شعر دفاع مقدس

زنان عاشورایی؛ صبح تا صبح گرد و خاک پوتیناتو پاک می کنم

گوش بده من دو کلوم حرف حساب دارم باهات آخه این رسمشه که اینقده بی وفا بشی؟

عکس هایت آمد و آن چند خط من حالم خوب است

لبیک زنان، بحکم رهبر، برخیز برخیز، برادر، ای برادر، برخیز

شعری بخوان که کاخ ستم را تکان دهی باید خروش زینبی ات را نشان دهی

زینب که رو به هر چه غم آغوش می کشد / داغ هزار طایفه بر دوش می کشد

شعر منا (31)

کسی به سوی معشوقش این‌چنین نرفته است به جستجوی معشوقش این‌چنین نرفته است

شعر منا (30)

به شیطان سنگ می‌زنند زیر دست و پا می‌افتند

هشت سال سپید آمد و رفت، موی من رنگ موی مادر شد هشت سال سپید من بودم، تو ولی قاب عکس عید شدی

خورشید شعله ور شد و در آسمان گرفت/ بانو به نام نامی تو شعر زنده شد

شعر منا (27)

نیامدی که ببینی بساط داغ دلم را/ ز حال دل چه بگویم؟ ز دل چه‌ها بنویسم؟

شعر منا (26)

هنوز داغ تو دارم غریب خفته به خاک/ هنوز یاد تو هستم، عزیز همسفرم

هر کس هوس رضای دلبر دارد/ باید ز هوای خویشف دل، بردارد

بعد از چهل غروب چهل سال پیرتر، زینب اسیر بود و نگاهش اسیر تو

صحرای داغ بود و تن ماهپاره ها، خون می چکید از شب بهت ستاره ها

چو آه از سینه یاران گذشتید/ ز غمها بارمان بر دل نهادید

ای دل، ای دل، از چه بی دردی هنوز، شعله ها می بینی و سردی هنوز

زینب درست مثل پدر حرف می زند میراث مادر است دل داغ پرورش!

بغض هزار ابر سترون به شانه اش اشک هزار رود روان را به دوش داشت

اندیشه ی کار و با خود کرد، خونست و خطر زهر کناریست

وقت سفر رسید و کسی آب هم نریخت، پشت کبوتری که غریبانه پر گرفت