دفترخاطرات ـ 15 روز پياده روي

خاطره به زماني برمي گردد كه ايشان در كردستان عراق فعاليت داشتند و با روحيات و انگيزه هاي پاكي كه شهيد داشت مسئوليت انتخاب گروه براي انجام مأموريت را خودشان برعهده داشتند. به هر حال تجربه اي در اين مأموريتي كه مي رفتند نداشتند و جزو اولين كساني بودند كه به اين منطقه براي شناسايي مي رفتند و براي كمك و ارتباط گيري با احزاب و گروههاي منطقه بود و چون هيچ تجربه اي از اين مامويت نداشتند خود آقا رسول با عده اي از برادران به منطقه مورد نظر وارد مي شوند و به تحقيق و شناسايي مشغول مي شوند و حدوداً 45 تا 2 ماه خودشان بدون ارتباط تا 200 كيلومتري خاك عراق و تا نزديك خاك سوريه و تركيه همان پل قيحه خليل كه شمال عراق را به تركيه وصل مي كند رفته بودند و در آنجا با عده اي از عرب هاي منطقه و بلدچي آنها مي نشينند سر يك چشمه براي استراحت كه ظاهراً مشكلي پيش مي آيد كه آقا رسول نشسته بوده و يكي از  عرب ها مي آيد كنار آقا رسول سر چشمه و اسلحه را كنار مي گذارد. يكي ديگر از برادران عرب به ناگاه يك تير از اسلحه اش سهواً شليك مي كند و تير كمانه مي كند.
به همراه عده اي از همراهان 15 روز پياده روي توي كوههاي دشمن و با عوامل نفوذي دشمن و سرما و گرما عبور مي كنند و با حالت مجروحيت و وضعيت وخيم بدني كه داشتند برمي گردند و ما در يكي از پايگاه ها به آنها رسيديم و ايشان را دوا درمان كرديم و از مقر ما تا مرز ايران هفت يا هشت روز پياده روي داشت، و با امكانات بسيار كمي هم كه ما داشتيم بدون دارو و مواد غذايي و از طرف ديگر مرز ايران هم آلوده به حضور منافقين و احزاب مخالف ايران بود. حالا مثلاً يك مجروح با چندين روز پياده روي مي خواست از بين اينها هم بگذرد و خلاصه شهيد رسول چاره اي نداشت و ما تدابير امنيتي كه ما خود چيده بوديم و با تلاش خودشان بالاخره از مرز مي گذرند و به كشور اسلامي ايران و مرز امن خودمان مي رسند.
راوي: مراد عباسي
منبع : قرارگاه الزهرا( س ) تهران – نقصا – دي ماه 79