قبله به غروب

  نوید شاهد: باید هر شب به رزمنده های سنگر کمین که چند صد متری از خاکریز عراق فاصله داشتند ،غذا می رساندیم. همسفر آرام و همیشگی مان هم ناصر اشتری بود که هر شب با دوربین به شناسایی می رفت. دلم می خواست سر صحبت را با ناصر بازکنم اما هر بار که نگاهش می کردم، زیر لب ذکری می گفت. وقت غروب بود. رنگ زعفران از آسمان می چکید. دیگر دل به دریا زدم و گفتم:« اینجا قبله دقیقا کدوم طرفه»؟ گفت:« قلبت باید با خدا باشه، خیلی هم مهم نیست چند سانت به این ور یا آن ور. خدا همه جا هست». قایق ایراد داشت و روشن نمی شد. خورشید که کاملا غروب کرد ناصر کناری رفت و ایستاد به نماز. فرصت دیدم و سریع رفتم پشت سرش و اقتدا کردم. هیچ وقت قبول نمی کرد کسی پشت سرش نماز بخواند. نمازش که تمام شد، گونی برداشت و آب وغذا ریخت داخلش. پای پیاده راه افتاد سمت آب.