يك روز اسيري چند مي ارزد؟!

آزاده مجروح پس از سالها تحمل رنج اسارت، اينك كه به وطن برگشته، فشار  هزينه‌هاي سرسام‌آور زندگي او را سخت آزار مي‌دهد. مدتي قبل كه اين فشارها  به اوج خود رسيد، به سراغ نويسنده‌اي مي‌رود و از او مي‌خواهد برايش  نامه‌اي بنويسد. او به صاحب قلم مي‌گويد: «برادرم زحمت‌ بكش و برايم  نامه‌اي به یکی از مسئولین مملکتی بنويس. بنويس كه شعباني مي خواهد با شما  معامله‌اي بكند! برايش بگو،روزي از روزها كه بعضي‌ها از بكار بردن انواع و  اقسام آزار و اذيتها بر من نااميد شدند و نتوانستند توهيني از من خطاب به  امام و سران مملكتم بشنوند، به من گفتند اگر فقط در يك كلمه مسئولین مملکتی را مسخره كني، آزادت مي‌كنيم!

و من نگفتم، چرا كه گفتن همان يك كلمه، عظمت آن ابرمرد را در اردوگاه غربت  مي‌شكست و اين شكست باعث سرشكستگي دوستانم مي‌شد و من نمي‌خواستم حتي براي  يك لحظه آنان را در مقابل دشمنان خوار و ذليل ببينم. اما مسئول محترم، به  همين جرم نگفتن،‌ يك روز از صبح تا غروب شلاق خوردم، در حالي كه دست و پايم از پشت به ميله پرچم بسته شده بود. جرم من حب وطن بود. آزاده ادامه  مي‌دهد: بنويس من اجر و ثواب فقط آن يك روز را با ... تومان وام معاوضه  مي‌كنم؛ اگر مشتري هستي، من حاضر به معامله‌ام!

بعد از رفتن ايثارگر، نويسنده نمي‌تواند آن‌گونه كه او مي‌خواهد، حتي يك  سطر بنويسد. فردا صبح زود، نويسنده با كوبيدن محكم درب خانه‌اش، خود را به  سرعت به كنار در مي‌رساند. در آنجا با حالت مضطرب آزاده روبه‌رو مي‌شود، كه قبل از سلام مي‌پرسد: ننوشتي كه؟! نويسنده مي‌گويد نه، ولي بنشين همين  الان مي‌نويسم. ايثارگر مي‌گويد: من معامله نمي‌كنم، من پشيمانم! به خدا  ديشب تا صبح پلك به هم نزده‌ام. مي‌ترسم در بين اين همه مجاهدتها، اسارتها و مجروحيتها، همان يك روز مقبول افتاده باشد! نه، من نمي‌خواهم، نمي‌خواهم  آن را ارزان بفروشم! من پشيمانم، پشيمان!

آزاده جانباز – منوچهر شعباني – همراه و همرزم حجت‌الاسلام ابوترابي بود كه در سال 1382 در اثر جراحات ناشي از مجروحيت شيميايي به شهادت رسيد.