نوید شاهد: علت اینکه رژیم رأساً با طیب در افتاد، در این بود که نصیری با طیب خوب نبود.

نصیری، طیب را صاحب قدرت می دید و چون خودش قدرت طلب بود، نمی خواست قدرت دیگری در کنار او وجود داشته باشد؛ لذا تصمیم گرفت طیب را به هر قیمتی که شده اعدام کند تا سایرین سر جای خودشان بنشینند و کسی قدرت نفس کشیدن نداشته باشد، ولی در واقع رژیم با این کارش ضرر کرد.

روحانیان به تمام معنا و با همه وجود، مخالف نظام بودند، ولی دستگاه چون نمی خواست خودش را مخالف روحانیان نشان دهد، طیب را کوبید تا در واقع روحانیان را مرعوب کرده باشد. البته این بدان معنا نیست که قیام 15 خرداد نشأت گرفته از طیب باشد، بلکه روحانیان بود که طیب را می پروراندند و افرادی مثل او را تهییج می کردند تا جلوی نظام بایستند. بدیهی است ایستادن طیب جلوی نظام، نه به خاطر شخص خودش، بلکه به خاطر تشویق هایی بود که ازطرف روحانیان می شد و مردم هم حرکت طیب را ستودند. در واقعه 15 خرداد فقط طیب و حاج اسماعیل رضایی اعدام شدند، ولی خیلی ها دستگیر شدند. این عمل از نظر رژیم مانند آبی بود که روی آتش ریخته شد، ولی از نظر مردم، بنزینی بود که روی آتش ریخت، چرا که حرکت از آنجا ریشه دواند تا به 22 بهمن 1357 رسید.

بعد از 15 خرداد، مردم نه تنها به دستگاه روی خوش نشان نمی دادند، بلکه دائماً به شیوه های مختلف در ستیز بودند. هرجا هم که می توانستند به صورت علنی با دستگاه به مقابله برمی خاستند و این ادامه داشت تا اینکه حوادث قبل از انقلاب پیش امد کهمنجر به عذرخواهی شاه شد که باز هم هیچ نتیجه ای نداشت، چون مردم قلباً از شاه رنجیده و بردیده بودند.

راوی: حاج رضا حداد عادل

منبع: خاطرات 15 خرداد(تهران) ، به کوشش علی باقری، ویراست دوم

در همین زمینه در نوید شاهد بخوانید: