شهید آیت‌الله اشرفی اصفهانی در قامت یک «پدر»

از نوجوانی و پس از گذراندن دوره مکتب‌خانه، در 12سالگی به توصیه پدرش، از خمینی شهر عازم اصفهان شد و دروس حوزه را آغاز کرد. طی 10 سال سکونت در حوزه علمیه اصفهان، دوره‌های مقدمات و سطح فقه و اصول را نزد استادانی همچون سید مهدی دُرچه‌ای و سید محمد نجف‌آبادی به پایان ‌برد. سپس به قم هجرت کرد و دوره عالی و اجتهادی فقه و اصول را نزد عبدالکریم حائری یزدی، سید محمدتقی خوانساری، سید صدرالدین صدر، سید محمد حجت، سید حسین طباطبایی بروجردی و سید روح‌الله خمینی فرا گرفت.

از وی آثار مکتوبی چون البیان، تفسیر قرآن، مجموعه‌ای پیرامون حروف مقطعه قرآن وکتابی در موضوع «غیبت حجت بن حسن» به یادگار مانده است.

همچنین تأسیس ساختمان مکتب الزهراء، تأسیس مسجد ولی عصر در خمینی شهر، تأسیس مسجد امام حسین در خمینی شهر، امامت جمعه شهر کرمانشاه، تأسیس حوزه علمیه امام خمینی در کرمانشاه، تأسیس ساختمان مسجد النبی در کرمانشاه، تأسیس توسعه مسجد بروجردی در کرمانشاه از جمله فعالیت‌ها و خدمات اجتماعی شهید آیت الله اشرفی اصفهانی هستند.

يادم هست چند نفر از علماي اصفهان، يك دفعه آمده بودند تا خدمت آيت االله بروجردي برسند و در ضمن يك قابلمه با خودشان آورده بودند، «گز انگشت پيچ» به آن مي گفتند و اين ها گفتند چون آقاي بروجردي دندان ندارند، داده ايم سفارشي براي شان درست كرده اند كه آقاي بروجردي با قاشق مي توانند آن ها را بخورند. اين ساك، توي اتوبوس برگشته بود و تمامي گزها ريخته بود روي لباس هاي آقاياني كه از اصفهان آمده بودند به خدمت ايشان. مرحوم پدر شما هم كه آن جا بودند، گفتند آقاي اشرفي، شما خانمت اين جا نيست و در اصفهان است، اما من خانواده ام را آورده ام به مدت يك هفته اين جا، تا بعداً با هم برويم به مشهد. خانم اين گزها را درست مي كند. خلاصه، گز عجيب و غريبي بود. دو سه روز بعد كه آمدند فرمودند كه اين گز قسمت آيت االله بروجردي نشد، قسمت من شد!

آن چه امروز از مشكلات در زندگي هاي روزمره وجود دارد مربوط به قانع نبودن است. حضرت علي (ع) مي فرمايد: "عزيز است كسي كه قناعت كند و ذليل است كسي كه طمع كند.” در گذشتة توده مردم زندگي ساده اي داشتند، نه اين كه بخواهم بگويم تنها روحانيون در محروميت به سر مي بردند - طلاب امروز هم اكثرشان در محروميت به سر مي برند - اما آن زمان عموم مردم محروميت داشتند و خانه هاي مردم همه خشت و گلي بود. خانه آجري نبود. من خودم با توجه به شرايط سني ام به ياد دارم كه وقتي كه در قم طلبه بودم، در آن جا خانة آجري خيلي كم بود. آب لوله كشي نبود و آب رودخانه را در زمستان مي گرفتند و در آب انبار ذخيره مي ِ كردند، بعد از دو، سه ساعت گل و لاي آن ته نشين مي شد و سپس با كوزه از آن برمي داشتند و استفاده مي كردند. آن موقع زندگي همه به اين صورت بود. حتي تجار هم به همين صورت زندگي مي كردند. الآن، يكي از مشكلات، همين تشريفات است. در آن زمان يخچالي وجود نداشت، فقط فلاسك هاي دستي موجود بود و يخ را هم با گاري در كوچه ها مي فروختند. مي خواهم عرض كنم كه در گذشته مردم اين طور زندگي مي كردند. تازه اين دوران ما بود، زمان پدرم شرايط خيلي فرق مي كرد. من فراموش نمي كنم كه ما يك نان سنگك مي خريديم به نرخ چهار ريال و آن را با طلبة ديگري كه هم حجرة ما بود مصرف مي كرديم و هفته به هفته پولش را با هم حساب مي كرديم. دو سير و نيم گوشت چرخ كرده مي گرفتيم و يكي و نصفي نان سنگك و به عنوان ناهار مي خورديم. آخر سر، وقتي كه حساب مي كرديم، سهم هر كدام مان يك تومان مي شد. زندگي مردم يك دفعه متحول شد زندگي ما در برابر زندگي ايشان، واقعا پادشاهي بود. مي فرمودند من تا زماني كه دروس سطح را تمام كردم و به خارج رسيدم، حتي يك كتاب ملكي هم از خودم نداشتم و هميشه از كتاب وقفي استفاده مي كردم؛ يعني در يك دورة ابتدايي و سطح كه ده سال زماننياز دارد تا يك طلبه به دوره خارج برسد. ايشان بارها مي گفتند كه من به دوره خارج كه رسيدم، گاهي از اوقات پول نداشتم روغن پيه سوز تهيه كنم و گاهي اوقات از نور پيه سوز قسمت هاي عمومي استفاده مي كردم و درس مي خواندم. به ياد دارم وقتي كه در مدرسه فيضيه سيم برق كشيدند، ما هنوز تا آن زمان برق نديده بوديم و بعضي ها بلد نبودند چراغ را خاموش كنند، حتي يك آقايي چراغ را فوت مي كرد(!) بنابراين الآن شرايط عوض شده، زندگي ها ماشيني شده، همه در منازل از بهترين امكانات برخوردارند. تا زماني كه برق نيامده بود، تقريبا زندگي ها يكسان بود و اختلافات زندگي ها جزئي بود، مثل تفاوت فرش منازل و خانه هاي عده اي از مردم حصيري بود و نمد يا زيلو مي بافتند. آن موقع، زندگي ها اين گونه بود.

نهايتا اين كه اخلاق ايشان براي خانواده يك الگو بود يعني هرگز من خودم بعد از شهادت ابوي، در بين حتي خانواده هاي روحاني اي، كه من زياد با آن ها برخورد كرده ام و در خانواده خود ما هم روحاني بسيار زياد است، ولي آن رفتار و آن حسن خلق و آن منشي كه من از ايشان ديدم، در كم تر مشاهده كرده ام و حاج آقا، خيلي جذاب و به اصطلاح تأثيرگذار بود. صحبت ايشان بسيار بر بچه ها اثر مي گذاشت. بچه هاي آن زمان – نوه هاي شهيد كه سن و سال كمي در حدود ده، پانزده سال داشتند -، چه دختر و چه پسر، خاطرات خوبي را كه از پدربزرگ شان به ياد دارند، هميشه مطرح مي كنند و نسبت به آن خاطرات، خيلي اهميت قائلند. به هرحال، اين ها باعث مي شود يك الگوي بسيار خوبي، براي ما كه مي خواهيم به نوعي بچه هاي مان را تربيت كنيم در دسترس باشد.