شناسایی پیش نماز؛ روایت آزاده منصور ادهمی

نویدشاهد: اسرا، روزگار ظلمانی دوران اسارت را تنها با یاد خدا سپری کردند و حضور آرام‌بخش او را زیر شکنجه بعثیان لمس کردند.  خیلی از آزادگان معتقدند که نماز در بازداشتگاه های مخوف بعثی های عراق تنها ستون رو به آسمانی بود که اسرای نجیب و مؤمن به آن تکیه می کردند. گزیده ای از خاطرات دوران اسارت از زبان آزادگان با موضوع «نماز در اسارت» برگرفته از کتابی با همین نام را در قالب روایت های مختلف در نوید شاهد بخوانید:

به مرور زمان، تجربیات مانسبت به واکنش هایمان در مقابل عراقیها بیشترمی شد و در خیلی از موارد دشمن را به زانو در می آوردیم. یکی از این موارد نماز جماعت بود. بدین صورت که به خاطر مشکوک نشدن عراقیها، ابتدا نمازهای جماعت را 2 تا 4 نفره برگزار می کردیم. البته در موقعیتهای مناسب که می دانستیم عراقیها زیاد خشونت به خرج نمی دهند، بر تعداد صفوف نماز جماعت می افزودیم، به طوری که گاه تعداد نماز گزاران به 40 نفر می رسید.

یک بار عراقیها متوجه شدند که تمام اردوگاه نماز جماعت می خواندند، اما با توجه به وحدت بچه ها نتوانستند جلوی این کار را بگیرند. حتی چندین بار مسئولین آسایشگاهها از طرف افسر عراقی تهدید شدند، اما زیرکانه خود را نجات دادند.

از دیگر کارهای عراقیها، شناسایی بچه هایی بود که به امامت می ایستادند. آنها پس ازشناسایی به زندان برده می شدند و در مدت 15 تا 20 روز حبس در زندانهای پر از دود، باید سر پا می ایستادند و حتی در این مدت، اجازه رفتن به دستشویی را هم نداشتند.

با این حال این اقدام عراقیها هم نتوانست مانع نماز جماعت اسرا شود و به محض دستگیری امام جماعت، یکی دیگر از بچه ها داوطلب می شد و جلو می ایستاد. در واقع یکی از نعمتهای بزرگ اسارت، همین برگزاری نماز جماعت درسه وقت و آن هم اول وقت بود.

منبع: کتاب نماز در اسارت (خاطرات آزادگان ایرانی درباره نماز از اردوگاههای عراق)، اکرم ارجح و فریده هادیان،نشرسوره مهر