حاج حسین، دلتنگ شهادت بود

آشنایی شما با شهید بصیر در چه زمانی و به چه صورتی روی داد؟
آشنایی اینجانب با شهید بصیر به سال 1358 باز می گردد. یک سال پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، از زمانی که اینجانب در بسیج فعالیت خود را شروع کردم با نام حاج حسین آشنا شدم. البته ایشان از سال 58 برای مبارزه و جهاد بر علیه متجاوزان کشور شوروی به افغانستان اعزام شده بود و بنده توصیفات ایشان را از برادران بسیجی شهرستان فریدونکنار زیاد شنیده بودم، ولی اولین بار ایشان را در منطقه عملیاتی والفجر 6 دیدم که یکی از فرماندهان شجاع آن عملیات بود و از آن جا با این شخصیت الهی آشنا شدم و تا پایان شهادت از ارادتمندان ایشان بودم.

شهید بصیر بدون شک از مومنین واقعی و مجاهدان فی سبیل اله بود که عمر شریف خود را از جوانی تا زمان شهادت در راه اعتلای دین خدا مصروف داشته است. از دوران جوانی که با بینش و بصیرت دینی با زعیم عالی قدر جهان اسلام حضرت امام (ره) و تفکرات او آشنا شد تا زمان سربازی که به دلیل فعالیت سیاسی به پادگان منظریه قم تبعید شد و تا شرکت در جهاد علیه نظام کمونیستی شوروی درکنار مجاهدان مظلوم افغانستان و تا جای جایِ جبهه های حق علیه باطل، همه و همه نشان از عمق باورهای دینی و عشق وافر ایشان به خدا و دین مبین اسلام داشته است. من ایشان را نه تنها یک چریک پیر و یک فرمانده موفق، بلکه یک شخصیت الهی که با عنایات حق تعالی مسیر صلاح و ثواب و صراط مستقیم را تحت لوای مرجعیت دینی و حاکمیت اسلامی تا پایان عمر مبارک طی طریق نمود تا با خدای خویش رسید، می شناسم. لذا شناخت بنده و همه کسانی که او را می شناختند و می شناسند یک نوع شناخت عمیق است که رنگ و بوی آسمانی و خدایی دارد و این ارتباط از نوع فامیلی و رفاقت و همشهری بودن نیست، و خلاصه این که شناخت این گونه انسان ها، انسان را به شناخت خدا نیز نزدیک می کند.

شهید بصیر به عنوان یک رزمنده و یک فرمانده جنگ دارای چه ویژگی های نظامی و فرماندهی بودند؟
اخلاص بارزترین و برجسته ترین ویژگی او در کنار سایر ویژگی هایش بود. ایمان، صبر و استقامت، شجاعت و صلابت و سادگی و فرار از شهرت و ده ها خصلت پسندیده دیگر، از او یک رزمنده شجاع و یک چریک و فرمانده موفق ساخت که بر دل های رزمندگان و نیروها فرماندهی می کرد.

