چيزي نشده بابايي!

نوید شاهد - تابستان سال 79 به اتفاق خانواده به مشهد مقدس رفتيم. پدر هر وقت كه فرصتي دست مي داد و يا هر وقت از معالجه ي در بيمارستان هاي آلمان بر مي گشت، خيلي زود ترتيب مسافرتي را مي داد. يا با دوستان و يا با خانواده هاي دوستان پدر، با هم جايي مي رفتيم، متوجه مي شدم كه برخي از پدرها، كم حوصله و كم طاقت هستند و دائم از بچه هايشان ايراد مي گيرند ولي پدر به آن ها مي گفت: «مثل اين كه به مسافرت آمده ايم! بگذاريد به بچه ها خوش بگذارد. آزادشان بگذاريد ولي مواظبشان هم باشيد. كمي حوصله به خرج بدهيد!»
خوب به خاطر دارم كه محل اسكان ما در طبقه ي دوم خانه ي پيرزني بود كه 12 پله داشت. روزهاي آخر اقامت ما در مشهد بود كه خواهر كوچكم راضيه ليواني را پر از كف صابون كرده بود و مشغول درست كردن حباب بود و در عالم بازي از پله ها غافل شده بود. در همين هنگام مادر، من و راضيه را صدا زد كه براي رفتن به حرم مطهر آماده شويم. با شنيدن نام حرم، راضيه عجله كرد و از پله ها افتاد و از گوشه ي پلك چشمش خون سرازير شد.
همه ترسيده بودند. صاحب خانه از ما هم بيش تر ترسيده بود. پدر كه شاهد ماجرا بود، اگر چه در دلش غوغايي بر پا بود ولي با حوصله و صبر، همه ي ما را دل داري مي داد و با لب خند با راضيه حرف مي زد.
- چيزي نشده بابايي، الان دختر گلم رو مي برم پيش يه آقاي دكتر مهربان!
راوي: نرجس هاشمي دختر شهید نادعلي هاشمی