کرامات شهدا / شهید رئوف

نوید شاهد: بعد از خبر شهادت حسین پیکرش را آوردند و در بهشت زهرا به خاک سپردند. من که جنازۀ حسین را ندیده بودم، خیلی ناراحت بودم، چون بعد از شنیدن نحوۀ شهادت او فکر می کردم لابد نصف بدنش در خرمشهر مانده و در بهشت زهرا دفن نشده است. لذا به برادرش داوود گفتم: عکس نحوۀ شهادت و جسد حسین را تهیه کن و به من نشان بده. ببینم چگونه بوده است؟ گفت: نمی شود. برای همین خیلی ناراحت بودم و کارم در خانه همیشه گریه بود.

یک شب حسین به خوابم آمد. پیراهن سفید و شلوار مشکی پوشیده بود. گفت: مادر چرا این همه گریه می کنی؟ گفتم: گریه نمی کنم پیاز پوست کنده ام لذا از چشمم اشک می آید. خواهرم که کنارم نشسته بود از حسین پرسید: حسین، آنجا که رفته ای جایت خوب است؟ حسین رو کرد به من و گفت: بله. البته اگر این با گریه هایش بگذارد. وقتی بیرون آمدم شانه اش را به من زد و گفت: خوب به من نگاه کن، به او نگاه کردم. گفتم: می گویند بدنت نصف شده است. پیراهن سفیدش گلهای سیاهی داشت. دوباره به من گفت: مادر قشنگ مرا نگاه کن ببین همه جای تنم و بدنم سالم سالم است. دوباره به او نگاه کردم و دیدم سالم است. در این لحظه از خواب بیدار شدم.

منبع: کتاب لحظه های آسمانی / غلامعلی رجایی/ ناشر: نشر شاهد