مناجاتنامه شهید غلامرضا ابراهیمیان پیروز

محل تولد: تهران بزرگ

تاریخ تولد: 1341/12/28

تاریخ شهادت: 1367/01/05

مناجاتنامه شهيدغلامرضا ابراهيميان

خدايا، من شمعم، مي سوزم تا راه را روشن کنم.
فقط از تو مي خواهم که وجود مرا تباه نکني و اجازه دهي تا آخر بسوزم و خاکستري از وجودم باقي بماند.

خدايا به ميدان مبارزه آمدم ازجان خود گذشتم تا از قيد و بندهاي مادي آزاد گردم و بتوانم با عظمت روح سخن بگويم.
با سوزندگي روشني بخشم، برندگي حقيقت، پيشتازم جزخدا چيزي نبينم و جزخدا چيزي نجويم، جزخداي چيزي نگويم و جزخدا تسليم چيزي نشوم.

خدايا، من دلخسته ام از دنيا وارسته ام از همه چيز خود دست شسته ام، من مي سوزم تا راه حق را روشن کنم، وهمه قيد وبند ها را بريده ام که آزادانه در معرکه حيات جولان دهم.
خدايا خسته و دلشکسته ام، مظلوم از ظلم تاريخ، پژمرده از جهل اجتماع، ناتوان درمقابل طوفان حوادث، نا اميد در برابرافق مبهم و مجهول، شخصي بي کس، فقير در کوير سوزان زندگي، محبوس در زندان آهنين حيات.

اما اي خداي بزرگ، با اتکا به ايمان به تو، به خاطر رعايت بزرگي که بردوش ما گذاشتي و بياد علي بي همتاي انسانيت و براه حسين، بزرگ شهيد عالم خلقت، من گستاخانه وعاشقانه در درياي مرگ شنا مي کنم و درطوفانه اين حوادث غرق مي شوم، با اژدهاي مرگ پنجه در مي افکنم و با شمشير شهادت سينه ظلم و کفر را مي درم ، با اتکا به تو و ايمان به تو در مقابل همه عالم مي ايستم  و با اراده آهنين جبر زمان را به خاک مي سايم.

خدايا تو را شکر مي کنم که مرا در کوره غم گداختي و در درياي درد آبديده کردي و در برابرحوادث روزگار روئينتن کردي تا سخت ترين مشکلات حيات را عارفانه وعاشقانه تحمل کنم ولذت خود را در درد، نشاط خود را در تحمل مصائب و سهم خود را در گذشته، فداکاري وسعادت خود را در سوز و گدازعشق و نجات خود را درشهادت بجويم.

هنگام شهادت، به حسين مي نگرم هنگام غم  و درد به علي مي نگرم و يک تاريخ درد و غم و شهادت پشتوانه فداکاريها و پايداري هاي من است، ميدانم که حسين وار بدنبال علي مي روم و مي دانم که خداي علي و حسين درد وغم ما را خواهد شناخت.