نگرش شهید بصیر به شهادت چگونه بود؟ ایشان در زمان شهادتِ نزدیکان، همرزمان و رزمندگانش چه واکنشی داشت؟
ایشان به راستی دلتنگ شهادت بود. در روز نوزدهم عملیات کربلای 5 وقتی با گردان امام سجاد (ع) لشگر ویژه 25 کربلا وارد منطقه عملیاتی در کانال ماهی شدم، دیدم که حاج حسین در انتهای کانال چند متری خاکریز دشمن دقیقاً محل درگیری شدید که به صورت نارنجک به نارنجک بین نیروهای دشمن و رزمندگان اسلام در جریان بود نشسته بود. خستگی مفرط از چهره نورانی او نمایان بود. تا من را دید، پیشانی ام را بوسید و گفت: خوش آمدید. الان پدر آنان (دشمن) را در می آوریم. آتش دشمن بسیار شدید بود و درگیری به بالاترین حد خود رسیده بود.
دشمن روی کانال و داخل کانال را مرتب تیر و تراش می کرد. گاهی همه زمین گیر می شدند. چندین مرحله برای درخواست مهمات و مشورت با حاجی که در چند متری بود، خدمت ایشان رسیدم. هر بار سکینه، وقار و آرامش بسیاری که حکایت از ایمان قوی بود در او مشاهده می کردم. یک بار نزدیک غروب آفتاب به نزد او آمدم و گفتم: حاجی دیگر مهماتی نداریم، دستور بدهید مهمات بفرستند. او مرا بغل کرد و مرا به سینه خود چسباند و با آرامش کامل گفت: حاج آقا نگران نباش. انشاءالله با قدرت و سلاح ایمان دشمن را از پای در می آوریم.
با سردار کمیل از طریق بی سیم تقاضای مهمات کرد و گفت: بابا سجاد -منظورش از فرمانده گردان سجاد(ع) حقیر بودم- نقل و نبات لازم دارد. به حاج کمیل گفت: گوشی را به او می دهم. وقتی گوشی بی سیم را گرفتم حاج کمیل شروع کرد به مرثیه سرایی یعنی به امام حسین(ع) و اصحاب او سلام داد.
نگاه کردم دیدم از گوشه های چشمان حاجی بصیر اشک سرازیر شد. پس از چند دقیقه دیدم حاج بصیر زیر آتش سنگین دشمن به آفتاب که در حال غروب بود خیره شد و همین طور از چشمانش اشک جاری می شد. گفتم: حاجی ما همه از تو روحیه می گیریم، چرا گریه می کنی؟ اتفاقی افتاده؟ آه سردی کشید و گفت: حاج آقا، چند ساعت پیش مهدی عبداله پور (طلبه رزمنده ای که جانشین تیپ یکم با فرماندهی حاجی بود) همین که وارد شلمچه شد، در سمت چپ کانال به اتفاق دو روحانی دیگر در حال رزم و در حالی که از خصوصیات بهشت و بهشتیان برای یکدیگر می گفتند شهید شدند. گفت: حاج آقا، مهدی هم رفت. همه بچه ها یکی یکی رفتند ولی من بیچاره ماندم و رفتن آن ها را تماشا می کنم. به خدا خیلی برای خودم نگرانم. دقیقا لحظات غروب آفتاب بود، نگاه سردی کرد و گفت: امروز هم داری غروب می کنی، ولی باز هم مرا جا گذاشتی. در آن جا بود که بنده با تمام وجودم احساس کردم که حاجی دیگر طاقت ماندن ندارد و واقعا دلتنگ شهادت است.

آیا تا به این حد برای شهادت لحظه شماری می کرد؟
حقیقتاً اواخر جنگ به شدت نگران بود که نکند جنگ تمام شود و شهید نشود. من هم از فرصت استفاده کردم صورت خاکی حاجی را بوسیدم و گفتم: حاجی خدا شما را برای رزمندگان نگه داشته. شما مایه دلگرمی بچه ها هستید و بچه ها نباید گریه شما را ببینید. مثل همیشه لبخندی زد و گفت چشم.

چه خاطره ای از شهادت ایشان دارید و این رویداد چه تاثیری در اطرافیان داشت؟
بنده در موقع شهادت حاجی بستری بودم. عارضه ای از سال 64 از قدس 5 در هورالهویزه داشتم که به ناچار در سال چند نوبت مرا زمین گیر می کرد، ولی با این که وضعیت جسمی خوبی نداشتم، به همراه دوستان و همرزمان در تشییع جنازه حاجی شرکت کردم.

آیا خاطره ای از تاثیر شهادت حاج حسین بر مردم شهیدپرور سراغ دارید؟
روز عجیبی بود. همه مازندران و تمام شهرستان ها عزادار شدند. از ساری و بابل و چند شهر دیگر به دلیل ازدحام و تجمع مردم و استقبال بی نظیر آنان تشییع جنازه کردند. شهادت حاجی بچه ها و همرزمان او را بیشتر از گذشته برای جهاد آماده کرده بود. گرچه همه ناباورانه زیر تابوت او سینه می زدند و اشک می ریختند، اما رزمندگانی که سال ها در کنار او بودند می دانستند که به آرزوی دیرین خود رسید و شهادت پاداش کوچکی در قبال مجاهدت های این مرد بزرگ بود.

