جان ندارد قابلی تا من کنم قربان او، آن چه باشد تا که من قربانی جانان کنم
کی شود روزی که
کی شود روزی که من معشوقه را مهمان کنم خانه را از روی رنگینش نگارستان کنم
درد او جامانده اکنون در میان قلب من با محبت های او من درد را درمان کنم
خود نمایم خاک راهش تا شود مهمان من بر قدومش این تن ناقابلم قربان کنم
جان ندارد قابلی تا من کنم قربان او آن چه باشد تا که من قربانی جانان کنم
این کویر سوت و کور زندگی را پیش او یک گلستان پر از نسرین و یا ریحان کنم
او سحاب است و اگر بر من نماید سایه اش اشک شوقش را برای سایه اش باران کنم
یا بگریم آن چنان با دیدن چشمان من نرگس مخمور چشمانش یقین گریان کنم
آنقدر ریزم به پایش اشک شوقم بی دریغ حاصل نامهربانی را به او حرمان کنم
غصه ها را شویم و دل را نمایم آینه جمله غم ها را به خود من آن زمان نسیان کنم
کار دیگر چون نمی آید ز دست ناتوان طوسی بیچاره گوید خویش را قربان کنم
منبع: کتاب غزل در حصار/جانباز قدمعلی طوسی زاده اناری/ ناشر: مرکز امور ایثارگران ناجا
