زندگی نامه شهید عمران پستی از فرماندهان سپاه استان اردبیل

عمران پستى‏

عمران پستى، در 19 آذر 1338 از مادرى به نام معشوقه پورهدايت، در روستاى هشتچين - از توابع شهرستان خلخال - به دنيا آمد. پدرش (محمدعلى پستى) كشاورز بود. دوره ابتدايى را در سالهاى 1349-1344 و دوره راهنمايى را در سالهاى 1352-1350 در مدرسه هشتچين، در زادگاهش به پايان رساند و به عنوان شاگرد ممتاز براى ادامه تحصيل از طرف دولت به شهر اردبيل رفت و دوره متوسطه را طى سالهاى 1355-1352 در دبيرستان شاه عباس اردبيل به پايان برد و در رشته رياضى ديپلم گرفت. او در كنار تحصيل، در هر فرصت پيش آمده به كمك خانواده مى‏ رفت. مادرش در اين باره مى‏گويد:

«عمران از همان كودكى در كارهاى كشاورزى و باغدارى كمك مى‏ كرد به طورى كه اكثر درختهاى باغ ما از يادگارهاى اوست.»

عمران پس از اخذ ديپلم، در سال 1355 در رشته جامعه شناسى دانشگاه تهران پذيرفته شد و به تحصيل پرداخت.

با اوج‏گيرى انقلاب اسلامى، عمران نيز به فعاليتهاى سياسى و مذهبى در دانشگاه روى آورد و در خوابگاه، جلسات درس اخلاق و قرآن برپا مى‏ كرد. پس از تعطيلى دانشگاهها در سال 1356 براى استمرار مبارزه با رژيم پهلوى به شهرستان خلخال بازگشت و در پخش اعلاميه‏ هاى حضرت امام قدس سره فعال بود و مجالس سخنرانى عليه رژيم شاه‏1پهلوى - محمدرضاشاه، 26 برپا مى‏كرد. با افزايش فعاليت هاى عمران ساواك جلوى سخنراني هايش را گرفت و بارها او را تهديد به مرگ كردند. اما او از پاى ننشست و اولين راهپيمايى را از دبيرستانها عليه رژيم شاه‏1پهلوى - محمدرضاشاه، 26 در خلخال به راه انداخت. او سر دسته و رهبر تمام راهپيماييهاى اين شهرستان بود.اكثر اوقاتش را در مساجد و مراسم مذهبى سپرى مى‏ كرد و يا به مطالعه كتابهاى استاد مطهرى و ساير آثار مربوط به انقلاب مى‏پرداخت. خواهرش مى‏گويد:«قبل از انقلاب، عمران در اتاقى مشغول مطالعه مى‏شد و مى‏گفت: "حكومت شاه نبايد از موضوع با خبر شود و شما هم بعدها مى‏فهميد كه چرا اين كتابها را مى‏خوانم."»

هم‏زمان با پيروزى انقلاب اسلامى و ورود حضرت امام خمينى به ايران در 12 بهمن 1357، عمران از اعضاى "كميته استقبال" از حضرت امام در تهران بود. پس از پيروزى انقلاب، از دانشجويان پيرو خط امام‏1امام خمينى امام، 26 بود كه لانه جاسوسى امريكا را در 13 آبان 1358 تسخير كردند. پس از تشكيل سپاه پاسداران انقلاب اسلامى به اين نهاد پيوست و در تهران - در واحد گزينش - مشغول به كار شد و هم‏زمان در تشكيل جهاد سازندگى خلخال به ايفاى نقش پرداخت.

با شروع جنگ تحميلى عراق عليه ايران سعى بسيار كرد كه در جبهه‏ ها حضور يابد ولى مانع مى‏شدند. سرانجام با تهديد به استعفا و اصرار بسيار، با اعزام وى به جبهه موافقت شد. مدتى معاون گروهانى از گردان جعفرطيار بود و در عملياتهاى والفجر مقدماتى، والفجر1 و والفجر4 شركت كرد. يكى از نيروهاى گردان حضرت قاسم لشكر 31 عاشورا1 دان حضرت قاسم لشكر 31 عاشورا، 26 نقل مى‏كند:

