كسي كه بغضش را، تكه تكه خورد...

نوید شاهد:

كسي به ناله ي آتش، سپرده گوش اينجا

شبيه خاك كسي ميكند خروش اينجا

كسي شبانه ز نرگس، سراغ مي گيرد

شبيه لاله تنش، بوي داغ مي گيرد

چه ناكجاي غريبي است آسمان، بي عشق!

نگو!كه خواهد پوسيد دستمان بي عشق

كسي كه هيچ به آيينه ها، نگاه نكرد

ز توبه كردن خود، توبه، هيچ گاه، نكرد

كسي كه از سخن خويش يكه خورد، منم

كسي كه بغضش را، تكه تكه خورد، منم

كسي كه در گذر بادهاي ديوانه

نشست و گيسو افكند، در كف شانه

كسي كه شست، به يكباره، دست از دل خويش

ميان طوفان، طرفي نبست، از دل خويش

كسي كه هيچ، دريغش نيامد، از لب تيغ

براي خاطر عشق، از جنون، نكرد دريغ

كسي كه عمري، لبخند زد، براي خدا

چو ني به دست خويش، بند زد براي خدا

شبي مخالف والشمس، كرده ام خود را

شبيه آيينه لمس كرده ام خود را

سروده: زين العابدين آذر ارجمند لنگرودي

منبع: كتاب سوختگان وصال، نكوداشت جانبازان شيميايي، نهاد نمايندگي مقام معظم رهبري در دانشگاه تهران، دفتر هنر و ادبيات، 1381 صفحه: 74