زمزمه های محبت یک معلم شهید به وقت 1359
بیست و چهارم خرداد سال 1359 است. آقای علی آبادی شوری، معلم پایه پنجم دبستان «کوچک خرطوم» گنبدکاووس، دفتری را که از قبل تهیه کرده و عکس تمام دانش آموزانش را که از مدیر مدرسه گرفته، روی میز می گذارد و شروع می کند به نوشتن. هر برگه دفتر را به سه قسمت تقسیم کرده و در هر قسمت ابتدا عکس شاگردش را می چسباند و بعد در چند سطر درباره او می نویسد. تعداد دانش آموزان زیاد است؛ 61 نفر و یادآوری تمام خاطرات کمی دشوار. آقای علی آبادی با حوصله یک سال تحصیلی را با هر کدام از دانش آموزان مرور می کند و در آخر با تهیه آلبومی خاطره انگیز از شاگردانش، میراثی از خود به یادگار می گذارد که امروز پس از گذشت چهل سال هنوز هم بدیع و بی نظیر است.
در سال های اول انقلاب و در آن شرایط پیچیده کشور شاید کمتر معلمی حوصله می کرد با ثبت عکس و خاطرات شاگردانش، یک سال تحصیلی را ماندگار کند اما آقای علی آبادی از آنجا که روستازاده بود و به بچه های روستایی عشق می ورزید، این کار را انجام داد و ثابت کرد که معلم، مشقِ علم می دهد اما درس زندگی می آموزد. آری! شهید «علیرضا علی آبادی شوری» معلمِ قهرمانی است که از سنگر مدرسه، داوطلبانه به سنگر جبهه رفت و هجدهم آذرماه سال 1360 در «تکاب» به شهادت رسید.
شهید علی آبادی در آلبوم دستی که از خود به یادگار گذاشته، تاریخ نگاری نیز کرده است. وصف هرکدام از دانش آموزان و عکس آنها، تصویری از وضعیت روستای «کوچک خرطوم» را ترسیم می کند که شبیه بسیاری از روستاهای کشور در سال های نخست بعد از انقلاب است. او قلمی روان و خودمانی دارد و بدون زیاده گویی و پیچیده نویسی، شاگردانش را معرفی می کند. از تنبیه زیاد یکی از شاگردانش شرمسار می شود و یکی دیگر را فضول کلاس خطاب می کند. از استعداد شاگردانش هم سخن می گوید؛ این که «محمدسعید» به تئاتر علاقه دارد و «حسن» در اسب سواری ماهر است.
برای مثال در توصیف یکی از شاگردان ممتاز کلاس می نویسد:
«ابراهیم مارامائی- ابراهیم هم از شاگردان ممتاز بخصوص در امر اخلاق و ادب بود. ساکت و متین و واقعا از خصوصیتش لذت می بردم و او را دوست داشتم. زرنگ و با استعداد، با ادب و سنگین و خشن وانمود می شد. البته یادآور شوم این ادب آنها باعث می شد که نظرم بیشتر متوجه افراد شلوغ کلاس باشد ولی از دیدن این گونه شاگردان لذت می بردم. ابراهیم را واقعا دوست داشتم. آفرین به او و همانند او.»
شهید علی آبادی در ابتدای دفتر، انگیزه تهیه آلبوم را این گونه شرح می دهد:
«آلبوم عکس دانش آموزان کلاس پنجم ابتدایی دبستان «کوچک خرطوم» در سال تحصیلی 1359-1358
مدتها قبل شاید اواخر سال تحصیلی 1358 و شروع سال تحصیلی 1359 بود که این فکر در ذهنم خطور کرد که دفتری تهیه کنم و عکس شاگردان کلاسم را در آن بگنجانم. به مرور که از این فکر می گذشت، اصلاحاتی بر او شد تا بعد از مدتی حدود دو سه ماه، در اواخر سال تحصیلی تقریبا در اردیبهشت دفتر را تهیه کردم و به کمک رئیس مدرسه، عکس ها را جمع آوری و در دفتر به طریقی که مشخص است چسباندم. امروز که حدود یک ماهی است که از آن زمان می گذرد، شروع به تکمیل دفتر در قسمت خصوصیات رفتاری، فکری و خانوادگی شاگردان کردم. به هرحال به امید آن که هر سال شاگردانی بهتر از این ها نصیبم شود و با آنها سالی را به خوشی بسر برم، امید آن دارم که در تکمیل این دفتر یا آلبوم که سالانه یک بار یا یک مرتبه تکمیل می شود، در نگهداری و حفظ آن کوشا باشم. امروز 24 خرداد ماه سال 1359 ساعت 1:15 دقیقه بعدازظهر»
شاگردان شهید «علی آبادی» امروز سنشان بالای 50 سال است و بی شک شنیدن خبر شهادت معلمشان، یکی از تلخ ترین روزهای زندگی شان بوده است. « سلیمه، محمود، مجید، بهرام، محمد، محمد سعید، حسن، عزیز، هاجر بی بی، ناهید، ناصر، جلیل، پرویز، آباد، غلام، گلدی قربان، مریم، عبدالرحمان، شیخ نظر، حاج بی بی، حالت، زهرا، بایرام، محمود، بهمن، بهروز، ناصر، علیرضا، محمدرضا، قربان، احد، سلیم، اسماعیل، مجید، تاج محمد، خواجه محمد، رمضان، نورعلی، حلیم، حبیب و عزیز» که نامشان در این آلبوم آمده، امروز مادران و پدرانی هستند که شاید نمی دانند شهید «علی آبادی» در خاطرات خود از آنها چگونه یاد کرده است اما آنها برای آن که انگیزه بیشتری به فرزندانشان برای درس خواندن بدهند، بی تردید از معلم شهیدشان و تلاشی که برای آموزش مهارت زندگی می کرد، بارها و بارها سخن گفته اند.
معلم شهید «علیرضا علی آبادی شوری»، دوازدهم آبان ماه 1337 در روستایی از توابع شهر سبزوار متولد شد و در سه سالی همراه خانواده به شهر گنبد کاووس عزیمت کرد. او پس از انقلاب شغل شریف معلمی را برگزید و با آغاز جنگ تحمیلی اگرچه دوره سربازی را گذرانده بود اما داوطلبانه عازم جبهه شد و در هجدهم آذرماه 1360 به شهادت رسید. او عاشق شاگردانش بود و در وصف ماندگاری این عشق همین بس که «حافظ» گفته است: «هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق/ ثبت است بر جریده عالم دوام ما» . یادش گرامی
برای دریافت کلیپ تصویری این گزارش به لینک زیر مراجعه کنید:
گزارش از نیره دوخائی