«پس از حضور در عمليات والفجر مقدماتى براى پدافند منطقه عملياتى، گردان ما به همراه رزمندگانى از لشكر 27 حضرت رسول صلى الله عليه وآله مأموريت داشت. طرف راست محل استقرار گردان ما تپه‏هاى دوقلويى بود كه در اختيار داشتن آن، برگ برنده‏اى محسوب مى‏شد. شبها نيروهاى لشكر حضرت رسول آن را تصرف مى‏كردند ولى صبح روز بعد عراقيها با كمك توپ و تانك آن را بازپس مى‏گرفتند.اين كار تا هشت روز ادامه داشت. روز هشتم وقتى تانكهاى عراقى براى تصرف مجدد تپه‏ها آرايش گرفته بودند، هنوز به تيررس نيروهاى خودى نرسيده بودند كه ناگهان ده تا پانزده تانك عراقى يكى پس از ديگرى با آرپى‏جى‏7 منهدم شدند. با انفجار تانكها رعب و وحشت سنگينى عراقيها را در برگرفت و تانكهاى باقى‏مانده عقب كشيدند. همه رزمندگان در تعجب بودند كه چشمهاى شگفت‏زده آنان به عمران پستى افتاد كه در لابلاى تانكهاى آتش گرفته دشمن يك تنه در حال انهدام تانكهاى در حال فرار عراق بود. در همين حال مجروح شد و در حالى كه اشك شوق بر ديدگان همه جارى بود پيكر مجروحش را بر دوش گرفتند و به سنگرهاى خودى آوردند. بدين ترتيب عراقيها عقب نشينى كردند و اين حركت عمران پستى جاى پايى شد براى تحكيم مواضع نيروهاى خودى و مقدمه‏اى براى پيروزيهاى بعدى.»

پس از عمليات والفجر 1 طى حكمى از سوى حاج همت - فرمانده لشكر 27 محمد رسول‏اللَّه صلى الله عليه وآله - مسئول تشكيل گردان حبيب‏ابن مظاهر شد و گردانى تشكيل داد كه از گردانهاى نمونه لشكر بود. او شعار "هر چه خدا خواست همان مى‏شود" را چنان در ميان نيروهايش جا انداخته بود كه در هر موقعيت بحرانى، آن را با صداى بلند تكرار مى‏كردند. عمران در جمع نيروهايش و ساير رزمندگان به "فرمانده عبدالله " معروف بود. او محبوب همه بسيجيها بود به طورى كه وقتى در بين آنها حاضر مى‏شد همه يكصدا فرياد مى‏زدند "صل على محمد، فرمانده گردان ما خوش آمد."

در عمليات والفجر 4 در منطقه پنجوين، گردان حبيب‏ابن مظاهر در قله 1866 از ارتفاعات كانى‏مانگا1 ه 1866 (ارتفاعات كانى‏مانگا)، 26، به سمت دشمن پيشروى كرد و سنگرهاى آنها را يكى پس از ديگرى به تصرف درآورد. تنها يك سنگر دشمن سرسختانه مقاومت مى‏كرد به طورى كه گردان زمين‏گير شد و دلهره‏اى در بين رزمندگان پديد آمد. در اين حال فرمانده عبدالله، سينه‏خيز به سوى دشمن رفت و با پرتاب نارنجك به آنان حمله‏ور شد. نيروهاى دشمن نيز به طرف او نارنجك انداختند كه در اثر انفجار آن عمران مجروح شد. نيروهاى دشمن درصدد پرتاب نارنجك ديگرى بودند كه يكى از بسيجيها (شهيد خانواده) خود را به عمران رساند و خود را بر روى او انداخت و سپر فرمانده خود شد و در اثر انفجار نارنجك به شهادت رسيد. نيروهاى گردان بدن مجروح فرمانده خود را به عقب آوردند اما فرمانده اصرار مى‏كرد كه او را به حال خودش رها كنند و به پاكسازى منطقه عملياتى ادامه دهند. بعدها وقتى از او سؤال شد كه چرا به تنهايى به طرف سنگر دشمن حمله كرده است، گفت: «يك فرمانده بايد موقعيت‏شناس باشد. وقتى ديد عمليات به مرحله‏اى رسيده كه نيروهايش دچار تزلزل شده‏اند بايد خودش دست به كار شود.»

