تو آسمان خدا را پیاده طی کردی
نسل کبود
تویی که هر چه درخت و پرنده رامش بود کسی که نام خدا تکیه کلامش بود!
کسی شبیه خودم... نه، خدا! چه می گویم؟ کسی فراتر از این حرفها که می گویم!
چقدر زود به آداب عشق پیوستید میان تیغ و تبر بار خویش را بستید
تو آسمان خدا را پیاده طی کردی برای ما بغلی از ستاره آوردی
منم که مانده به دوشم جنازه جاده مسافری که در این شهر جا نیفتاده
منم که بعد شما آب ها مرا زهرند بزرگ و کوچک این شهر با دلم قهرند!
آهای اهل قبیله! آهای نسل کبود! گناه گم شدن ما در این خرابه چه بود
گناه ماندن ما سن و سال کوچک بود؟ گناه ماندن ما: قلک و عروسک بود؟
مرا ز رشته الطاف خود جدا کردید مرا میان زمین خورده ها رها کردید
مگر نه اینکه درخت ایستاده می میرد و مرد راه و سفر روی جاده می میرد
زدم زمین دل خود را که سخت باید بود! هزار مرتبه گفتم درخت باید بود
دلم شکسته، شکسته دلم، دلم، مردم! کسی مرا برساند به منزلم مردم!
کسی نشسته به بالین ماه می گرید به پای دار یکی بی گناه می گرید:
اگر که بال و پری را زدم نفهمیدم! به اشتباه دری را زدم نفهمیدم
اگر به تیر و کمان شکسته ام مردم! غزال باروری را زدم نفهمیدم
اگر که در کف من سنگ اعتراضی بود و بی بهانه سری را زدم نفهمیدم
اگر که دست رساندم به باغ میوه تان و دزدکی ثمری را زدم نفهمیدم!
تمام دار و ندار مرا به یغما برد کسی که آمد و چرخی زد و دلم را برد
جنون کنار دلم بود خانه ای کم داشت جنون برای شکفتن بهانه ای کم داشت
تو آمدی و دل تو بهانه دستش داد بهانه ای که دو چشم تو قبض و بسطش داد
شهید! سنگر چشمان بی قرار توام شکسته شمع شب جمعه مزار توام
چگونه قصه چنین شد، چرا نفهمیدم؟! چگونه اسیر زمین شد چرا نفهمیدم؟!
