی در لانه جاسوسی حضور داشتند. از صبح تا شب مردم و گروه های مختلف می آمدند در حمایت از این ها راهپیمایی می کردند.

درباره عکس خودتان که مقابل لانه جاسوسی پشت نرده ها با آقا محسن در حال گفت و گو هستید توضیح دهید.

از خاطرات جالبی که آنجا هست این است که من خودم شور و حال انقلابی داشتم و هم به آقا محسن خیلی علاقه مند بودم. در پی جریان لانه جاسوسی از روز دوم و سوم بود که من از مدرسه به منزل می آمدم در حد یک ساعت مشق های روز بعدم را انجام می دادم و پیاده به سمت سفارت می رفتم و در آنجا می ماندم تا شب. جلوی سفارت طناب بسته بودند که مردم نیایند. پشت در فقط تعدادی دانشجو و پاسدار بودند و چند خبرنگار.

آقا محسن هم یک موقع من را می دید می گفت بروم و پشت نرده با او صحبت کنم. این عکس هم یک خبرنگار آمریکایی از ما گرفته بود که ما خودمان نمی دانستیم. پس از شهادت آقا محسن، یکی این عکس را به برادرم داد و او هم اطلاع نداشت که آن نوجوان درون عکس برادر اوست.

من تا وقتی جریان لانه جاسوسی بود که چندین ماه طول کشید ، در هفته چهار پنج روز به آنجا می رفتم و هربار چهار پنج ساعت می ماندم. آقا محسن هم شاید هر چهل و پنج روز یک بار به خانه می آمد. بعد بحث جابه جایی گروگان ها به وجود آمد. به خاطر قضیه طبس این نگرانی ایجاد شد که عملیاتی بشود. ایشان هم یکی از نفراتی بود که مسئولیت این را داشتند که گروگان ها را در شهرهای مختلف پخش کنند. یکسری نفرات را برده بودند. بحث گردهمایی نهضت های آزادی بخش در سراسر جهان بود که آقا محسن هم یکی از مسئولین بود که یک همایش مفصلی برگزار کرده بودند. از جاهای مختلف آمده بودند.

هنوز جنگ شروع نشده بود. تا این که بحث شکل گیری سپاه به وجود آمد و ایشان وارد سپاه شدند. مسئولیت اطلاعات سپاه تهران را به آقا محسن محول کردند و بعد یک مدتی مسئول مخابرات سپاه شدند و بعد هم جنگ شروع شد.

از رابطه عاطفی خودتان با برادرتان برایمان بگویید.

من دوردانه آقا محسن بودم. در زمان جنگ ما خیلی کم ایشان رو می دیدیم و همه اعضای خانواده به خصوص من خیلی دلتنگ او می شدیم. واقعا یکی از دلتنگی های بزرگ من بود. ایشان چند بار مجروح شد و برای درمان در منزل می ماند. در این مدت همه عشق من این بود که کنار آقا محسن باشم و حتی حاضر بودم مدرسه نروم و کنار ایشان بمانم. اما می گفت برو مدرسه ظهر بیا. ظهر که می آمدم من را با خود می برد بیرون تا شب.

یکی از خاطرات جالب بحث عروسی بچه های سپاه بود که آقا محسن من را با خودش می برد. ایشان یک ماشین داشت سیزده چهارده نفر از بچه های سپاه را سوار می کردند که باهم به عروسی بروند، من هم مینشستم روی پای بقیه. در مسیر شوخی های زیادی باهم می کردند و بگو بخند زیادی داشتند که خوش می گذشت. یا مثلا یکبار آقا محسن بچه هارا به ساندویچی می برد و می گفت هرکی کمتر غذا بخورد باید پول بقیه را هم حساب کند! من هم کوچک بودم و بین آن ها بودم.

نکته مهم این بود که آن زمان خیلی اصرار داشتم بروم و وارد جبهه بشوم. آن موقع ده ساله شده بودم اما آقا محسن مخالفت می کردند و می گفتند الان برای شما زوده ولی باز من اصرار داشتم که می توانم و میام و اسلحه هم می توانم بگیرم. خودم هم احساس بزرگی داشتم. آقا محسن برای اینکه دل من نشکنه می گفت بذار دفعه بعد اومدم می برمت. می رفت و تا دوباره بیاد چند ماه می گذشت. می گفتم دفعه پیش گفتی این دفعه منو می بری. می گفت الان مدرسه داری و امتحاناتو بده و ... تا این که در فروردین 1361 که آمدند ، حکم فرماندهی تیپ 10 سیدالشهدا که بعدا شد لشگر 10 سیدالشهدا به پیشنهاد مقام معظم رهبری که آن موقع رئیس شورای عالی دفاع بودند حکمشان را زدند. تاریخ حکم دقیقا 15 فروردینه. قرار شد آقا محسن بره که تیپ رو تشکیل بده.

ساعت 2 ظهر با ذوق و شوق آمدم خانه که آقا محسن رو ببینم وقتی رسیدم از مادرم پرسیدم آقا محسن کجاست؟ گفت رفت جبهه. من با ناراحتی گفتم: چرا رفت؟ به من گفت دفعه دیگه می برمت. خیلی دلم شکسته بود. ده دقیقه نشد که آقا محسن برگشت خانه. مثل اینکه چیزی جا گذاشته بود. با یک ماشین آهو به همراه شهید موحد و سردار خالقی و یک نفر دیگر باهم قرار بود بروند دم در منتظر بودند. توی حیاط به آقا محسن گفتم مگه قرار نبود منو ببری؟ گفت امتحان داری. گفتم: قول داده بودی. بغلم کردو بوسید و گفت: ایندفعه برم وبرگردم صددرصد می برمت. تا حالا این جمله رو نگفته بود. غافل از اینکه برگشت ایشان پیکر مطهرشون بود و قسمت نشد در کنارشون بتونیم بریم جبهه.

اسم شهید وزوایی رو می شنوید اولین چیزی که به ذهنتون میاد چه چیزیه؟