عمران با اين اعتقاد كه اگر بعد از ازدواج به شهادت برسد اجرش بيشتر خواهد بود با خانم اكرم جندقى‏زاده، ازدواج كرد. خطبه عقد آنها توسط آيت‏الله خامنه‏اى - رئيس جمهور وقت - در تاريخ 18/6/1362 خوانده شد و او فرداى روز عقد به جبهه رفت و دو ماه در جبهه ماند. پس از اينكه در عمليات والفجر 4 مجروح شد، مدتى را براى مداوا در منزل بود و در دوازدهم بهمن ماه 1362 (سالروز ورود امام خمينى به ايران) زندگى مشترك خود را آغاز كرد. اما در حالى‏كه هنوز نُه روز از زندگى مشترك با همسرش نگذشته و به طور كامل بهبود نيافته بود، از نزديك بودن آغاز عمليات آگاه شد و بار ديگر براى فرماندهى گردان حبيب‏ابن مظاهر در عمليات خيبر به سوى جبهه شتافت. خواهرش مى‏گويد:

«چند روزى از ازدواج عمران نگذشته بود كه مى‏خواست به جبهه برود. گفتم ابتداى شروع زندگى مشترك شما است. يك ماه در منزل بمانيد. در جواب گفت: "من از شما كه شوهرت در جبهه است انتظار اين حرفها را ندارم. فقط برايمان دعاكن."»

همسرش نيز درباره ويژگيهاى وى مى‏گويد:

«عاشق اهل بيت بود و به واجبات، از جمله نماز اول وقت، بسيار اهميت مى‏داد و عشق زياد به مطالعه داشت و دروس حوزوى از قبيل فلسفه، منطق و عربى را مطالعه و مى‏كوشيد با مسائل عاقلانه و منطقى برخورد كند و مهم‏تر آنكه رفتن به جبهه را تكليف مى‏دانست.»

يكى از همرزمانش درباره شخصيت عمران پستى مى‏گويد: «در كارهاى جمعى، خود را كوچك‏ترين فرد گروه در نظر مى‏گرفت و در شستن ظروف و... پيشقدم بود و در مسائل گردان حتى‏الامكان سعى مى‏كرد با نيروهايش مشورت كند.

در عمليات خيبر در تاريخ 9/12/1362 گردان حبيب‏ ابن مظاهر تحت فرماندهى عمران در منطقه عملياتى طلائيه به محاصره دشمن افتاد و هلي كوپترهاى دشمن روى پل طلائيه رزمندگان را به رگبار بستند. عمران پستى مورد اصابت گلوله ‏هاى دشمن قرار گرفت ولى با وجود جراحت، "اللَّه اكبر" گويان نيروهايش را به پيشروى فراخواند و به معاونش دستور حركت داد. گردان به پيشروى ادامه داد ولى پس از چند ساعت كه مجبور به عقب‏ نشينى شد اثرى از فرمانده عبدالله به دست نيامد و او از آن زمان تاكنون مفقودالاثر است.

عمران پستى قبل از شهادت به مادرش توصيه كرده بود:

«اگر به شهادت رسيدم بلند گريه نكنيد و اگر جنازه‏ام آمد شيرينى پخش كنيد و مجلس مرا با شادى برگزار نماييد و اگر جنازه‏ام به دستتان نرسيد هر فاتحه‏ اى كه براى شهدا مى‏خوانيد به من هم مى‏رسد.»

از شهيد پستى، وصيت‏نامه‏ اى به يادگار مانده كه‏ در فرازهايى‏ ازآن آمده است:

«ميزان باور هر كسى از كيفيت و نوع اعمالش پيداست. اگر كسى نجاتى را تبليغ مى‏كند ولى تكاليفى كه در زندگيش انجام مى‏ دهد رساننده او بدان نجات نيست از دو حال خارج نيست يا جاهل و غافل است و يا باور ندارد.»

«اى خفتگان! بيدار شويد كه مرگ در كمين شما نشسته است. احدى از شما از دام او فرار نتوانيد كرد... قبل از اينكه دستتان از اين اموال و اولاد و از اين دار تكليف و از اين بازار الهى و از اين مزرعه آخرت، كوتاه بشود فكرى بكنيد و حسابهايتان را پاك كنيد و بارهاى گناه را با توبه سبك كنيد.»

«اگر حول معارف الهى انديشه كنيد و خود را بيشتر بكاويد عاشق او مى‏ شويد و در راهش سر از پا نمى شناسيد و تا به وصالش نرسيد آرام نمى‏گيريد و با هر تقريبى كه برايتان حاصل شود عشقتان شعله‏ورتر مى‏گردد تا جاى كه اين زمزمه الهى و ملكوتى را به گوش جان مى‏شنويد.»

«فكر نكنيد كه شهادت همين طورى به دست مى‏آيد بلكه همان طور كه امام فرمودند شهادت يك هديه‏اى است از جانب خداى تبارك و تعالى براى آن كسانى كه لايق هستند.»