به نظر شما عوامل موفقیت شهید بصیر در طی مدارج نظامی و رسیدن به قائم مقامی لشگر چه بود؟
اخلاص، ایمان به خدا و خداباوری به معنای واقعی کلمه. او به اندازه ای که ایمان در راه خدا و استقامت در سختی ها، به ویژه در میدان جنگ و تکلیف گرایی را عامل پیروزی رزمندگان می دانست، به سلاح و ابزار مادی به آن اندازه معتقد نبود. ولایت مداری و اطاعت پذیری به ویژه از فرماندهی کل قوا و امام راحل(ره) دیگر ویژگی ایشان بود. لذا سخت ترین ماموریت ها برای دیگران، برای او بسیار آسان بود. از مشکلات به راحتی با تکیه بر قدرت توکل و ایمان عبور می کرد. لذا در همه عملیات ها فرمانده خط شکن بود. برای ایشان فرماندهی یک گروه 30 نفره در روزهای اولیه جنگ تا قائم مقامی لشگر 25 کربلا یکسان بود. هیچکس نمی تواند ادعا کند که جایگاه های مختلف و رده های فرماندهی، ذره ای به اندازه سوزن در او تاثیر داشت. لذا او به راستی فرمانده دل ها بود و بچه ها با پیغام او در غیابش همان اندازه از او اطاعت می کردند که در حضورش از او فرمان می بردند. حرف او و تصمیم او برای همه حجت بود، حتی برای فرماند هان گردان ها و تیپ ها و واحدها، نفوذ بصیرت او از ایشان به معنای واقعی بصیر با بصیرت چونان مالک اشتر ساخت.

رابطه شهید بصیر با روحانیت در زمان جنگ چگونه بود؟
حاج بصیر به روحانیت علاقه و ارادت فراوانی داشت به نحوی که دائماً در ملاقات با ایشان می گفت: دوست دارم همیشه چند تن از طلبه های رزمی تبلیغی در کنارم باشند که با حضور آنان دیگر نیازی به هیچ سلاحی ندارم.

چگونه می توان از این قهرمان ملی به عنوان یک الگوی رشادت و افتخارآفرینی در سطح منطقه مازندران بهره برد؟
حاج بصیر و حاج بصیرها در حقیقت تابلوی راهنما و اسطوره های شجاعت و ایثار و سند عزت و اقتدار و نشانه و پرچم جوانمردی برای نسل های هم عصر و آینده اند. به شرط آن که درست و صحیح معرفی شوند. لذا با تبیین ابعاد شخصیت الهی آنان از طرق مختلف و قالب های متفاوت تاریخی، فرهنگی، هنری و حماسی می توان این الگوهای رادمردی و جوانمری و آزادگی را نه تنها به نسل حاضر، بلکه به نسل های آینده معرفی کرد.
و این مهم هم متوجه مردم است و هم متوجه مسئولان. به ویژه صاحبان قلم و قدرت و متولیان فرهنگی کشور. زیرا بر این باوریم که امروزه در برابر تهاجم همه جانبه و گسترده نظام سلطه در مقابله با باورها و اعتقادات و ارزش های والای انسانی و کرامت آدمی، اثربخش ترین مولفه قدرت نرم نظام جمهوری اسلامی در مواجه و مقابله با تهاجم فرهنگی دشمن، ترویج و تبلیغ فرهنگ جهاد و شهادت و تکثیر پیروان آن است و زندگی سراسر نورانی حاج بصیر می تواند چراغ فروزانی برای رهپویان خط سرخ شهادت باشد.

از فرصتی که در اختیار شاهد یاران گذاشتید سپاس گزاریم در پایان اگر ناگفته ای هست، بفرمایید.
در خاتمه از همه دست اندرکاران ماهنامه وزین شاهد یاران که از حامان و مروجین فرهنگ ناب ایثار و شهادت و معرف سرداران و فرماندهان رشیدی چون حاج حسین بصیر است صمیمانه تشکر می کنم. روحش شاد و یادش برای همیشه تاریخ گرامی باد.