سرباز ساده امام (ره)
مجيد قلي پور همرزم شهید طوسی می کوید: با اینکه سردار طوسی فرمانده بود اما همیشه در جمع بچه های بسیجی می نشست و خود را یک سرباز ساده امام (ره) می دانست. بزرگترین آرزویش پیروزی در جنگ بود.
از آشنایی با شهید طوسی می گوید:
زمانی که جنگ شروع شد به عنوان بسیجی به جبهه اعزام شدم. سال 64
بعد از گزینش به واحد اطلاعات – عملیات لشکر 25 کربلا منتقل شدم. اولین بار
شهید طوسی را در انجا دیدم. روز اول با شهید جهاندار برای نماز جماعت
رفتیم در بین راه شهید طوسی را دیدیم. ایشان مرد بزرگی بود و با همه صمیمی
برخورد می کرد.
خاطره ای از آن روزها می گوید:
شب اول ورود به واحد اطلاعات – عملیات بود. با دوستم خوابیده بودیم
که احساس کردم صدای گریه و فریاد می آید از خواب بیدار شدم اول فکر کردم
بمباران شده و بچه ها برای آن گریه می کنند. از سنگر بیرون رفتم و دیدم هر
کدام از بچه ها در گوشه ای نشسته و نماز شب می خوانند یکی امام حسین را صدا
می زند، دیگری امام زمان (عج) و یکی دیگر فاطمه زهرا(س) را صدا می زند.
دیدن آن صحنه برایم خیلی جالب بود گویی هیچ کدام دیگری را نمی دید. وقتی به
میان نیزارها رفتم، دیدم شهید طوسی در میان نیزارها نماز شب می خواند و
آرام آرام گریه می کند.
معنویت در میان بچه های واحد اطلاعات و عملیات بسیار زیاد بود.
آنها بدون ریا به یک دیگر کمک می کردند. واحد اطلاعات – عملیات، واحدی بود
که قبل و بعد از عملیات وارد کار می شد به همین خاطر در وضعیت حساسی قرار
داشت چرا که قبل از عملیات باید منطقه را شناسایی می کرند و بعد از عملیات
هم به پاک سازی منطقه می پرداختند به همین علت نیاز به یک فرمانده با تدبیر
و با هوش بود که فکر می کنم بهترین فرد همان شهید طوسی بود. ایشان یکی از
بهترین فرماندهان دوران جنگ بود.
مجيد قلي پور از خصوصیات اخلاقی شهید طوسی می گوید:
سردار طوسی بسیار مهربان و دلسوز بود، او صبور و مقاوم بود هیچ وقت
عصبانی نمی شد و از کمبود امکانات گله و شکایت نمی کرد. با اینکه فرمانده
بود اما همیشه در جمع بچه های بسیجی می نشست و خود را یک سرباز ساده امام
(ره) می دانست.
به آموزش رزمنده ها اهمیت زیادی می داد و سعی می کرد به بهترین نحو
بچه ها را آموزش دهد. هر وقت به محور سه می آمد لباس غواصی می پوشید و
ساعت ها به زیر آب می رفت و منطقه را شناسایی می کرد.
بعضی روزها بعد از نماز صبح به بچه ها می گفت که صبحانه را آماده
کنید می خواهم کنار بچه های بسیجی صبحانه بخورم. همیشه لبخند بر لب داشت.
هروقت در میان بسیجیان می نشست با آنها شوخی می کرد و حال و هوای آنها را
تغییر می داد.
بعد از هر عملیات شهید طوسی به گردان ها سرگشی می کرد و با حرف
هایش به آنها روحیه می داد. با اینکه شهادت بعضی از دوستان برای ما خیلی
سخت بود اما همیشه حرف های شهید طوسی بود که بچه ها را آرام می کرد.
همه بچه ها سردار طوسی را دوست داشتند و برای هر کس مشکلی پیش می آمد با او در میان می گذاشت.
شهید طوسی یکی از شیر مردان عرصه جنگ بود، او در بیشتر عملیات ها
شرکت داشت و همیشه در صف اول خط بود و با این کار به رزمنده ها روحیه می
داد.
از همان سال که وارد لشکر 25 کربلا شدم شهید طوسی را می شناختم و با هم کار می کردیم. در عملیات کربلای 4 من به شدت مجروح شدم در منطقه ام الرصاص مستقر بودیم. من به همراه شهید نصیری بودم. همین که شهید طوسی ما را دید سریع ماشینی را آورد تا ما را به عقب منتقل کند. در خط به حضور ایشان نیاز داشتند من دست شهید طوسی را بوسیدم و از او تشکر کردم. بعد با ماشینی که آب برای خط آورده بود به اورژنس صحرایی منتقل شدیم. چون وضعیت ام نامناسب بود دیگر به منطقه برنگشتم. بعد از چند وقت به من خبر دادند که شهید طوسی در منطقه شلمچه به شهادت رسیده است و نیروها هم نتوانسته اند پیکر او را به عقب منتقل کنند.
شهادت ایشان بسیار مرا ناراحت کرد چرا که جبهه به حضور شخصیت هایی همچون سردار طوسی نیاز داشت و شهادت چنین افرادی روی روحیه بچه ها خیلی تاثیر می گذاشت. اما با اینکه سردار طوسی شهید شد اما به آرزویش که پیروزی در جنگ بود رسید.
