به فکر پاتک

از کتابخانه لشکر بیرون زدیم. هر کدام دو سه تا کتاب امانت گرفته بودیم تا وقت استراحت بخوانیم. چند صفحه اول کتاب را که ورق زدم، خوشم آمد و ذوق زده گفتم:«هوی! نجف علی ببین چه جذابه»! همان طور در حال راه رفتن می خواندم. خودم را سپردم دست نجف علی و آرام آرام پشت سرش راه افتادم. می دیدم ریزریز می خندد و نگاهم می کند که یکهو کنار کشید. زیر پایم خالی رفت. کار از کار گذشته بود. قبل از خودم عینکم پرت شد توی چاله.

چاله بزرگ بود. چند تایی از کتاب ها را پیدا نکردم. از عینک فقط کلافش را سالم بیرون کشیدم. تا از چاله بالا آمدم. نجف علی پا گذاشت به فرار. می خواستم دنبالش کنم که آخم هوا رفت. پوست زانویم گزگز می کرد. موقع افتادن ساییده شده بود به دیواره چاله. دستم را بالا بردم و گفتم:« مگر دستم بهت...»!

تا چند روز جلوی چشمم آفتابی نمی شد.