«حماسه های ناگفته» اسیران از زبان سیدآزادگان (9)؛ تحول دروني
ايثارگريها آرامشي به جمع برادران ما در اسارت بخشيده بود. آنها به راحتي مشكلات اسارت را متحمل مي شدند. هر چه فشار اسارت بيشتر مي شد مقاومت آن ها هم افزايش پيدا مي كرد؛ لذا هر چه پيش مي رفتيم شاهد ظهور ضعف هاي كمتري بوديم.
بنده شاهد جرياني بودم؛ فردي كه هيچ تعهدي نداشت. علاوه بر اينكه تعهدي نداشت نسبت به انقلاب و خصوصاً نسبت به مرحوم شهيد بزرگوار و عالي مقام دكتر بهشتي(رض) خيلي بدبين بود و مي گفتند كه خيلي به اين شهيد مظلوم اهانت كرده ، لذا به من گفتند كه با اين آدم حتي اگر او هم به شما سلام مي كند و صحبت مي كند در جمع، كمتر صحبت داشته باشيد؛ چون وقتي بچه ها او را مي بينند به ياد آن اهانتهايش مي افتند و ناراحت مي شوند.
همين فرد، بدون اينكه ما صحبتي يا چيزي با او داشته باشيم و اشاره بكنيم كه شما درست نيست چنين ديدگاه بدي و چنين لحن نادرستي نسبت به اين بزرگوار داشته باشيد، بعد از مدتي مرا ديد و گفت:"من در انتظار اين هستم كه روزي بروم سر مزار شهيد مظلوم آقاي دكتر بهشتي اشك بريزم و با عجز و ناله، ملتمسانه از آن بزرگوار بخواهم كه مرا ببخشد"!
در حالي كه اسارت بايد روز به روز بغض و كينه و دوري او را از اين انسانها ارزشي بيشتر كند. اما اخلاق حاكم بين برادران آزادهْ ما او را از آن حالت به اين وضعيت متحول كرد.
