عشقی که کامل کننده ایمان شد

نویدشاهد: آن‌ها که تصور درستی از عشق ندارند، معنای وصل شدن به معشوق و غرق شدن در وجودش را درک نمی‌کنند. در نگاه بسیاری از آدم‌ها عشق معنایی مادی دارد که باید همیشه حال را خوب کند. نمی‌دانند چنین حالت خودخواهانه‌ای با معنای ژرف عشق فرسنگ‌ها فاصله دارد و قدم گذاشتن در وادی عشق پستی و بلندی‌های بسیار و گاهی رنج کشیدن دارد؛ رنجی که عاشق را در راه معشوق بزرگ می‌کند و او را به درجه‌ای می‌رساند که جز خوشحالی یار هیچ هدف و مقصود دیگری ندارد.

زندگی مشترک بسیاری از شهدای دفاع مقدس و مدافع حرم زندگی‌ای عاشقانه با لحظات سرشار از شور و احساس بود. غالباً زندگی‌های ساده‌ای داشته‌اند، از تجمل و شلوغ‌کاری خبری نیست و در پشت این سادگی، یک زندگی متعالی نهفته است. شهدا و همسرانشان بدون فریاد و خودنمایی در نهایت آرامش و سکون، سکان زندگی‌شان را با ایمان و عشق پیش می‌برند و تازه پس از شهادت و بازگو شدن خاطرات مشخص می‌شود چه عشقی در روح زندگی‌شان جاری بوده است.
وقتی خاطرات همسران شهدا را می‌خوانیم سؤالات زیادی در ذهنمان درباره سبک زندگی‌شان ایجاد می‌شود. هدف آن‌ها از ازدواج رسیدن به کمال و قرب الهی بوده است. به همین خاطر بسیاری از شهدا پس از ازدواج در هدفشان راسخ‌تر می‌شدند و آرمان‌هایشان را جدی‌تر دنبال می‌کردند.

یکی از سؤال‌های اساسی در رابطه با زندگی شهدا مربوط به همین بخش خواهد بود. اینکه چطور مرد خانه از این زندگی آرام و عاشقانه دل کند و اگر او پای رفتن داشت چطور همسرش اجازه رفتن صادر کرد؟ چطور توانستند از خاطرات و لحظات زیبایی که در کنار همدیگر داشتند دست بشویند و دور از هم بمانند؟

سؤالاتی از این دست بسیار به ذهن خطور می‌کند که با تأمل روی زندگی شهدا می‌توان به پاسخش رسید. قطعاً دل کندن از همسر و فرزندان برای همه‌شان سخت بوده. ترک کردن زندگی عاشقانه‌شان و تحمل رنج فراق و دلتنگی روحی بزرگ می‌خواسته که آن‌ها با مراقبت‌هایی که از جان و روحشان می‌کردند به آن درجه از بزرگی می‌رسیدند. شهدا بسیار اهل مراقبه و مراقبت از خود و زندگی‌شان بودند و همین مراقبت‌ها درک و نگاهشان به دنیا را تغییر می‌داد. شهدا در کنار عشقی که به همسرشان داشتند، به معنای واقعی کلمه عاشق خدا بودند. هر کاری که در زندگی‌شان می‌کردند برای رضایت خدا بود و انجام وظیفه در راه دین و ائمه را والاتر از هر کاری می‌دیدند. نکته زیبا اینجاست که همسران شهدا در این مسیر یک همراه واقعی بودند. گویی آن‌ها آمده بودند تا این مردان خدایی با دلی قرص مسیرشان را ادامه دهند.

همسران شهدا شادی شوهرشان را شادی خودشان می‌دانستند. برای خوشحالی شوهرشان نهایت تلاششان را می‌کردند و نمی‌خواستند مانعشان باشند. این همدلی و همراهی کلید مهمی برای پی بردن به پاسخ‌های بالاست. همسران شهدا راه و رسم عاشقی را به زیبایی و درستی طی می‌کردند و چنان با شریک زندگی‌شان یکی می‌شدند که در راه معشوق حاضر به انجام هر کاری بودند. وقتی همسران شهدا می‌دیدند دلتنگی‌ها و احساساتشان شاید دل شوهرشان را هنگام رفتن بلرزاند، چشم روی احساسشان می‌بستند تا مرد زندگی‌شان نگران چیزی نباشد. خودشان را جلوی شوهرشان محکم نشان می‌دادند تا از قدرتشان دل عزیزشان قرص شود. شهدا عاشق شهادت بودند و همسرانشان به‌خوبی این عشق را درک می‌کردند. آن‌ها از همان اولین روز ازدواج فهمیده بودند چنین مرد‌هایی را نمی‌توان در قفس دنیا زندانی کرد، بلکه باید به آن‌ها بال و پری به اندازه عشق داد تا با آن تا خدا پرواز کنند. از همسر شهید همت، شهید چیت‌سازیان، شهید چمران تا شهدای مدافع حرم، همگی نقش و سهم زیادی در تعالی و سعادت شوهرانشان داشتند.

آن‌ها هنگام ازدواج حضرت فاطمه (س) را الگوی زندگی‌شان قرار دادند و در روز‌های سخت فراق و دلتنگی زینب‌ وار پای اعتقاداتشان ایستادند. همسران شهدا با حضورشان مسیر سعادت و شهادت را برای شوهرانشان هموار کردند. دقیقاً به همین خاطر باید بخشی از تاریخ دفاع مقدس و بخشی از مجاهدت شهدای مدافع حرم را به پای همسران شهدا گذاشت. صبوری و همراهی آنان، ایمان شهدا را کامل کرد.